ја (зам.) - испушти (гл.)

Нешто го шибна грозно преку плеќи, така што тој падна на коленици и ја испушти книгата од рака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
По првиот истрел, Бојан сфати дека цврсто ќе треба да ја држи пушката в раце, зашто не знаејќи дека при истрелот таа се затресува, Бојан лесно можеше да ја испушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа не знаеше дека оригиналното презиме било Адамовиќ и дека Милан, во своите први денови во Америка, од ова презиме ја изоставил наставката ”овиќ” и од незнаење ја испуштил буквата „с“.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Митко прво силно се изненади и за малку ќе ја испуштеше слушалката, а потоа кога малку се созема почна силно да вика, онака како што правеше мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Сѐ се одвиваше неконтролирано и со секој миг местоположбата на мажот и жената во колата се менуваше а и коларот мавташе со рацете бидејќи изгледа ја испушти уздата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Туркана наназад од коњот кој двапати високо потскокна колата се занесе кон длабокото корито на потокот, а потоа направи полукруг кон карпите над патот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ја испуштив патната торба и се здрвив. Тогаш се отвори земјата и пред да ме голтне со ѓонот в раце и главата крената горе кон мајсторот, убаво слушнав женски глас и стигнав уште да ја замислам жената како со распуштени коси седи на масичката под препарираната мечкина глава и неопитно липа во првата вдовичка ноќ. okno.mk 79 80 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Една вечер кога ќе стивне вревата во каушот, ќе ја испушти крвта. Или нешто поубаво.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И татко така, со отворени очи ја испушти душата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На патот секој ден работиме. Од зори излегуваш и цел божји ден не смееш да ја испуштиш казмата, лопатата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе повика така, и така ќе ја испушти душата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некои уште се мачат да ја испуштат душата. 69
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не делете ме со дебел камен од мојот љубен.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Младата жена, препалена, ја испуштила таблата, та храната се истурила до овчарските кучиња.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во некое време од денот, на улица, еден човек ќе ве допре по мишката и ќе рече: „ Мислам дека ја испуштивте вашата актовка“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Иако малку столчен од нејзиното зло око, ама решен да не ја испушта јадицата и да биде денес или утре тоа што и татко ѝ, сепак се насрчи како мачор на оса.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Богочовекот ја испуштил душата...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ја испушти гумата. Таа падна налево, се наведе, ја зеде, но со тилот кон Неда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја испуштив првата шанса и втората исто така ја чекав третата долго но сеуште ја немаше да дојде
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Ти не ја испушти приликата мајчински ги измолза боските солени, а млечни се наведна похотливо длабочините да ми ги одмериш според ехото па кога се увери - има кај да претечеш се прели без остаток во мене преполна и тешка водена, се изедначувам со тебе!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
АРСО: (Прв ја забележува.) А, кума Параскево, повели на веселба! Ваму зелникот, Нацо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: (Доаѓа, застанува зад плотот и зинува, за малку да ја испушти тепсијата, со зелникот.) А, леле мајко, што е ова чудо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
И јас само подлипнав, ја испуштив лажицата од раце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му врви, а не може да ја пушти, да ја доиспушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојде да си одите дома, вели, а насмевката не ја испушта од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)