Патем веројатно ќе додадеше дека ја радува неговата избирливост.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Професорката, од непознати причини, ми се воодушевуваше. Можеби монотонијата на нејзината работа ја радуваше било што поинакво да наслушне.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Ја радуваа гласовите на децата што шепотеа меѓу себе, отсечните одговори на некои од наставниците, а најмногу ја смируваше грлениот глас на Танаско кој е тука со целата своја тајфа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)