ја (зам.) - опипува (гл.)

Си ја опипува косата, но таа е загладена и лизгава од брилјантинот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
(Пак се засмејува, но сега пе потсмешливо и зајадливо, туку чисто и радосно: го привлекува веселбата во соседното лозје, која достигнува врв и орото, кое се враќа, водено од Арсо.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Море, право во Вардар, да се удавам! (Ја опипува главата, ја тргнува крпата со која му е врзана, ја фрла тресејќи се од гнасење.) Еј, Теодосе! Умри, Теодосе, Теодосе!... (Отидува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ја опипуваа овие погледи неговата снага, слаба и недовршена во растењето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)