Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тие, немајќи потребно правно знаење, а и како поевтина варијанта, заеднички се обраќаат до адвокат (А. Мандак) – кој тогаш, пак како попрактично решение им изготвува индивидуални тужби и потоа, поединечно, ги застапува при преземањето на сите правни дејствија – сѐ до завршувањето на спорот, за што си наплаќа 10% од вредноста на целиот спор, плус адвокатски трошоци согласно Адвокатската тарифа (1993)8 – коишто во нејзиниот конкретен спор изнесуваат вкупно 4.760 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Триманова ѝ се зема за грев наводната блискост со нејзината дотогашна претпоставена шефица, која претходно е избркана од работа – по што следува „логички“ расплет и таа да биде истерана од фирмата, како еден вид колатерална штета од целата ситуација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, таа е прогласена за технолошки вишок и, од страна на работодавачот, и е врачено отказно решение.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ги видоа тројцата луѓе под леските, но никакво подозрение не зедоа, бидејќи секој ден имаше пазарџии што си почиваа под сенките крај водата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За среќа на полчивци, на самиот јузбашија, а најповеќе за среќата на Толета и Митра, овој јузбашија се погоди некако разбран и „кретен" човек.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така бујниот Толе, притеснет од положбата во која се најдуваше, ги советуваше селаните да се спасуваат со гоштавање и придавачки, а сам во себе вркеше од гнев, сега не само на Турците, што си ги бранеа своите петвековни државни права, ами повеќе на Борисовци, Тренковци кои „дојдоа од џенемиите“ — од Бугарија — да ја запалат земјата и да го остават народот на милост и немилост на разјарениот душман“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се сеќава, памети птицата пустошат околу неа сега кога беше живот... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Блазе си им на Србите што си го имаат Новак Ѓоковиќ да им го крева моралот додека живеат у транзиција.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Утрото мајка му го прашуваше: - Што си барал синоќа под креветот? Те најдов таму заспан.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бог, таков каков што си го замислуваат луѓето, не постои: постои некоја сила, натприродна, која управува со светот, додека луѓето се управуваат според својот сопствен разум и според своите закони.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Расплакана Албанка, косите што си ги куби, фалби на Кузман му плете, бидејќи во оваа слава и подвиг ѝ убил можеби маж или дете.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

МИТРЕ: Слушај, синко, штом ќе појдеш во Америка, во вилаетот што ќе те однесе компанијата, веднаш пиши му едно писмо на кумот Донета и кажи му сѐ кој си и што си.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Со револуцијата напролет ќе се користат само нашите непријатели што си имаат само сметки спротивни на нашите национални интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Еден народ што си го загубил својот јазик личи на еден човек што си го загубил патот и не знае од каде иде и на каде оди и којшто не знае зошто оди ваму, а не онаму или таму.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За нив нема никакво значење национализмот што се смета за нешто што си го има одживеано својот век. Тие се интернационалисти. Тие се најнапред луѓе, па после, ако им остане за тоа време, се Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа ќе ја натера македонската интелигенција со различно образование да се сплоти во едно за да го обедини нашиот народ, но веќе не врз таа основа што си ја покажа сета своја неодржливост, а врз друга, врз чисто македонска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со оглед на тоа дека е аутопсична (аутопсија на старогрчки значи да се видиш себе си, да зборуваш од свое име, да зборуваш за она што си го видел со свои очи), сликата подразбира лично сведоштво и искуство преку патување, откривање, набљудување, размислување“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Има да си ја свршиш онаа твоја задача што си ја започнал и не си ја завршил и поради тоа падна во очај.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А овој, цртежот, што влече накај тројка, на кој попусто цртам насмеани сонца и облаци што си одат, цветни полјанки, овошки зрели, сместен во ормарот на сеќавањата, никако да го згрее Северецот што бричи и да го претворат во врел Југо, што гали како чаршаф свиленкав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе ѝ ги пишеш волшебните зборови за успех во работата, за бериќет и љубов, а можеш и лента да ѝ снимиш (аудио), да те слуша по стопати дневно и да ги направи сите работи по ред, како по инструкциите што си ѝ ги издиктирала со радиофоничен глас.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога видов дека нема ништо, еда, седнав на земја, ба му ја, збирам душа, а Мисајлејца ме прашува: - Што си се острелушил така, бре Давиде, ми вели, еда, што си пожолтел ко смил во лицето?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А така момчета, вели и појди кај едни, појди кај други, не куражи и благодарја ви на учението, ни вели и ние: покорно благодарим, ќе му одречеме, а шумата свети, мислиш сонцето заборавило да зајде, да се тргне од неа, а сонце нема, небото на твоите рамена се потпира и тука учевме сѐ што си има една држава за да напаѓа и војната си тера и првин се бориме со Грците и со Англичаните и дење-ноќе во окопи, со цела спрема и не смееш да заспиеш, оти ако те најдат заспан, ќе те врзат на сонце, ако е сонце, ако не е дожд, и така ќе скапуваш, 123

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама мислиш на милите усти што си ги оставил дома. Никако не си.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас не бев сама, ние бевме пет-шест другачки што си помагавме во пченки-копање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зло предизвикување: „Дојди, земи ни го. На јамкава можат и двајца да висат.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Што знаеш, што си слушал?“ „Знаат и другите - во младоста сте сакале иста девојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи, сполај ти на правдината што си ни ја подарил, липав во себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веѓите му ги ослободија очите, челото му стана уште помало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги слушав од својот триножец пред мртвото огниште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дај си команда која што си сакаш и како што си сакаш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А за песната кој која што си сака.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Добро направи што си купи облека на ластик која се ширеше заедно со неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Магаре едно, мрзливец, за ништо неспособен, што, што си направил, бадијала го јадеш лебот, бездарник, - со најнавредливи зборови го удираше секој час, просто го газеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Првичниот впечаток на тоалетна идила го наруши кркорењето на еден гардист кој што си ги истураше цревата во клозетската шолја.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Можат да разоткријат до најситни детали сѐ што си направил, рекол или помислил; но душата, чие функционирање претставува тајна и за тебе самиот, останува непробојна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

16. ЕМ ШУТО, ЕМ ПА БОДЕ - не е зборот за јагнето, ни троа, ами за оној човек што си е роден како човек, но не го признава тоа...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Залегнува у својот омилен лигенштул, пали една од оние пури што си ги донесе од Куба и целата атмосфера ја залива со Реми Мартен....

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Доста жива вземи пропадна од срамови што си го пушти чупето само на училиште, ама веќе се стори.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Работи оној што мора - а отказ дава оној што си има попаметна работа.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Остај се, бре чедо, од лошиот ајљазлак што си го фатил; остај се од тие лоши другари што не се домаќинска челад; тие те лажат, бре синче, да арчиш пари по пустина, та и ти да се осиромашиш после како нив!

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Море ние, Силјане, сполај Богу, си поминуваме, туку ти, ти како помина по туѓина, кажи ни некои унерии, елбете тоа, што си видел ти, ние не сме виделе,“ му рекле селаните.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Дали онеме нешто од морето што си пливал, дали што?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Но како може да се заштити тоа што си го посеал со љубов кога станува залак за другега.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Земјата ја влажи крик на задоцнета птица легалото што си го бара.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И како дете што со млекото на мајката Го вселува во себе и законот на чемерот и болот Така во коренот некои жива маѓија го оплодува летото: Црни и златни рани ископани во глава на ангел Од праискони кружат крај тие сончеви реки А сонце нема и лека нема: Се крши стеблото И паѓа сенката Скитникот сам што си ја фрла за да почине во неа.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

И без да чека одговор продолжи: -Од пријателите и пријателките човек нигде да избега. Особено од оние што си играат доброчинители.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ете, те прашувам тебе што си постар од мене и што си видел повеќе во светот...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А што си мислевте вие! Наредба си е наредба. И точка.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

АРСО: Да си ми жива и здрава, Стојанке! Господ да ти даде момче какво што си сакаш!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

СТОЈАНКА: На здравје! (Ја исплакнува чашата неколку пати и пак налева.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

— Знам што си чула, вели, не се навредувам.