ја (зам.) - насочи (гл.)

Бимбашијата јавно ја насочи војската кон селцето и Толе го виде обрачот од трите страни, бидејќи веќе убаво се раздени, та дури и сонцето огреа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пљачката Толе ја насочил на друга посока, пљачка државни имоти, та удри, ете го, дури директно на самата војска, на столбот на царштината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Берлинскиот конгрес и особено Српско-бугарската војна (1885) само уште повеќе ја насочија Србија кон југ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Можеш сѐ да направиш ако ја насочиш мислата кон тоа, ако имаш силна желба.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби некои се плашат да не ја насочат публиката кон некои необични нешта во културната сфера, да не речам, кон забранети љубови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Вујкото, ограбениот маж, кога си дошол на себе и кога сфатил колкав срам ќе јаде во селото ако се врати без жената и штотуку роденото, кон грабнувачите ја насочил полицијата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Да може да ги види Ван Гог, сигурно би заборавил на своите „Јадачи на компири“ и целата своја дарба за пренесување на тагата, грижата, маката од тешкиот живот на обесправениот работник, би ја насочил кон скицирање, то ест овековечување на нивните изрази на лицата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Потоа пак свалка грутка и ја насочи кон изворот, кон дрвјата што беа над него.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеше да биде каков сака, оној, можеше да биде и еден од оние, што крадат, требаше само да ја сврти пушката кон она ѕвере, да ја насочи кон неговите ребра, или нишанејќи во нив, барем да го закачеше во задниот колк, сандакон сега ќе ни беше полн така што ќе да ги викневме нагости дури и сите оние волци надвор, и пак да остане за нас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Свртувајќи се кон посовремени автори, решив да ја насочам антологијава кон нашите простори, па затоа вклучив уште еден расказ од поблиските средини, тоа е расказот на Милорад Павиќ „Чај за двајца“, инаку расказ кој може да биде занимлив за младата популација со развиена визуелна имагинација, со интерес за чудното, а не само чудесното, образована/воспитана информатички за комбинаторики, за една специфична игра на можното и неможното, за семантички пресврти и изненади; - Расказот на Павиќ, покрај расказот на Кортасар, на Борхес и на Маркес, спаѓа и во групата раскази кои ја најавуваат постмодерната, со нејзините фрагментарни комбинаторики кои и реалното го прикажуваат како нереално.1
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)