ја (зам.) - сече (гл.)

На бела чинија се наоѓаат пубични влакна, од пазу­вите и главата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Со жилет ја разрежувам аортата. Во увото забивам голема шајка. Главата во должина ја сечам на два дела.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ноќната тишина ја сечеше острото и нерамномерно дишење на заспаните деца, а, одвреме-навреме, се слушаше мекањето на козите од блиските соседи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Патиштата во оваа земја се убави и беа без снег, а брзинометарот на Коле речиси постојано стоеше на 160 километри, така што брзо ја сечевме панонската рамнина и неусетно се најдовме во Будимпешта.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Откај Храдчани, врвната кота на градот на Влтава, што ја сечат дваесетина мостови, се гледаат врвлестите црквени кули, кои го парат небото, а една од други пораскошни и поубави.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Секако ми го дезинфицираа удреното место - ме печеше и мирисаше на алкохол; потоа ми ја сечеа косата на тоа место и пак дезинфицираа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Пред очи ми леткаа црвени светулки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Таа почна со виљушката да ја сече топлата пита.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Подбивниот, избрчкан глас на Сириецот грубо го влече кон студената пареа на крајбрежјето, скоро со болка ја сече мирната поврвнина на идеализираната визија: - Оној што го имаше каменот пред мене ја матеше мудроста со безумност.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш почувствувал дека е позрел од сите живи и мртви од дружината што се грбавеле по поаѓањето од Кукулино, село со четириесет и три недовршени воденици на реката Давидица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пак зачекорил. Збиените луѓе како да му пошле в пресрет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие се плашеле од сенката на измисленото чудовиште заради кое Онисифор Мечкојад му ја сечел жилата преку жолтичавото чело на богдагопрости чабавиот богоугодник и видовит човек Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тишината со кама можеш да ја сечеш.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А таа спужена бразда, таа ораница во снегот, што можеше да биде здогледана уште од далеку како ја сече неоскверната бела зараменетост на снегот од крај в крај по самата средина на долината можеше да биде само една сомнителна дира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе ја помине онаа тесна улица што ја сече главната.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Кој е сега овој?“, се прашувам, и прво ми паѓа на памет дека дошле за струјата ама ноќе не предупредуваат, само без предупредување ја сечат наутро.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ако не знаеш зошто, прашај, велат и му ја сечат брадата, речиси му ја кубат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оти не ја сечеш дабицата, му велам, О, Давиде!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едната нога му се држи само на ногавица. Ја сечат ногавицата, ја поттргнуваат и ногата му ја извлекуваат сосе алати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колцата ја сечат калта, ја месат, прават плитари. Ја прават подлабока.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Десното рамо ѝ беше истетовирано: Златно-жолтата крива сабја грубо ја сечеше црвената роза на два дела.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Ене, непријателот копа окопи, ја сече немилосрдно шумата, ги копа ливадите и лозјата, ги урива ѕидиштата, племните, та дури и куќите; ги копа огништата и визбите и прави бункери за да се задржи што подолго; за да го мачи што повеќе и Митрета и Петрета кои гледаа што се прави, а не можеа да помогнат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И преминот во ангел се случи лесно, како на ембрион што се ослободува од својата извонредно нежна мембрана (иако внатрешната вода малку се наоблачи) и се испилува од кожурецот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Езерската шир изгледа уште покристална, додека ја сечат клуновите на кајаците едноседи, двоседи и четвороседи. Како да се наоѓаме на некој полинезиски остров.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Јане ококори очи и извика: - Да не си се осмелил да ја сечеш!!! Разбра?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Дедо со невидена прецизност ја сечеше лубеницата на парчиња и на секој ни подаваше по едно.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми текна тогаш: „Ја сечам гранката на која седам“!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Арно ама, гранката беше незгодна за сечење, не можев да се држам ни да ја сечам, освен ако не седнам на неа и да ја сечам меѓу мене седнат и главното стебло.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мајка отскрива бела погача, ја удира и ја гребе од жарчињата, ѝ ја дува посопта и ја сече.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Толку многу ме боли, а пак не ја давам да ми ја сечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука сонувам дека ми ја сечат ногата, тука дека повторно ми ја враќаат назад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Темниот удар на крилото темно ја сече модрината. Блеснува на студенилото рибата в клунот раскината.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Низ долината тече река. Таа ја сече месноста на две половини: лева и десна. Го дели овој мал свет на два брега.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)