ја (зам.) - мисли (гл.)

После, како што се гледа, тие ја мислат за единствено правилна гледна точка на прашањето за народноста на Македонските Словени – бугарската; а може си мислат оти прашањето за народноста на Македонците е второстепено и лесно ќе се разјасни со ослободувањето на Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Железничар, сигурна плата, државно јасле, дебел детски додаток и не му ја мислам ниту на сушата, ниту на градот, не зјапам во небесата како тогаш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бате Јоле веднаш му одговораше, ама без да му ја мисли. Само ќе тропнеше некој број. На пример, дека едно и едно се пет.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Здравје да е, прво тука да ни тргни работата, па потоа и ние за нас, за фамилијата ќе му ја мислиме.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И така малку заборавив на коските. Ба, си реков, што му ја мислам јас толку!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Одиме така и си ја мислам Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, како што си ја мислам така, туку — оп, еве ја: и неа ја гледам меѓу жените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полниш вреќи и јадеш моркови, не му ја мислиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не ќе се најде ли некој, што ќе го пречека нанишан некоја вечер, без многу да му ја мисли што може да му се случи после, некој, кому ќе му биде и премногу стемнето пред очите, за да не може ни да се обѕрне на тоа; да му биде сосема сеедно тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Покриј се, Рајно, ќе ѝ свикав, во моја куќа, пред Симона, само јас имам право да се свлекувам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колкупати и фустанот си го има кревано, онака, без да му ја мисли, за да ми го покажала новиот розов комбинезон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)