ја (зам.) - очекува (гл.)

Сите како да ја очекуваа козјата апокалипса!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ја сакаше нејзината насмевка додека го послужуваше нешта што - кога ќе се погодев со нив, ќе спомнев онака отстрана - почнала самата да ги готви и кои тој искрено ги фалеше зашто тие за него имаа двојна сласт.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го поздравив плашливиот провален провалник кој исто како и јас нестрпливо ја очекуваше вечерта – темнината во која полесно се краде, пие, танцува, сака... (Умирањето е добро и в зори.)
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
И ние, децата, иако наведнати врз отворените тетратки и книги, божем внесени во домашните задачи, ја очекувавме Татковата порака, пресудата која се сведуваше на еден од двата прости збора: остануваме или заминуваме!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А кога се врати во собата, во која веќе бевме собрани сите, таа го погледна Татко кој ја очекуваше.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Каде е Луција“, прашував. „Луција замина; рече дека ќе оди кај тетка ѝ во Велес, и дека таму ќе преспие, оти тетка ѝ ја очекувала на гости.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како светкавицата што не ја очекуваш во темнината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја очекував домаќинката да излезе од тесната врата и да ми се развика, потоа да отшантрачи кај моите дома и да им бара пари за прозорецот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Многу доцна ве пуштаат, рече таа. Изгледаше како да не ја очекувала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Беше очигледно, поради неговата збунетост дека не ја очекуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Со војувачка итроштина замавнал кон темето на соговорникот. На луѓето им се згрутчил здивот в душник. Но другиот ја очекувал опасноста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој, јавачот, сѐ уште свиткан во појасот и со стиснати коленици на шарените коњски ребра, извлекол од канија, невидлива од темната боја на беневреците, крива сабја што под удар на сонцето се распрснувала во зраци и, кревајќи ја високо, се исправил, се протегнал со една рака, со сета тежина се потпрел на зенгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаејќи што ја очекува годишниот одмор го зема токму во овој период.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека го пиеше, воопшто не ја начнуваше темата која сите ја очекуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја очекуваа вистинската карта како реванш на судбината.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски со нетрпение ја очекуваше Татковата посета на неговата тајна библиотека за која никој друг не знаеше во градот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја очекуваа вистинска карта, како дар на судбината, која требаше да им поврати нешто засекогаш изгубено, за да се смири, урамнотежи во нив во блискиот залез на нивните животи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Светот на денешнината е гол, гладен и опаднат во споредба со светот што постоел пред 1914, а уште повеќе е таков во споредба со замислената иднина што ја очекуваа луѓето од тој период.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѓулсиме престана да ја очекува неговата помош во домашните работи, и, како вистинска жена на ќаја, го избра поразумниот и утапкан пат, и почна да ги вика селските жени да ѝ работат низ куќи, да ѝ аргатуваат во бавчите, и да ѝ го чуваат детето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ги најде седнати и молкнати, една до друга на одарчето, загледани во вратата чиниш одамна ја очекуваат токму неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мајка попусто ја очекуваше црвената виза.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Господи, што сѐ ѝ претстои, што сѐ ја очекува нејзината нежна, малечка, кревка Ивана!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го мразеа нејзиното бледо снежно лице, нејзината молчаливост, нејзината слабникавост и она што можеби ја очекуваше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Знаеш колкава е радоста кај оние што ја очекуваат!“ „Кого?“, прашав.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека Х.Х. ја очекуваше мојата неизбежна реакција на својата провокација, ако не во моментот тогаш во подоцнежниот тек на патувањето, јас засилено пребарував во сеќавањето, во моите записи и книги објавени на албански јазик во Македонија и на Косово.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој ја очекуваше мојата реакција: - Вие немате право да ми се заканувате, да ги загрозувате моите човечки права.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Овој нивни правилен став за улогата на Европа и на масите во ослободителните борби не им пречело на луѓето од МТРК и на гемиџиите слободата на Македонија сепак да ја очекуваат од интервенцијата на Европа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ја очекува слободата од интервенцијата на Европа, сфаќаа, значи, дека револуционерна Македонија нема сили да се расправи сама со Турската империја, и сепак веруваа дека европската интервенција ќе се предизвика полесно и побрзо преку терор против истите Европејци, преку една борба која по својата природа буди кај Европеецот одвратност и која, третирана како ’анархистичка’ беше погодна за најпакосна за македонските борци експлоатација од страна на непријателите“212.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)