што (зам.) - ти (зам.)

И му шепоти нешто на уво. Му вели: - Знаеш, детето што ти умре од ехинококту умре.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Му одговорија градските жители: Тоа е гробот на божјиот човек, кој дојде од Јудеја, и го навести она што ти го правиш сега...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Што ти значи ова?“, ми пишуваше Агна. „Во таа изјава гледам агресија, скриена потреба некого да потчиниш и, уште, една многу голема лицемерност, проблематичност на твоите побуди“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Што ти е тоа во ракавот? - му забележуваш во шинелската манжетна: тоа е уште на линијата од твојата размисла, зашто се работи за книга, а од друга страна го прекинува неговиот монолог за мезето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Што ти е тоа бетон? - Ќе видиш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ќе цитирам уште една од пораките стари Што збунува за жал: Свлечи го срамот од одеждата Господ што ти ја подари Откако ѝ вдахна живот на творбата од кал!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Жива ми била и жити сѐ што ти е најмило!
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
КАТА: Што ти знам јас од каде и од како. Нели ги бричат...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога тебе ќе ти заповеда логотетот да сочиниш писмо поарно од мене, тогаш ставај во него сѐ што ти е нужно“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Интересна забелешка, но ако одамна си им рекол чао на чоколадите, тогаш што ти останува од кутијата? Кутијата ли!?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Всушност, тоа би било доволно да можат да го кажат она што Ацо Шопов го испеал во песната „ЈУ-Миткање“: „Пред тебе клечам како голтар/ што ти се заканува со ковчести прсти: престани да бидеш црква без олтар/ во која секој ќе се крсти“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ти и твоите папагалски повторувања на албанските топоними што ти ги рецитираат твоите пријатели, ’борците за човекови права‘!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога наполно го расони, го праша: „Што ти би тоа?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
За секој друг оној единствен избеган самјак и тврдоглавата мечка, пред која сѐ што ти останува е да отстапиш, не би морало да значи нешто толку големо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И затоа, не облекувај туѓи чевли или ќе ти ги стуткаат прстите на нозете и плускавци ќе ти се наредат по петиците, па кога ќе ти пукаат, сите ќе ја видат крвта што ти капе од меурите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Малку е и капавица што ти реков, вели, се купуваат ли медали, ордени?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Однекаде слушам, како оддалеку слушам: - Што е, мори Велико, што ти стана, кој те удри? Се обѕрнувам и го здогледувам Лазора Ночески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кон земјата што ти се одронила под кожата, под ноктите. ״И смртта наша, на нашиот роден крај се потпира“ - би рекол Лазор Ночески, а ние на смртта секој ден ѝ се доближуваме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Викаш: „Ура!“ Или само мрмориш некои пцовки што ти идат сами на уста.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ти е, море, Здравко, му викам, и го фаќам по лицето. Обравчињата ми жежат на дланкиве.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе мили, па воздухот е толку усвитен што ти се чини дека ќе почне да паѓа како запалена пуза, како саѓи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што ти е, Роса, ѝ велам, не гледаш дека ќе се изгориш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Откако ќе наврне човек најубаво спие. Покрај алиштата што ти се сушат. 189
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
За мене некој бакшиш не ќе има на ова добро што ти го правам?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Зашто мене, далечната, не ја сакаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нора синоќа се вџаси, рече: „Добро што ти се случува?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лудакот не оти ќе те праша, потегнуваше со железото и што ти пишал господ.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Но ти можеше да го именуваш така и хирургот што ти го доведов во онаа ноќ во војната.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Томе, шо ти стана ле? Шо далдиса вака ле чупе? Кај ојде со умо? Шо се случи?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Труби, барабани, ти реков, ми рече, со што ти не го испратиле царот умните подајници.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А сипаниците не е тешка болест, слушај ме што ти глаголам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Зашто, што е тоа што остана, а што тие не го извлекоа од него со мачење ?
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ненадејно стресување од сон, груба рака што ти го тресе рамото, светла што ти блескаат во очите, круг од тврди лица околу креветот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ние победивме, Винстоне. Ние те скршивме. Виде на што ти личи телото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не навистина, на што ти личам?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Стори ни абер ако е нешто опасно. Жити сѐ што ти е најмило.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Што ти е тоа? - праша берберчето. Шишман ги собра рамениците. - Камче, - рече.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Прилично тешко ги утврдуваш разликите што ти го скокоткаат љубопитството, отворено ми се ругаше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но Зоки не слегува. - Ама, Зоки, слушна ли што ти реков? – повторува баба му поостро.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Знаеш, сѐ она што го зборувам за него, за Семјон, за рускиот човек што ти беше татко, кој и самиот се чудеше колку е Русин бидејќи мајка му била Украинка а таткото Козак, само е делче или така да се изразам најмалото делче од вистината за него, бидејќи тој, покрај мене помина без да го допрам; тој беше, ете, да не должам, една голема отсутност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А таму, бре, ракија, бре туршија, бре татлија, бре нешто ветво, бре нешто ново, сѐ што ти душа сака!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: Леле, мајко моја, ќелепир! Рај божји, рај!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Златната она, црната она, што ти е мори чедо што не можеш солзите да си секниш?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Заборавил дека најопасен е оној што ти се плаши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тебе, вели, ти го знам и псевдонимот што ти го даде Озна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А што ти е Оливера, ми вели. Другарка од војната, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме згази, душата да си ја згазиш, слушаш, оф, мори мајко, што ти направив да ме родиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ти е смешно, ми вели и се кикоти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе тргаш што ти е за тргање... 25.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што ти е Оливера?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ти е човекон, ми шепоти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А што ти е смешно тебе, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Она што ти е судено, што се вели, морало да го врвиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што ти е Небеска, вели, ти нешто криеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум клекнала, а тие викаат: — Што ти е, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оставена си на некое влијание што ти го зголемува само бесот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ти е, ми вели Оливера, што ти стана толку одеднаш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби специфичноста на таквиот однос произлегува токму од некаква потреба по научна објективност (или, можеби, по академска неутралност?) врз која тој и се втемелува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Сакам да кажам дека книгите од Твојата иницијална (прва) авторска фаза оние десетина тома во кои се собирани Твоите есеистички и критички текстови концентрирани врз одделни книжевни феномени или маркантни писателски личности (да не ги заборавам патописите!) главно ги читав како колешка, професорка по компаративна книжевност, теоретичарка на која примарниот (дури и исклучителен) интерес ѝ се посочените топоси или теми што Ти си решил да ги третираш следејќи ги строгите правила на научната методологија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Езотеричните професори, интелектуалци, дури и кога се здобиле со гламурозни книжевни имиња од кои се останува без здив, главно ги перципираме како вид книшки молци што произведуваат дебели и здодевни книги...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И, гледајќи ги нив со чашите в рака и тие, со дрвените цокули, решив и му ја спраштив во слободата, та неа, кутрата, си мислев ќе ја најдам во планињето што немаат крај, во висините до под небо, во далнините и во шумите зелени и ширни, во видикот до кај што ти око гледа....
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Остани со здравје и размисли за тоа што ти реков...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Со тебе, - му рече даскалот и се сврти кон нас: - Ете што ти е неук човек.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Лицето му пребледе. – Што ти е? – се сврте Беличот и застана.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
ЈАКОВ: Веќе не чекам официјални покани. Го земам она што ми треба. БОЖО: Што ти треба? ЈАКОВ: Она што го земам. БОЖО: Уште имам власт.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Потоа можеш да се покаеш и да им простиш на луѓето што ти згрешиле.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)