ја (зам.) - пикне (гл.)

Ама да го имаш, зашчо ако го немаш, тогаш јаска лично ќе те стреља! - му подвикна и му ја пикна под нос цевката на пиштолот што наеднаш го извлече од зад појас. - Ќе те стреља като бесно куче!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Иљо ја пикна тетратката во ранецот, ја турна капата над очи и се прави дека дреме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најпосле предизвикот да открие го надмина неговиот страв и тој ја пикна раката во џебот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја пикна раката во појасот и извади едно мало шамивче, го разврзуваше полека, толку полека, што мене веќе трпението ме напушташе, па веднаш викнав: - Дај да ти го одврзам тоа! Што се мачиш!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ја пикна раката и ја покри со полата.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Двајцата покажуваа нешто по должината на брегот, се вртеа повремено кон Тврдината, потоа слегоа по скалите до зајадливите бранчиња на реката што удираа на бетонот, едниот клекна и ја пикна раката во водата, си ја накваси до над глуждот и со дланката си помина по челото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Слушајте што ви велам, одговори тој некако срдито и ја пикна раката во вратничето на кафезот, бркајќи и алајќи меѓу мноштвото петли.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но тој сосема ја изненади кога бргу, со само еден потег, ѝ ја отпетла кошулата, се наведна, ја пикна главата внатре и почна да ја бакнува, да ја шмука и да ја гризе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Митко ја извади капата и ја завлече раката во ралупот. Одвај ја пикна до лактот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Денко се доближи до поточето и ја пикна раката во кристално чистата вода. - Бррр! Мраз! - го намурти лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја заглотив сета соба, што се вели, и ја пикнав главата под покривач.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти иде да ја пикнеш некаде главата, да се скриеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дедо — фап — вака, ми ја зеде главата и ми ја пикна под мишка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе ја креваат да ја пикнат во еден од вагоните.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја пикна во устата и јадеше цел грст, а во неговите очи не стоеше сега ништо друго освен таа лакомост, додека грутките земја се стркалуваа низ гробот и удираа, одекнувајќи тупо во чамовите штици на сандакот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ќе ја пикнам главата в перница и ќе се соберам како гол полжав.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За да можам убаво да ја пикнам раката во дупката, морав да ја нурнам главата во вода.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ја пикнав раката до над лактот под карпата, ширејќи ги прстите да дофатам некоја риба.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Од дома ја зеле, од постела, и ја пикнале во најтемната дупка на занданата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А дека тој ќотек бил навистина добар можев лично да се уверам бидејќи Рајна мене ме избра за да ми ги покаже сите места на своите болки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)