ја (зам.) - праша (гл.)

Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Таму беше сестра му Руша. Гоце ја праша: - Руша, дома ли е тате?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го пренеле в болница и штом се созел, ја прашал сестрата, која веќе му ја измерила температурата: Колкава е?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Мамо, дали со баба дома сте печеле леб, кога бев малечок?“ ја прашав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Не е тешко“, реков, „небројница пати ги гледав тато и баба како палат цигара.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Баба ми секогаш вака подмижува со левото око.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не сум ја прашал зошто секогаш само со левото.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ќе помислам на тоа дамнешно време, секогаш сум некако спокоен и воздухот ми замирисува на штотуку печен леб.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Борина во таквите случаи не се клава да не светни куќата и да ги види некој од баџата, оти за дупките Митра се погрижи та одамна ги затна со крпи: „да не ѝ дува северот“, — им велеше на жените, кога ја прашаа што толку иззатнала.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
СПИКА - На убавата ко слика спикерка во кревет ѝ се спикал еден спијач. Како е твојата спила, драга моја; пие ли нешто “, или има спирала!?“, ја прашал спијачот изненадената спикерка. „Пие спиритуално и мрази аспиранти!“ рекла спикерката. „Дишан“, рекол спијачот, „спиритус, спирала, аспирант...“ „Гринавеј“, рекла спикерката, „лошиот господин Спика и фината Џорџина...“ „Ете, сплискавме уште еден разговор“, рекол спијачот. „Без да спискам!“, рекла спикерката. Спијачот се насмеал и заспал.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никогаш не ја прашав кој ѝ пишува.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Што правиш тука? - ја праша, а не дорече: како квачка врз страчкини јајца.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Преноќете тука, кршете го мојот леб И пијте го моето вино, рече жена, нешто кога ја прашавме.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Потоа ја прашале: дали е вистина дека сум рекол, од збор до збор: „Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но јас би ве замолил да ја прашате госпоѓицата дали би можела, откако ќе заврши со тренингот, да дојде да ја прашам нешто“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Од каде ти е тој брош?“, ја прашав. „Од прабаба ми“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја прашале потем дали сум рекол дека приредбата е простачка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја прашав дали ја добила песната и дали ѝ се допаѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потем ја прашав Луција што ќе прави сега, по укорот. Рече дека ќе размисли.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја прашав Луција зарем не е поумно да води љубов со мене, одошто да биде нивни активист.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја прашав дали ме сака. Рече дека мисли дека да.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- А какви се пијавиците? - ја прашав. - Грди. Црни. Со устинки што се лепат за кожата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Чудив се чудив што да ѝ речам. Чудив се чудив што да ѝ речам. Што да ѝ речам, како да ја прашам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- На која страна се В`мбел и Смрдеш? – ја прашав пред да го пречекори прагот, знаејќи дека тие две села се соседни, а жителите многу роднински поврзани.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Токму сакав да ја прашам дали татко ми не се решил да се ожени со учителката Вера, тетка Рајна ми рече: - Зарем не би можела да ја сакаш, или барем да се навикнеш на некоја жена како што е учителката Вера?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Тоа толку ме потресе, што не можев да ја прашам ни каде, ни зошто. Тргнав со неа без збор.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ми се чинеше дека не сака понатаму да ја прашам за таа жена и го сврте разговорот на други работи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
На одморот по вториот час, кој беше подолг од другите, ѝ се приближив, но не сакав ништо да ја прашам, ако таа сама не ми каже.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Еден ден, кога се вратив од училиште и дома ја најдов тетка Рајна, почувствував дека веќе не можам да го кријам тоа што ме измачува и ја прашав: - Тетко Рајно, учителката Вера мажена ли е?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Зошто не му речеш на тато да те однесе на лекар, други очила да ти дадат - ја прашав подавајќи ѝ ги очилата. - Зошто де, од мукает, а и татко ти е зафатен.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Понекогаш, тие денови сакав да ја прашам Марина зошто не остана да живее кај татко ѝ и кај маќеата, но се плашев да не ја разжалостам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Тетко Рајно, каде живее таа тетка што дојде со тебе кај нас, - ја прашав и забележав како таа се изненади.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Им пркосеше и на наставниците - не сакаше да одговара кога ќе ја прашаа, се држеше недисциплинирано.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Неговата земја веќе десет години официјално беше Австралија, а македонски зборуваше само еднаш месечно, по телефон, кога во ниедно време меѓу денот и ноќта, заради разликата во времето, ќе се јавеше да ја праша мајка му како се.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога по завршувањето на претставата, во гардеробата ќе ја праша зошто така лошо го интерпретирала ликот на Јулија, таа му се исповедала: „Вечерва прв пат во животот, ја проѕрев шупливоста, лагата, будалаштината на празната приредба...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Или можеби и не ја прашал наеднаш со чувство дека е болен во шепи на грев, трепетлив и врел, со залепена коса врз испотеното чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Навистина треварите стоеја зад него и го мереа навредено под очи...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја прашал зошто дошла. Молчела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во тоа време се сретнува со една жена која ја праша: „На каде вака си кинисала, Саветке?“. Рече: „До каде брата ми“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога касиерката механички ја праша: „Имате ли картичка за попусти?“ ѝ дојде да ѝ рече: „Сѐ уште не. Но затоа вие имате прекрасна шнола.“
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
( - А што е воопшто, тоа сатира? - ја праша Преведувачот Помошничката, која си лежеше покрај него. 212 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Особено кога станува збор за преносот на реалии од еден јазик (и пошироко, култура) во друг, што секогаш претставува процес на загуба на определен дел од информацијата и од смислата, стилистиката и т. н.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Што си по професија, Радо? - Ја праша Саво.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А ти сакаш, нели?“, ја праша милувајќи ја по косата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ја прашав часовничарката, вчера кога менуваше батерија во часовникот,... жената рече не трепкал, нормално гледа, а гласот му бил баритон.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Останал само еден офицер, некој мајор, а тој ја прашал Трајана: Кај ја носите бомбата, госпожа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Во Прилеп, господине, рекла Трајана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Која си ти? ја прашуваат и веќе ги сукаат мустаќите. Јас сум Наполинка! Смешно име, нели?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Сега што да правиме? Ќе одиме да ја прашаме Маса Ќулумоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Гледам јас горе, па гледам долу во нозете, во чевлињата, не сум ја прашал кој ѝ ги купил чевлињата со жапчиња што се запетлуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам да ја прашам Маса Ќулумоска, да барам ум, помош.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вилицата ѝ се тресеше, усните ѝ трепереа и нешто нејасно ме молеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не можеше да се контролира.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тие всушност беа смирени со седативи, а оваа сенишна градба со дебели камени ѕидови и студени столбови беше болница за душевни болести.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се бакнаа рутински. – Како се чувствуваш? – ја праша тој. – Среќно, зашто најпосле дојде, зајче – му рече таа. – Ова беше полошо и од смрт.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн не можеше да се ослободи од желбата да ја праша дали таму случајно живее некоја госпоѓица Марија. – Овде не живее никаква Марија – му рече жената.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Како се викаш? -“ ја праша. Марија ѝ го кажа своето име со воздишка на олеснување, а жената не можеше да го најде во списокот, иако го прочита неколкупати.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа ја праша за името и презимето, за датумот на раѓањето, за родниот крај...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден ден ја праша: „Навистина ме сонуваше или...? И како јас да ти дојдам во сонот?“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не ја праша, таа самата стана ехо на она што го подлокуваше: „Војна е. Го прогонуваше ноќва германска патрола.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мозокот и мускулите, градени за долги стази, совршено му функционираа. „Зошто се разведе?“ ја праша еднаш.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе беше збунета. А кога вечерта и трепкавите светулки ќе ни појдеа пресрет, ќе ја прашав - те милувале ли досега помускулести раце.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го држеше челото на влажната трева и чувствуваше болка во очите, сува болка распрсната однатре. „Колку години имаш?“ ја праша додека земјината влага се впиваше во него и го гаснеше. „Осумнаесет“, му рече без злорадост и без виновност.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Старец?“ без злорадост ја праша. „Не...да.“ И се насмеа. „Се претставува смешно. Отец Симеон.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја праша: „Болуваш ли од крајници?“ Сега ни таа не го сфати.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ја праша: „Тој Мирон, русокос е, нели?“ „Сеедно. Тој ништо не знае“, се тргна таа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сакајќи да ја одбегнам рекламата за прашок за перење, ја прашав дебелата тетка: „И, што велат вестите?“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Тој ја праша дали размислува да работи, бидејќи има завршено Радничка школа, на што таа рече дека нејзината фамилија очекува дека таа ќе се омажи во добра фамилија, па ќе нема потреба да работи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Како си? Арна ли си?“ ја праша, гледајќи дека е уморна и по малку бледа во лицето, веројатно од исцрпеност.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
3 „Готов ли ми е жакетот?“ ја праша Петар сестра си.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Томаица, што ти треба?“ ја праша во шепот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ја прашав понатаму: Бабо, ич ли немаш заби, а таа ми врече: Синко ми никнаа нови заби, само ептен тврдо не можам да јадам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Се повредивте ли?“ ја праша тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако ѝ рече да си оди, таа ќе се врати, зашто и Амдие, Разие и Селвие трчаа по неа да ја прашаат што да прават со сланутокот, или дали е арно ралата, плуговите, дрвените лопати за веење, вилите, греблата и срповите да стојат на истите места како и порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако ја поведеш и ти жена ти, тие двете заедно ќе се бањаат, ќе зборуваат и ќе се исповедаат по женскиот обичај, и жена ти може после да ти расправа сѐ што ќе ја прашаш за Атиџе.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога во муграта, брзајќи веќе и со згаснат фенер на чезата, се враќаа тивко в град, попот Никола ја праша Тодора: „Јас знам зошто го направи ова, ќерко.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го викнав болничарот, па со се инфузијата ти помогнавме да седнеш на столицата до креветот, сестрата ти го мереше притисок и излезе низ вратата, јас тргнав по неа да ја прашам колку ти е притисокот, а таа немоќно ги рашири рацете и одмавна со главата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во еден миг тишината ја нарушија силни врескања, јас тргнав од каде што доаѓаа пискотниците, по патот сретнав една медицинска сестра, па ја прашав што се случува, а таа ми рече: „Почина човек“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сепак го тиштеше причината... Не сакаше отворено да ја праша...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
За сите одговори Ајша: – Го чекаат добриот кадија да ги погали. – Само да ги погали? – божем ја праша кадијата Ајша и почна со ред лево и десно да ги гали младите жени по бујните коси.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Почна нервозно да свири и преку познатата песна: Мори слушај, слушај, Калеш бре Анѓо, што тамбура свири, да ја праша и наговорува.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја прашав каде ми рече уште долу. Рекоа тука е крајот таа рече уште долу. Слегував, Слегував, не стигнав. Од каде почнува?
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
РАЈНА: Ама, Јордане, Симка да ја прашаме!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
На Вилка ѝ навеза ли ново кошулче? — ја праша Доста Бојана со која никаде не се делеше, та дури и на Велја сабота навалија двете еден котел, да приперат нешто ситно од децата и да набелат некоја нова нивна кошула, оти утре треба да се излезе на сретсело, а дал господ, тие двете се „брези магарици" и сите витолишки во нив ќе гледаат, а особено нивните деца: како се облечени и наружани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Толе го покани на излегување и Крсте, а овој пред да се реши, ја погледа Нешка, небаре ја праша: „Да дојдам ли?“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И затоа почна да оди често кај братовчетка си Тода, која нарочно по негова „порачка" ја извикуваше Нешка на калето и ја прашаше ту за едно, ту за друго во врска со него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја праша стрина Маловица како се викала мајка му на Илка. Таа ѝ одговори: Стојна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ами кој а меси ваа поскура волку убава мори, Нешко? — ја прашаше Доста Макрева кога врвеше крај нејзината порта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога Митра ја прашаше: „шо ќе ткаеш, невесто Досто, со виа предотини“, таа неодредено одговараше: „Ќе видиме, сестрице Митро“, и на тоа се свршуваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мајката си го зеде, и пак, како поп Трајко што ја праша нунката в црква, запраша: — Кажи, нунко, име. Стојанка со полна уста одговори: — Неда!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Држејќи го паспортот сѐ уште отворен, тој ја праша со променет службен глас: – Колку години имаш, Мајко? – Да ти кажам колку години имам, зар не пишува на пасошот?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
За да му даде друг тек на разговорот, Татко ја праша Мајка: – Кога научи да танцуваш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стушено ја прашав: – Каде е Мајка ми? – Пациентот попладнево почина! – Каде е пациентот? – не сакав да разберам што ми вели. – Ви реков дека почина! – повтори сестрата и замина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кметот влезе во готвалната, ја викна Цара во претсобјето и ја праша насмевнато: - Размисли ли?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Зошто?“ ја праша црната дупка на ножот. „Јас не бев виновен“.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако ја праша колкупати го има расклопувано оној кревет до комодата? и дали на него се имаат грвалаено? и по колку пати на ден?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да ја прашам Каков проблем ја измачува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тоа утро, откако Тате беше на пат веќе неколку часа, ја прашав Мама за некои работи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Другар Василопулос, - се излигави Кузе - женава, другар, ја фатив горе, на крадење...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од класја што лежеа расфрлени во стрништето...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Другарот Кузе направи идолопоклонички чекор накај Василопулос и со очи на исплашено куче објасни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рашири нозе, се потпре на дебелиот стап и со гаврење во гласот, ја праша: - Од каде вака, жено?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Василопулос ја фрли цигарата на подот, ја изгази со тешката чизма, и испуштајќи го чадот низ нос, рече со зарипнат глас: - Значи, почнаа и кражбите... - и, одејќи кон Крстовица ја праша – Што имаш во торбата?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гаврани, врани, врапци ги колваа зрната.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица го погледна со молбен поглед и колку што можеше помеко и помилно го замоли: - Жити се најмило, човеку не прави ми го тоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Жити мајка, - одново замоли Крстовица – имај срце...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Во која смисла?“, сакав да ја прашам, но знам дека таквото прашање сигурно ќе ѝ зазвучи непристојно. Односно, ќе асоцира на секс.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Не чу ли нешто? – ја праша Бошко жена си.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„И бевте кај дед Павел?“ повторно ја прашав и седнав на креветот карши неа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кинисала куса канделина да ми оди у Препреченка на гости во темни зори и магли замаглени; ја пречека тој Препреченко и ја праша: „Каде вака, куса Канделино?“ „У тебе на гости, брате Препреченко”, му рекла куса Канделина, да го видам кога ќе се роди татко...” Што е тоа? „Вошка!” „Не, искра од оган...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Го виде ли и ти бабо во чајот она што го видов јас?“ – мислев да ја прашам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Да се соблечам, може? - ја прашав тетка Олга, со надеж дека некако ќе се реши непријатната ситуација.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ја виде Ане таква слаба, згрчена, расплакана и навалена врз тротоарот, на Дора одеднаш ѝ стана многу жал, па и покрај тоа што беа скарани, отиде да ја праша зошто плаче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Братучед ми сигурно се вознемири затоа што шепотот му прејде во тивок, од нервоза растреперен говор: - Не сум стоел јас кога сум мочал, тоа... - не успеа да се доискаже бидејќи тетка ми го прекина со едно гласно „шшшшшт!“ па братучед ми повторно повтори со шепот, како претходно да не го слушнале.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го затворија Дејан зад една сива врата и долго време никој не излезе оттаму освен сестрата Ката, која беше многу дрска и за која сите се сомневавме дека ни плука во супата, па затоа никој ништо не ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со Дејан седиме на ѕитчето и гледаме како чадот што си го испуштаме еден на друг среде лице се меша со памук и дамки, ги отвораме устите и го дишеме чадот: јас неговиот, а тој мојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Ти да немаш некој Тоше во Iб?“ ја праша. „Си погодил: еден е Тоше, еден е Тодорче, а еден е Тоце! Ама тројцата се многу смотани!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ја праша: - Многу ли си удрена? - се помрдна и виде дека преврската од коленото сѐ до колкот е покриена со засушена крв. - Па... така...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Мита со широко отворени очи, сврте лице кон Циљка, подигна рака и, давајќи знак да прекине, ја праша: - А да те опитам, Циљке...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И се додека седи покрај Циљка, додека зборува со неа, без престан и се наметнува прашањето дали знае нешто за Ристо и Ташко, да ја праша за другите момчиња и девојки од селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Командирот ја погледна намуртено и ја праша: - А од чија куќа?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Кој е тој Шекер? - ја прашав. - Син ми Ѓорѓи, помалиот, - одговори таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Бабо, - ја прашав додека ручавме, - може ли од голема нервоза да се умре?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Гласот на мајка ми беше весел кога раговаравме и јас морав да ја прашам, секој пат кога ќе ја чуев, дали ѝ е жал за дедо и дали е тажна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Дома е мајка ти? - ја прашав ќерка ѝ Ангела којашто ја викаат Енџи, зашто е родена во Америка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ти се допаѓа? - ја прашав. - Да, - кусо одговори таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Утредента, кога се подготвував да тргнам на училиште, ѝ пријдов на мајка ми додека ја палеше „првата цигара крај шолјичката со првото кафе“ (како што има обичај да рече) и истовремено си ги шминкаше очите, и ја прашав отсечно и строго.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Која е таа? - ја прашав бабичката. - За Марија прашуваш?! се изненади таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Србина ја праша : - А со фаќањето, мајче што правиме?
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Ќе му се јавиш, а?“ „Тоа не е твоја работа“. „А ако бројот е моја работа?“ ја праша Марко.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Мораш ли да одиш?“ ја праша. „Морам“, рече Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„А одиш ли ти на училиште?“ ја праша Едо мутулавата. „Не“, рече мутулавата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тетка Перса, пред таа да се досели, ангажира молер да ја освежи куќата, дури ја праша случајно можеби сака некоја друга боја на ѕидовите а не бела, Не, ѝ рече Пелагија, те молам тетко Персо, не арчи се, за наска ова е рај наспроти црната дупка во која живееме.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сум чула толку неубави работи за неа и сега ми дојде назгодно да ја прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ја прашам, кај не отишло.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека ѝ е пресечена ногата и не ми носи душата нешто да ја прашам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што да правам со Горачинов, ќе ја прашам Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знаев и зошто, но сепак ја прашав: - А зошто им се лутиш на тополите, Билјана?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Па тогаш што сакаш? - ја прашав. - Сакам да гледам зад тополите!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Беше лута. - На кого си му лута, Билјана? - ја прашав кротко. - На оние тополи, - рече.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Навистина? – се израдува таа. – Нема проблем, седи и слушај ме, така полесно ќе извежбам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што дали си ти? Кич дете! – се изненади таа. – Кој ти го рекол тоа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја поттргнав малку понастрана и тивко, да не ме чујат другите, ѝ реков: - Чекаш некого?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да не си заразена од некоја тамошна страшна болест? – ја прашав и се преплашив од оваа можност.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мила – ја замолив – стани сега и оди да вежбаш, да не те караат после, а јас ќе ја прашам мајка ти дали ќе ми дозволи да те слушам. - Сакаш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мамо, дали сум јас кич дете? – ја прашав мајка ми кога се вратив дома од „комплетниот пансион„ во Влае.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)