Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Оние што од колено на колено учеле еден занает, а на овчарите им се забранува да бидат и натаму овчари – работа што никој друг подобро од нив не ја познаваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тишината беше поречовита. Нѐ остави со нашите мисли. Тој добро ја познаваше големата душа на Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој добро ја познаваше оваа идеја од западните извори, но не можеше да ја поврзе со гладот, хроничната сиромаштија на овие луѓе, кои немале фабрики, пруги, задруги, но кои никогаш не биле гладни, гладни како во овие времиња.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој одамна ја познаваше азбуката на идеите, на животот, а сега научените знаци само уште повеќе ја забрзуваа неговата луцидна мисла.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Другарите ја познаваат реката. Ми велат - ја освојувале педа по педа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Мојата малечка Алиса! ... Ја познавате? ...“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Ја познавам јас неа. Уште како кутренце. Мојот збор за неа е закон.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ти ја познаваш ли Елена? - го праша тој Денко - Да. - А, каква е? - Мислиш дали е другар, а?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ех, не ја познаваат луѓето гората, не ја разбираат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Симболиката на Гринавеј исто така можеме да ја сметаме за развиена, не затоа што априори е „уметничка“ или затоа што „уживањето“ во неа следува по разрешувањето на нејзините загатки и алузии, туку затоа што произлегува од една постоечка културна традиција којашто авторот добро ја познава и затоа што органски е инкорпорирана во самата структура на неговите филмови.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Господинот гледаше во мене и рече: „Кој сте вие? Ја познавате ли госпоѓицата Ина?“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш не го знаев сето тоа, не ја познавав во детали технологијата на власта; но со интуиција (тоа прекрасно орудие за сознание само на младиот човек), чувствував дека не треба да го потпишам формуларот на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Иако знаев дека во нејзиниот дом можеле да свратат сите што биле прогонувани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И она што ми се чинеше најбитно, мајка ми не се ни обиде да ги поведе луѓето кон некоја друга поинаква вистина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мајка ми искажаните сомненија од страна на оние што ја познаваа но и на оние што таа не ги познаваше, беа сосема нормални, а изведените пресметувања и предвидувања, во врска со очинството на нејзиниот син, иако најчесто беа обични подметнувања, нејзе воопшто не и пречеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таша и лично ја познавав но недоволно. Јас дури сега дознав дека таа имала и син.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Геј-културата, каква што ја познававме, беше остаток од една претходна епоха. Не ни изгледаше дека е за нас, дека е наша култура. Немаше што да ни понуди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Од тоа што ми го прочита точно е само она ‘стар психоаналитичар’.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потајно насетувам дека бесот, со кој тргнал кон Виена, е всушност насочен кон тамошниот стар психоаналитичар: бидејќи тој е неговиот вистински и главен непријател, философ кој ја раскринкува неврозата, голем разбивач на заблудите, некој кој знае што е што и добро ја познава изворната генијалност.’“ Потоа го остави написот на масата, и рече: „Со колку суптилна иронија Ман го напишал ова!“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред десетина години, кога се уште непознатото во театарот го анулирав со конкретни примери позајмени од теоријата и сценскиот практикум по софиските едукативни центри и театри, во едно неделно поладне гарнирано со млеко во тетрапак и балканска меланхолија, тогашниот мој „сокафезник“ цимер, Митко, сега веќе граѓанин на Лондон, ме праша: - Ја познаваш ли Роза Радичкова? - Која е таа?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Живот кој несебично го делеше со сите што ја познаваа, дури и со оние кои за првпат ќе ѝ подадеа рака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Едип ја познава пустината, ја познава како својата сопствена дланка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа беа очи на рис, но премногу питомо-чувствени, способни да го покорат срцето со онаа податливост во која жената ја познава својата заљубеност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се гледа: си ја познава човекот работата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама подобро е да си ја познаваш несреќата, вели, отколку во непознато да си ја бараш среќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И тие не го лажеа па не знаеше што е бол - жежок, игличест како склопчест еж и ја познаваше само својата сува и така мака како и секоја човечка глад.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Уште на почетокот на нивниот брачен живот тој сфати - иако можеби само затоа што неа ја познаваше многу подобро отколку што ги познаваше сите други - дека таа е без сомнение најглупавата, најпростата, најпразната душа со која некогаш имал работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја познаваше од видување. Беше тоа една стара испасена ледина, со патека што се извиваше преку неа и со по некоја кртечина овде онде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако оцени дека околината е безбедна, ќе го издува носот кога тој ќе тргне кон неа: инаку, ќе треба да помине покрај неа како да не ја познава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Измина еден месец како ја познаваше, природата на неговата желба по неа се промени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Варуна е твојот спасител сега Нека не бега самосвеста од твоето измачено тело Не е нова веста дека ништо не е сосема бело Митра ти што правдини делиш за секого исто Биди ми водич на моето несвесно Јас Ти кој ја познаваш магијата на духот Во дослух со мојот ум Всади ми почит Во очи со вистината

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

10. Се довлечка тој некаде од мракот како волк пратен од темната рака на времето и издлаби во тебе длабнатинка црна полна со црвена вода што те поплави А ти не го чу не го чу и како да го чуеш во тоа итање и во таа радост што само иловицата на стиховите ја познава Не го чу не го чу не го чу и никој не те виде

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Не ја познавав Валери. Знаев дека е основач на организацијата која ја нарекуваше S.C.U.M. (Society for Cuting Up Men).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Та која од нив толку ја познаваат луѓето?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога викна, кучката се загна, но замолкна, бидејќи ја познаваше, а од под тремот се одзва Неда: — Ела, ела, кој вика? — се слушна ѕвовливиот глас на Неда. Тода ја викна до калето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Речиси и немаше продавач од големиот пазар кој не ја познаваше Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко, убаво ја познаваше претпоставената епопеја за патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Жената ѝ е најблиска роднина на болката. Најдлабоко ја познава несреќата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

АРСО: (На Теодос.) Ја познаваш оваа девојка?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СТОЈАНКА: (Му подава вода на Теодос.) Повели, чорбаџи...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тогаш мојот хипнотички поглед го меша со мислите и страстите: Константно и директно се џари, Нема потреба да се умилкува и додворува На својот слуга за бакнеж, Нему, кој е сопственик на ужасите, Кој ја познава матката на отровницата, Пегава и одрана со црно, На рѓосаната вага на амбрата, Неговиот гроб - Затегната направа за мачење што предизвикува тага На која тој лелека - лелека!

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Никој, ама баш никој не ја познава? - праша повторно таа со малку построг и повисок глас од првиот пат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Пелагија ја слуша, ја гледа, ама како да не е онаа Чана која навистина ја познава, оваа како да е некоја друга, освен што ја има позајмено големата снага на вистинската Чана!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

— Ја познаваш, го прашуваат кумот. — Ја познавам, вели.