Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Овчарот сака да го напујда песот, ја отвора устата, ама глас не испушта запрен од мислата што му прелетува по главата Може не е дете ова што се чини како дете?!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Овчарот се изгуби, момчето што го донесе извештајот за амнестијата си ја нарами торбичката и си киниса, ветувајќи им на војводите дека нема да ги предаде на аскерот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Можеби - а? - дошол да моли прошка, рекол Цветко Грнар. - Не дошол да моли, рекол Наџак-Јанко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во 1885 год. таа насилно беше присоединета кон Бугарија, поради што Србија ја нападна младата бугарска држава, но ја загуби војната, со што се создадоа нови околности за развитокот на националистичките пропаганди во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Што се прчиш како војвода кога личиш како главатар на кокошкари, - му рече дедо Ангеле.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Орвел – тип што се збунил и напишал дека после капитализмот доаѓа комунизам. крокс – гумени папучи слични на оние од Чик Куманово.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Секаде е затнато од мажи и жени што се нашле по многу години. Плипот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Македонското население е национално поробено… Единственото решение што се наметнува е Македонија да добие самостојност и да стане врска за другите балкански народи”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со малку сиренце, она убавото, жежено што се вика, и што се прави со усвитени камења што се ставаат во овчо млеко, и со понекоја голтка водичка од стомнето, ги изедоа печените компири, убави, вкусни какви ни на царска трпеза не можат да се најдат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сеедно. Сѐ што се случило продувало како вештерски ветар што се врти виорно во круг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

На 13.11.1903 год. утрото по разговорите со К.Мисирков и Ст.Јакимов кај него дома во Софија, Е.Спространов му пишува на бугарскиот министер-претседател Р.Петров: „Пишувајќи Ви ги моите лични сфаќања за иднината на мојата татковина Македонија, ги имам предвид големите опасности што се кријат во сепаратистичкото национално движење меѓу еден дел од македонската интелигенција, кое зад себе веќе влече и македонски народни маси, особено во Југозападниот дел на Македонија, со центрите во Охрид, Ресен, Битола и Прилеп”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа Србите имаат во Битола прекрасен претставник што се ползува со полно уважение кај конзулите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Успеавме преку интернет да најдеме работа во Будва во едно кафуле - ресторан, што се покажа како одлична идеја, според пресметките.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Или за Хухуј, за Кецалтенанго. (Се вратив на претходните страници за да ги најдам имињава.) Не чинат, би било исто да кажам Трес Аројос, Кобе, Флорида.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ketubah брачен договор со точно пропишана форма, со чие што вклучување почнува еврејската свадба

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Постојано сакаше да биде во движење, да подработува нешто или да шета или да ги движи мислите со мудрости што ги имаше донесено со себе од светот; и пиеше само вода што се движи; никогаш не пиеше вода што стои: од бунар, од вир, од локва и колку таа да беше чиста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Не требаше да ти кажувам, вели, извини што се избрзав.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Волјата на двете сојузни држави: Русија и Австро-Унгарија може да сретне противдејство само од Турција и од нас, но најповеќе од нас, зашто со реформите се бараат, не од нас, а од Турција, задолженија и ако ние со нашите работи покажеме оти тие задолженија што се бараат од Турција не нѐ задоволуваат, тогаш ние само ќе ѝ помогнеме на Турција ништо да не воведе од реформите што се бараат од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истите размислувања за нашата татковина може ќе ги чуеме и од некои од нашите сонародници – Македонски Словени што се викаат Бугари, кога ќе се исцрпат сите други средства за борба со македонското национално обединување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во четивото ќе се пронајдат и оние што се веќе тука, што веќе не ни приметуваат дека се ликови од оваа стрипотека.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Оти тоа не беше болест што се преболува, што оздравува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со радосни писоци, галебите стреловито летнаа накај сонцето, што се креваше големо и распалено над Галичица.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За тебе во зелен мундир За пролетните пољани цветни За полжавот што по дожд се буди За милозвучните кларинети За мрзеливиот и оној што се труди За славните химни и сонети За оној што љубов ќе понуди За старите ковани монети За оној што неправедно суди За луѓето – марионети За констелациите чудни За сладоледи во корнети... 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ете, еднаш месечно, колку да ме информираш што се случува и како стојат работите меѓу вас.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се изненадив на зборот „работам“. Овој збор најмногу, во ваков контекст, го употребуваат оние што се претставуваат како видовити и надрилекарите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Навистина беше изненаден и веројатно се чувствуваше како кондуктерот, кој гледа во возот што се одалечува, го испуштил а му претстоеја на многу секојдневни обврски..

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Така, колку повеќе се отуѓуваше од своите колеги на работа што се придржуваа до востановената методологија во практиката и до малограѓанскиот начин на животот, Миха сѐ повеќе се доближуваше до шареновидниот и контроверзен свет на јавниот и културен живот, движејќи се во него како риба одгледана во аквариум, а пуштена во отворени води.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ја натепа, стопански што се вели, но тоа само ја зголеми омразата, бидејќи Илко не го стори тоа со Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Работи што се тркалаат сонцето, од пладне до полноќ; тинејџерки на ролерки на кеј лете; ти, во тревата, кога си весел; портокал испаднат од ќеса во гепек; Сизифовиот камен; количката на скалите во „Крстосувачот Потемкин“; нечија отсечена глава; клопчето на Аријадна; оревчиња на Бадник; капка пот помеѓу големи цицки; фудбалска топка во неуспешно бегство од зелениот терен; една солза, па уште една, па две-три; Големото тркало; годините, и ние со нив.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тоа навистина создаде различна народна традиција во односот спрема Марка што се изрази и во народното творештво.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Што се случи? Што грешка имам?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но плачот на Самоников, како кутре што се плаши да не се загуби, постојано се враќаше и продолжуваше да се врти околу мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но во 17. век Власите сточари, за да отворат пасишта, ја запалиле, а Турците сопственици на чифлизи, за да се одбранат од ајдутите што се криеле во гората, ги насрчиле жителите на околните села да ја исечат за огрев и градење.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Поради сево ова, на многумина хетеросексуалци што се дават во брачните води хомосексуалниот мерак по брак им изгледа како ставање трн во здрава нога.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трајанка тукушто влезе дома и тукушто почна да ѝ кажува на мајка си што се случило, одајата се наполни со жени и деца кои сакаа да разберат сѐ.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И врз трпезата на плоча запишано: Легии, добродојдовте на трпезава што ја оставивме да ви појасни дека ние не умревме ниту за вода ниту за леб туку поради Честа што се обидовте да ѝ ја одземете на татковината ни... Sacra populi lingua est

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се присобра и продолжи: – Сал трошка недостасуваше па да ве загубам засекогаш, чеда мили. – Што се случи, Мајко? – прашавме сите во еден глас.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Боро од Неготино ни беше референт по оружје, знаев дека честопати им ги земаше пушките на партизаните што се на стража па потоа ги клеветеше кај командантот на дивизијата, и нормално, тој ги викаше потоа на рапорт.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тој се определи за следниве најчести заемки: аршин, најраспространета заемка за означување должина, ширина и височина (62-75 см), (од турски аrşin); ока, мерка за тежина, 1 238 г (од турски okka); чифт, пар, рало (од турски çift); еден, непарен, осамен (од турски tek); ѓутуре, кутурица, нешто земено без мера, на куп, наеднаш (од турски gütüre); карар, мера, умерено (од арапски ḳarār); ајар, мерка на чистотата на златото, а и точно и прецизно регулирање на саатот (од арапски ʿiyār); фира, тоа што се отфрла при мерењето и почесто при изработувањето на нешто, отпадок (од персиски fru); урнек, јурнек, образец, пример, кројка, модел (од турски örnеk) Климент Камилски се чувствуваше осамен на бојното поле со турцизмите кои го напаѓаа од сите страни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Наспроти тоа, кршењето или непочитувањето на работничките права подразбира оневозможување работниците да ги уживаат оние права што се пропишани во законот. 3. „Мизерни плати – експлоатација како во раниот капитализам“, http://www.a1.com. mk/vesti/default.aspx?VestID=118085 4. „Јакимовски: ’Работниците нема да бидат заштитени како мечки во планина‘“, http://www.a1.com.mk/vesti/default.aspx?VestID=41943 9

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Гратче како и многу други, заседнато во подножјето на планината, така како што слегувале луѓето од селата и се запреле онаму каде што почнувало полето - токму како сточари што се спрепнале да станат орачи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Судот го запозна Китана со оваа и му кажа дека е беспредметно да се врши експертиза, кога трошоците за доказната постапка се поголеми од сумата за која што се води спорот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ме спаси една дупка што се најде пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Скоро до утрината сите домашни, преплашени, прикажуваа што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сите ние - и ние терористиве и сета онаа мизерија од политичари, патриотари и џамбази и обичните луѓе, како тебе - сите ние сме немоќни пред она што се вика: судбина на Македонија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ти што се спротивставуваше на цела империја малодушно се прекрши.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Билјана молчеше. Неколку пати ги крена очите, ползејќи со погледот по тополите угоре, до нивните врвови што се забиваа во небото...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Немаше потреба од демонстрации во кои што се бара слобода на говор и демократија.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Од секое ќоше демне по некој холивудски народен херој, некој славен лик што се борел за човечки правдини, некој јунак над јунаци што изгинал на големото платно, на пожолтените страници на рото-романите или пак на стрип-лентите во високотиражните весници.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Пребрзо за да сфатат војниците што се случува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во миговите на разведрувања можеше да се види целото пространство, панорамата на реката, трите града, пристаништето, доковите што се збиваат покрај водата... пругата... сите бродови кои заминуваат... кои пак поминуваат малку погоре... зад брдата после полињата... кон морето, после Шатам... Тоа беше единствено чувство...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Од ова ме оттргна натписот „Света Троица 1 км“ и сината стрелка која покажува на насоката што се одделува од главниот пат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Па - живна Циљка - јас знам да плетам, да готвам, да предам, да молзам и да правам урда и сирење... па, знам скоро сѐ што се прави на село...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Повремено, можеби два пати неделно, одеше во една прашлива, од сите заборавена канцеларија со запуштен изглед во Министерството на вистината и завршуваше по малку работа, или барем она што се нарекуваше работа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Khupa или„хупа”свадбен балдахин под кој стојат младенците во ритуалот на еврејската свадба

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

13. Кога сонувам јас не сум во кома И сепак дослушнувам нешто од она што се зборува околу мене А зборуваат луѓето сѐ и сешто И понекогаш дури ми е непријатно

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Првото нешто што се бара од нас е: да ги знаеме нуждите наши и на нашиот народ.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нема ли бел ден, нема ли ден да е над деновите, ден да е на аргатите - ден - с’лнце вишен високо ден - море ширен широко, с’лнце да запре, да стои и времето зачудено: срцето пука обрачи и плиска знаме алово, срцето што се отвора и шири ширно широко - целиот свет да загрне!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

АНЃЕЛЕ: И татко ми е од тие што се прават Бугари. И тој бил во Бугарија.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Го пофаќам, а после не знам како да си ја избришам раката. Ја тријам со лапајцата што се топи на земјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Читав: „До уважениот везир, славниот мушир уредувач на светот, предострожен управител на општествените работи со прониклив ум, извршител на народните работи со правилен суд, градител на темелите на господство и среќа, кој ги зацврстува столбовите на среќата и сјајот, окружен со милоста на севишниот владател, до муширот на Румелискиот ејалет, мојот везир Ахмед Мулаим-паша - севишниот бог да му го продолжи господството, и до одличниот правник меѓу наибите, наибот на Монастирската каза - да му се умножи знаењето, кога ќе стигне високиов царски знак, нека се знае: Во бовчата за џезието во Монастирската каза отсекогаш имало по 98 листови од горна категорија, 950 од средна и 162 од долна категорија, вкупно 1112 листови на џизието, што се распоредувале на рајата, населена во споменатата каза, и нивниот износ се собирал од споменатата раја по утврдена процена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се изврши дефинирање на тоа што се подразбира под објавување на јавен оглас – „секое јавно објавување на потребата на работодавачот од работник, за пополнување на слободно работно место, без оглед на тоа дали огласот се објавува во дневен печат или во други средства за јавно информирање, печатени или електронски. 18

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

По малку беше застрашувачки тоа што од потокот звуци што се истураа од неговата уста, беше речиси невозможно да се разбере ниту еден збор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе бидат анализирани две категории закони: матичните закони што се однесуваат на работничките права и оние закони кои примарно обработуваат друга проблематика, но сепак вклучуваат одредби кои ги засегаат работничките права.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Сиот се растреперив. Што е тоа што се случило и кому се случило та што треба да се јави в милиција?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Можеле да наредат да бидете камшикувани со нешто што се нарекувало „мачка со девет опашки“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Сѐ што се прави, велам, се прави за пофалба или од сожалување.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па сепак во собата се насетуваше она што се вика пладне.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Успеа да се добере во коренот на тоа дрво; а ноќта околу не беше воопшто некаква темнинка, што се прикрадува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Туку може ли да прашам со што се занимаваш, камерава на твоите гради ме потсетува...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да избегаш, најпосле, од сите оние луѓе, што крадат, што се надлажуваат еден со друг и што се мачат да приграбат што повеќе, за себе како во животов да не постоеше ништо друго, освен тоа приграбување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А месото на фронт, кожите им ги продадоа на трговците, а волната со месеци ја перат жените, а во бараките ја предат и плетат чорапи и фанели за оние што се на боиштата...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Анксиозност, ги убива сите мои чувства, што се раѓаат во приквечерјето.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Туку, сега и тој не знае што да прави со Бугарите што се заборавија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и жена му Анастасија можеби била спречена да узнае кој ќе ѝ го посади синчето под папокот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Винстон беше свесен за некаков тежок апарат што се дотуркува зад неговата глава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А може да ги носи со кола, вели, ко тикви што се носат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Вообичаениот симбол (како славејот, на пример, кој често се поврзува со меланхолијата), дури и ако се препознава само договорно, сепак не е знак (како семафорот) затоа што тој веројатно пак буди длабоки чувства и се смета дека поседува својства што се вон она достапно само за голото око.“ (Речник на книжевни термини) 72.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тој во времето на поминатите негови години во Србија се наоѓал под влијание на цел ред околности што отсуствуваат во Бугарија и затоа неговите погледи се разликуваат од погледите на оние што се образуваа само во Бугарија и се слободни од цел ред преземени мисли и предрасуди.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Погледот му се искачуваше долж огромната разбранета маса на океанот што се креваше и спушташе рамномерно, и големата сребрена круша, што се полнеше со блескави воздушни струи исфрлани од пламеникот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Се исплашија луѓето и отрчаа на брегот, се искачија кај дувалото да видат што се случува, како дошло до избивање на чад. Гледаат како чадот излегува, се ежат, стравот им лази по коски, слегуваат од брегот исплашено, панично.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледам јас горе, па гледам долу во нозете, во чевлињата, не сум ја прашал кој ѝ ги купил чевлињата со жапчиња што се запетлуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Интересен случај - не пропушти да прокоментира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој прави мелодрама чија цел е евтина катарза, меѓу другото и преку инкорпорирање на централната фигура која е праведна и широкограда - прилично периферен карактер за да се користи за илустрирање на суштината на она што се случува. 98 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Настаните што се развија досега ни покажаа јасно колку ние самите можеме да си напакостиме, мислејќи оти постапуваме правилно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа негова вујна Манасија воопшто не личеше на сладострасната мивка што се обиде горе во Кулата да ни ја прикаже Бундев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ни онаа подигната рака, ни онаа тупаница, што се трие по челото, сакајќи барем на некој начин да ја оттурне физички таа слика од себе, тоа сеќавање, таа мисла.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Македонското население е национално поробено… Единственото решение што се наметнува е Македонија да добие самостојност и да стане врска за другите балкански народи” Составувала ли, составува ли и може ли Македонија да составува од себе одделна етнографска, и политичка единица?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

56. Бидејќи овие зборови им се упатени на членовите на МНЛД и на интелигенцијата надвор од Македонија, каде што постоеја извесни услови за слободен развиток на македонската национална научна мисла, тие имаат оправдување, но не можат во целост да се однесуваат и за македонската интелигенција што се наоѓаше во земјата, па ни за онаа во соседните монархии, зашто не постоеја ни елементарни услови за таква дејност.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оттаму гушнати итавме да се отвориме еден во друг како што се отвора секој сон и како што сите ткајачки ги раздиплуваат своите черги врз кои потскокнуваат големите надежи сеедно што не се гледа баш јасно кој го крка месото, а кој ги глода коските.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Налактени и со брадите втиснати во вкрстените дланки, замислени скитаат и дали сега, совладани со молкот, одново во мислите ги обновуваат изодените патеки, дали го одмотуваат клопчето на својата младост одмината во времето – невреме што се истркала низ големата удолница на чие дно се разбија и запустија големите надежи?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сепак, тоа беше првиот меѓународен акт што се однесуваше за Македонија и врз кој се засновуваа сите натамошни акции на Македонците во борбата за национално ослободување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Бугарските политиканти не можеа да видат оти поведението на Русија е плод на нивните глупости што се викаат „самостојна” и „национална” политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Она што се случи во Пелазгиј го разбрав само јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Прво, воведен е пократок рок за пријавување во Заводот за вработување за лицата кои остваруваат право на паричен надоместок и право на здравствена заштита во однос на останатите невработени лица што се пријавени во Заводот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Со други зборови, дајте им ја вие власта во рацете на Македонците, тоа треба да се разбере на оние од нив што се викаат Бугари, та од неколку години после вие ќе видите оти и во Македонија од другите народности ќе остане тоа што остана од Грците во Источна Румелија, по ослободувањето на последнава.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој ден обично беше обележен со драгата жетварска песна, со преполни гради од надежи и со ручеци што се паметат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Стапи на нешто што се скрши под неговите нозе. Некој весело опцу.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Всушност бараката ја користи бај Никола, татко му на Евтим, кој е и чувар и надзорник на куќата што се прави за Оче.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По нејзиното доаѓање дел од основните методи на дотогашната работа, што се потпираа на долгогодишното искуство, или го изгубија своето значење, или бараа неодложно прилагодување на непредвидливите ситуации, но многу позбунувачки беше тоа што се случи со началникот Круме Волнаровски: јас станував сѐ повеќе несигурен и неспокоен, затворен и оттуѓен, лош кон другите и кон себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Оздола живее оној Крстин шлакнатиот, како што знаеја, што се ожени за Зојка од Брезница.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Веќе нема никакво оправдување за тоа молчење на многумина, бидејќи овде сега најдрастично е загрозен секој човечки морал - со неморалот што се спроведува „во име на нацијата и народот”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Дури гемиџиите и да не сакале, или да немале потреба од контакти со ЦК, самиот ЦК не можел да биде индиферентен и да не се интересира за сѐ што се случувало на револуционерното поле во градот, па и во цела Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Еве што се случи понатаму: кога во Бошка остана малку вера дека ќе се спаси од Лумана и покрај готовноста на Дика за атер негов да рече некој збор, во одајата влезе некој од момците и рече: - Чорбаџи, ефенди Луман доаѓа!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И губејќи се самиот себе меѓу забрзаните луѓе, побрза да се најде во првата крчма, таму под мостот, под кој почнаа да се изнуркуваат и по ден призраците што се влечеа во тие ноќи по него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Еден овдешен граѓанин вели дека доволно е да имаш малку памет малку среќа ил само среќа и иницијатива, за да можеш да спечалиш барем толку за да се нахраниш со она парче леб и риба што се продава во кајаците кај „Галата“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од каде таа страшна потреба да се уништи сѐ што се градело, да се запали, да се срамни со земја.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

= За што се работи? = Вртењето на вретеното на Старата жена е вртењето на „времетраењето“ на магијата, штом предивото (времето во кое магијата е делотворна) заврши, вретеното престанува да се врти, времето (на магијата) одмина и таа може да се тргне од магепсникот. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 109

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тие уште не сфаќаа што се случува.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Затоа ќе сториш сѐ што се бара од тебе.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зашто нашиот учител Константин вели: Човек што се прејал мед, не се лечи со мед, ами со горко...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И како вистински поранешен центарфор на „Македонија“ мајсторски ја шутнува топката што се дотркала до нас од група дечиња кои играат фудбал. ***

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Повторно го имав тоа чудно чувство дека зборува слично на оние “замаглени” книги што брат ми ги обожува и кога ќе го прашам да ми објасни што се раскажува во нив, оти слабо разбирам, тој ми вели: - Што глупаво девојче си бе, Брезо, немаш шанса!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се враќам дома, а Уља, уште од врата ќе ми рече: - Мори, кај си, Велико, што се стори, што направи?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа издржуваше сѐ што се замислуваше, сѐ што се претпоставуваше во егзилската душа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Иако отпрвин „геј“ го дефинира како нешто што ги опфаќа и „родовиот идентитет и сексуалната ориентација“, а и како нешто што се однесува на „маж кој е (истовремено) родово нетипичен (психолошки и можеби телесно андрогин или женствен) и начисто хомосексуален по својата ориентација, ако не и практика“ (13), па иако неговата конечна пресуда ги дефинира геј- мажите како некои што се „невообичаено устроени и според родовиот идентитет и според сексуалноста“ (263), тој заклучува дека неговото „разгледување на природите на геј- мажите всушност се однесува на родовата ориентација, а не на сексуалната ориентација сама по себе“ (262, курзивот е мој).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Едниот играч бара од другиот да пронајде збор име на град, на река, на држава или царство накратко, некој збор што се наоѓа на шарената и замрсена површина од картата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Јакове, рекло едно од неговите деца што се собирале околу него. - Стасај ги, исколи ги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти си замислуваш дека постои нешто што се вика човечка природа, која ќе збесне поради тоа што го правиме и која ќе се сврти против нас.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Санкарот шврка по коњите и само камшикот и прапорците се одглас што се слуша.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Некој мора да чуе, нема глас што се загубил.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зајакот не е во грмушките, зајакот стои среде друмот, а за она што се наоѓа зад капињакот остави времето само да го побара и да го открие.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оние што беа влезени на главната врата, од новинарството потоа одеа во политиката, низ дипломатијата, по факултетите - а тој остануваше во осиното гнездо на приземниот хумор, од кој се хранеше простиот свет. Бројните соработници беа надворешни хонорарци, во прв ред хумористите собрани околу нивниот повремен весник, а потоа и различни дописници од земјата што се јавуваа со свои шеги и идеи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но, во едно се разликуваа. Едната верверичка, што се викаше Буба, беше многу ранобудна и многу работлива.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Но што беше тоа што се случи одеднаш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Бидејќи сѐ, што се случуваше во таа ноќ, секогаш можеше да биде и привид, и сон, на тоа тераше сета онаа невистината светлина на одблесоците и на белите безбројни искрења на снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Значи, гласовите што се слушнаа порано дека ова би можело да се случи, излегува дека биле точни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во валчестата шуплина на буката1, која колку се одеше подолу се стеснуваше по должина од над десетина метра, сега го немаше оној ниеднаш непрекинат заплисок на остриот пад на водата од планинскиот поток, што се вливаше во неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Макар што на Македонците им е доволно само раздобјето Од Александар Трети Македонски до Цезар Македонците не го фермаат многу многу Некој си Калигула таму и особено неговиот коњ Кај го давале Македонците Букефал За некаков дртав коњ на Калигула Спроти императорот и коњот велеа Македонците Никој не велеше спроти императорот и аеродромот Што е знак дека Македонците сепак беа свесни Дека никогаш нема да имаат аеродром спроти Александар Велики Ама напатени од многу посегања врз минатото и иднината Си велеа поарно мало аеродромче со големо име Ем големо ем наше си велеа Македонците Отколку голем аеродром со туѓо име што се пишува на латиница

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

102. Стојан Михајловски (1856-1927) е бугарски поет и општественик од гр. Елена што немаше ништо заедничко со борбата на Македонците за слобода, но во 1901 год. беше поставен за претседател на ВМОК, наместо дотогашниот Б.Сарафов што се покажа „непослушен” за бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таа ја фаќа рачката. Девојката и Мартин се сами во лифтот што се движи угоре.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Гувееме ко срамни невести, што се вели, го менуваме тлакот на лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ова е мошне индикативен дел од најновото творештво на поетот, затоа што и љубовта и каменот и птицата стануваат нешто што никогаш не биле во неговото пеење: стануваат само и единствено тоа што се.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Според нивните анализи на советското инволвирање во Грција, британските експерти сметале дека во почетокот на војната тие не покажувале поголем интерес за она што се случувало во Грција.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ете на што се сведува идентитетот на гостинот, шифра на потрошувачка ниша, проста маса, кафански бар код. Јас - петката, со лаптопот наместо пријател.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А најважни се тие прашања што се врзани со народното самосознание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Што се смееш, ми вели Манол Форевски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа би дала и фустанот да ѝ го извалкаат, и да ѝ го искинат, и косата да ѝ ја растурат и кондурите нека ѝ ги земат, само да може да се замени со малата кукла, што се сви сега во топлата прегратка на Маја.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Истанбулската вода не е питка а оваа што се продава, во чашки или во шишиња, по рестораните, се довлекува од други места и со нејзината продажба многу луѓе печалат убава пара.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

2. Потоа лесно ни беше да ја допреме длабочината, дното и сѐ што се криеше во слаткиот мирис на водата.

„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)

Беше очигледно дека тој не можеше да ги опфати сите, да ги зароби главните водачи во својот жолт нотес.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми се качи ко 'рѓа на железо што се качува и почна да копа, да разјадува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Движењето на армиите беше дијаграм: една црна стрела, што паѓа вертикално кон југ, и една бела стрела, што се издига хоризонтално кон исток, преку опашката на првата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можат да летаат низ апстрактни шуми, што се всушност графички прикажани статистички податоци и така многу полесно да ги забележат мострите отколку на колкав и да е компјутерски екран.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таквите работи, изгледа, не ја ужаснуваа: не го чувствуваше амбисот што се отвораше под нозете при помислата дека лагите стануваат вистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сменуваа сушици и припек и само во југовина сѐ што се движеше пееше услиши господи и херувими а воздухот повторуваше со години секој збор и секој глас.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Работничката В И од Скопје (сега 50-годишна) беше вработена во ДПСУ „Електрометал“ АД Скопје – претпријатие што се бави со трговска дејност, и тоа со договор за вработување на неопределено време.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие услуги се плаќаа можеби поскапо и од самите наказанија, ама главно луѓето не се запишуваа во „ќелеш“ тевтер, како ги викаше тој наказателните книги што се водеа кај кадијата и кајмакамот за евиденција на накажаните граѓани.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Горе, огромното ѕвоно, сместено под отворената чатија на камбанаријата, беше попрскано со измет од гавраните што се собираа под покривчето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Првата средба со Стариот писател Зрновски, според пресметките што ми останале во сеќавањето, се случи речиси веднаш по средбата со тетка Боса.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

136. Таа задача би можело да ја исполни западнобугарското или шопско наречје, да не беше малку распространето и со многубројни оригинални особености што се немаат во другите наречја во Бугарија, Тракија и Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Каде сум дошла? Ова е за мене некое странство!“, велеше Летка по возењето од Солун до Воден, утредента додка ја согледуваше новата околина во која што се најде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Треба да се смисли што се случувало откако заминаа, како го нашле, со какви почести го закопале.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И имав еден друг дедо што се викаше Велјан, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му ги поземавме зборовите, вели, ко некоја молитва што се позема со устата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гледаме што се прави околу: едни мијат глави, други перат кошули.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не сум сигурен што точно ми помага да верувам дека не грешам кога си ти во прашање: физичката големина, препознатливото чекорење на кое многумина веројатно му припишуваат стамени војнички карактеристики, облеката, или што се чини уште поверојатно, нашето долгогодишно дружење?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Може да им беа свадбени дарови, а можеби од оние првите, што се фрлаат по река за умрените.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така беше: турски јатаган му го ископа едното око на Арсо Арнаутче и ги раскрвави кого в рака кого в глава - Орлен Шумков, обајцата Онисифоровци, Куно Бунгур песнопоецот и Богдан Преслапец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чинеше како да нема никаква тежина, со која беше стапнат во таа долина: се чинеше како да ќе одлета само ако дунете малку посилно во него, како она топче од презреаното семе на глуварчето, што се раштркува на сите страни и при најмалечкиот здив на ветерот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега веќе гледаме што се прави.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И во своите педесет и три години се надевал дека ќе има деца.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш, Паца го наведнала погледот зачистувајќи си ја футата и истргнувајќи си го фустанот преку колената рекла, повеќе како за себе, ама добро да чуе Спиро: „Ете, како да е вистина тоа што се вели дека златен свети Наум е чудотворец!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тоа да го знаеме, но не веќе апстрактно, не само во чисти категории, поими, идеи, туку во поими што се одраз на една материјална реалност, што се одразени идејни слики на светот и општеството, значи да откриеме како и на кој начин можеме и мораме да станеме „субјективни“ делови на објективната стварност, реални фактори во појавите, општеството, политиката, науката, идеологијата, уметноста итн.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

И се сеќавам на борбата меѓу мечката и крмакот, (нерезот) што се караат за едно поточе вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што се вели: едно уште ти плаче во нивата, дури кршиш ветки за да го зачекуваат до сонцето, од горештината, а друго веќе ти тежи под појасот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во таа година се протерувани од Шпанија со удари на антиклерикалното движење језуитите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веќе почнуваше да ми надоаѓа мачнина од муабетот, но се оправда кога кажа дека фатил заушки кога бил во Скопје, на што се направив дека му верувам, зошто имаше доказ дека навистина тој период владееше таква епидемија, тоа го имав слушнато од вестите.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И сѐ што се случува на тоа патешествие низ животот секој со сопствениот к’смет и табиет е непознато, симболи, пораки и вистини на непроговорени јазици, само времето ќе ја открие нивната цел, ќе одживееме и ќе отпловиме некаде во вечноста, во утробата на универзумот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тешко се менуваа работите и по сталинското време, макар што постојано се нагласуваше дека сѐ што се прави е во името на прогресот, на промените, на среќата на луѓето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нешто слично се случува и со луѓето што се фалат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Мислеше дека тогаш ќе мора пак да успее да го стори она, што се бараше од него, и тоа беше сѐ, што можеше да знае.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Значи привремената власт немала начин да ги задоволи вакавите потреби за погребот па нему му заповедал Ѓурчин да се снаоѓа како што умее во врска со потребата.(Оваа наредба, со потписот на Ѓурчин, Ристе ја носи и сега во џебот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но дури и тоа беше настан што се памети во затворената осаменост во која човек мораше да живее.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Она, дека лично другарот Ѓурчин го назначил за партизански столар при крајот на четриесет и четвртата кога му наредил да ги изработи оние ковчези за испотепаните кај Крупиште, бидејќи по главниот друм тогаш шетале германски тенкови што се враќале од Грција.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па да му изнапишам што се прави за него и од него...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зашто јас, си признавам, не ги сакам луѓето што се фалат.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Во исто време, да ги одмерат со својата вага на мудроста – што се задржи, а што да се пропушти надвор од себе. Човекот е вистнинскиот филтер!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Читателот не знае дека во телото на ламбата се наоѓаат две мали камери.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Првото што се пренесе беше тоа дека бикот, носен од својата болка, го пронашол тунелот, лавиринтот низ кој во дамнина опседнатите на Калето полнеле вода од реката или по долги опсади низ тој подземен пат некаде исчезнувале.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ова ѝ го реков на Пеперутката кога ѝ се роди онаа необична замисла за порачка на повеќе свилени платнени ленти во сите бои: и бела , и црвена, и розова, дури и виолетова.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

По таа вест што ја донеле изѕемнати дрвари со големи шубари и со трпки под кожата, селаните попусто поставале заседи и острозаби стапици, најмногу по врвиците што се спровирале низ северната црногорица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од онаа страна на ѕидот Од оваа страна на ѕидот Ѕид на сонце Ѕид што се поместува

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Отстранете ја кралицата од нејзината местоположба и веднаш, хормонската нерамнотежа, предизвикана од нејзиното отсуство, ќе резултира со промена во хранењето на ларвите што се развиваат во кралици. (1987, стр. 186).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Па и како е можно да се биде со некој што се дуе, што сака сите да му се поклонуваат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ако јамката ја стесниме уште малку, ќе дојдеме до композицијата Раце што се цртаат, во која едната рака ја црта другата, и притоа двете формираат двостепена Чудна Јамка.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Во овој случај, површината е екран, т.е. оној поширок, „мета” простор каде што се случуваат промените на рамништата, каде што се вртат фасетите и се клика со глушецот. (мојот главен јунак, говедцето, им држи едно себеразоткривачко, исповедничко предавање - како некаква едновремено и потврда и пародија на Лакан - на суштества што се нарекуваат глувци!)

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во оваа фабрика исто така постојат правила, само што се непишани.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Работното место на Гоше, всушност, му беше подарено или, со оглед на околностите, тоа беше измислено за него, како благодарност за она што се нарекува минат труд, за неговиот влог во соработката со тајните служби за безбедност - поткажувач од посебен агол на гледање и слушање, регистратор по хоризонтала, без толкувања, и со јасно означен радиус: во кругот на Противпожарната единица за руралните средини околу Метрополата, формирана под покровителство на Социјалистичкиот сојуз на работниот народ.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Самиот исечок е многу мал, а веста е практично од неколку збора, дека трговецот Никола Поцо бил притворен и држан две ноќи во полицискиот затвор на улицата Хане заради, како што се вели, обид за силување на својата прислужничка.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако е машко, нека го скроти езерото бидејќи состојбата на галебите е критична: колку поголеми се брановите, толку подлабоко се рибите што се познава и по изгладнетите гракања на галебите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Стар козар, колекционер на сѐ што се однесува на животното коза , нејзината историја и симболика, ја купив книгата, единствено поради насловот, но таа стана причина за големо задоволство...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Врвот е гол, безводен и конусовиден.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајка Амелија продолжила: „Нашево училиште, овде, во Каламари, се состои од сиропиталиште кое финансиски опстојува со средствата што се плаќаат за училиштето”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Го затекнав киното во кое беше забрането пушење, но и водење гласен разговор за филмот и за сѐ она што се разголуваше во него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ела мртво, пак колвај, ѝ вели на кокошката што се прпелка, и пак фрла пченка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Она што се обидувам да го кажам е следново.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О, боже, што да чинам, поарно и јас малку да се иставам дури да се расони, оти што се вели: сонит — манит, полош и од пијан (Излегува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во полчиштата на тој народ имаше и Словени што се сметаа од Византијците пак за Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Секој од вас ќе добие дел од наредбата што се однесува конкретно за секоја единица и тоа во детали.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Врз основа на сето тоа што го реков јас за историјата на националните имиња што се имаат сменувано едно со друго, како и за причините за тие сменувања, ќе изникнат многу злоупотреби.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За нашите односи кон Турците јас можам да речам само едно: ние сме задолжени да направиме сѐ што се бара од нас за да ѝ докажеме на Турција оти нејзиното останување како европска држава среќава во нас полно сочувство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најбогат беше асортиманот на рибите и морскиот свет. Од сето она што се нудеше овде, не можев да забележам само месо од китови веројатно и од ајкули.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, залудно беше, не можеше да се сети: ништо не беше останало од неговото детство, освен една серија од силно осветлени таблоа, што се појавуваа без заднина и беа речиси неразбирливи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако во некој, и за мене самиот непознат дел од мојата помисла можеби и постоела некаква намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеше да се закикоти, или да воздивне или да ги наведне очите, но ништо од тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нешто некаде ја носи, ја носи, ја носи низ некое темничиште, како низ некој тунел, а некаде таму, отаде, на другиот крај од тунелот зрачи некоја светлина што се лачи во меко сина а силно виолетова, и тоа ѝ влева надеж, па сака што поскоро да се најде на другиот крај од тунелот, во светлината каде што Пандо нејзин сигурно ја чека.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бидејќи во Турција не се признаваа нации, туку вери, а овие беа олицетворени во признатите автокефални цркви, основањето на Бугарската егзархија го наложи и административното воведување на бугарското име за сите поданици на султанот што се приклучија кон таа единствена словенска православна црква во границите на Турската Империја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој им кажа сѐ што знаеше за неа, за нејзините навики, нејзиниот карактер, нејзиниот минат живот; тој призна до најбезначајни детали сѐ што се случуваше за време на нивните состаноци, сѐ што ѝ рече тој нејзе и таа нему, за нивните оброци од црниот пазар, за нивното прељубништво, за нивните нејасни заговори против Партијата - сѐ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

2. Сметаме дека особено во денешново време било кои форми на ескапизам - па и оние што се повикуваат на тнр. „аполитичност” - се несоодветни и често контрапродуктивни;

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Извини што се видовме, му велам на возачот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа ноќ е, сине, коњче што се спрема да замине на пат неброени дни.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

„Тврдоглав е. Нејќе ништо да рече: чија е тетраткава, кои се учениците што се запишале под разни имиња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

За да се ослободат Бугарите во Горна Бугарија, што се одделува од Долна со Балканите, 146 доста е да се истепаат византиските гарнизони во неа и да се фатат од нив дервените за да не пропуштаат нова византиска војска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Смешно е што сме смешни, вели, смешно е што се смееме за ништо...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се враќаме и се вртиме, гледаме по колата што се оддалечува надолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Храно велам хранете се испотени и влажни од топла пареа што се цеди од колковите на ноќта Игриво зањискајте да вриснеш скокни ти птицо со заборавените крила козјонога танчарко кобило преуморена преку овој прозорец да скокнеме заедно и во него пак и секогаш без запирање по сенестата ведрина на просторот

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Солун де факто престанал да биде центар од каде што се раководела Организацијата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сега пак случајот го издигнал за литературен јазик на Бугарите источното бугарско наречје што се наоѓа на крајната спротивна страна од Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мисирков бездруго со право бил револтиран од практиката на ТМОРО што се служела со бугарскиот литературен збор во својата дејност, како и од активноста на некои егзархиски учители што толку ревносно го воведувале тој јазик во македонските средини. 156.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие знаат оти во тој говор вистина се имаат особини општи со бугарскиот јазик, но исто така се имаат и особини општи со српскиот јазик, па и такви што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик, а им се својствени само на македонските наречја.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Свесно да се кажуваат лаги и истовремено искрено да се верува во нив, да се заборава секој факт што станал непожелен, а потоа, кога ќе биде повторно потребен да се извлече од заборавот за онолку време за колку што е потребно, да се одрекува постоењето на објективната стварност и за сето време да се води сметка за стварноста што се одрекува - сето тоа е неопходно потребно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ники беше од некое руско-грчко благородничко семејство што се вратило од Шангај, од Кина.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Едниот од трите правописа се усвојува за еден литературен јазик кај еден народ што се преродува главно во зависност од таа тенденција што владее при народното преродување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во Царството што се распаѓаше пред силните наезди на фанатизираните варвари и бедната дволичност на бесрамните политичари, патрицијот, вели правдољубивиот историчар, постојано се напојуваше со чистиот свет на идеите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Јас ја кренав главата и видов една ѕвезда што се заниша и што падна од небото над манастирот. Каде што падна и отец Висарион. 21

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој благонаклонето цитира една забелешка што Џон Клам ја изнесува на почетокот од својата книга за музичкиот театар и машката геј-култура – „Според мене, суштествувањето како геј има исто толку врска со посветеноста кон некои видови култура, колку што има врска со моите сексуални настроенија“ – навидум прифаќајќи го благо отфрлачкиот и леко омаловажувачки став кон сексот што провејува во Кламовата употреба на старинскиот збор ‘настроение’ кога зборува за хомосексуалниот избор на предметот.334 За Фелоуса, „геј“ не е синоним со „хомосексуалец“ и никако не треба да се сведува на тоа (13).335 ‌Онака заинтересиран за „некои од особените димензии на машките геј-животи кои ја надминуваат сексуалноста сама по себе“ (x), за „несексуалните димензии на природата на геј-мажите“ (243), Фелоус доследно ја ублажува важноста на сексуалноста, сметајќи ја за едно од „најнесуштествените нешта“ според кои геј-мажите се разликуваат од стрејт-мажите – односно, ја смета само за знак на подлабока разлика, која мора да има врска со особеноста на „геј-сензибилитетот“, сфатен како „суштественa страна на човечката природа“ (262).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

125. Не случајно Мисирков зема тројца од Охрид што се свртеле на три различни страни и се ставиле во услуга на трите националистички пропаганди за завојување на татковината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И штотуку месечината се поткренала зад ред јасики и штотуку сув ветар удрил во високиот и тесен прозорец на неговата куќа-кула, еден од помошниците на мулазимот со неколку стрелци и бекрии го повикал прегладнетиот непокорник да се предаде: на оној што се кае, алахот и султанот му простуваат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ е толку таинствено, ама жарот на лудото срце да дознае што се крие во оваа невидена, ретка земјина форма, го потиснува стравот и те води, речиси насилно те влече кон тајната.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Освен храната и искачањето, она што останало као поим за квалитет се и кондурите од Пеко што се носат по 15 години, оделата Мура, делотворниот Лексилиум, Рашица џемпери, чорапи 5 за 100, сендвич ѕид со петка тервол, мушки гаќи 3 за 100...

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

- Го носи на душа покојниот Борис Калпак и виновен е за сѐ што се случи вчера. - Виде како ги исклавме оние што дојдоа да се колат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седејќи во длабнатината и седејќи добро навален назадечки, Винстон беше во состојба да остане надвор од дофатот на телекранот, барем што се однесува до видокругот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

46. Другото нешто што се бара од нас е да се обрнеме кон нашите браќа што војуваат во татковината наша да го положат оружјето за да им се даде возможност на Русија и на другите сили да ги преземат сите мерки што зависат од нив за да се задоволат сите наши религиозни, национални и економски интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пријатно беше дома, убаво мирисаше лебот што се пече, жареше разгореното огниште, играа одблесоците од пламенот по зачадените ѕидови.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И си мислам за Јона мој, за куќава без стопан, без сенка. И за нас, што се утариме ко наврнати утки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Честит Шабтај - велеше моќниот глас на некого што се наоѓаше, чиниш, зад самиот прозорец – подготви се!“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едната камера ја снима статијата што се чита, а другата го снима погледот на испитаникот, т.е. каде му е насочено вниманието.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

148 „Меѓународните договори што се ратификувани во согласност со Уставот се дел од внатрешниот правен поредок и не можат да се менуваат со закон.“

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Дури некогаш доцна тие ги изнајдоа во себе и зборовите и прво прошепнаа по нешто тивко и скришно само за себе, додека по подот си играше одблесокот од вратничката на разгорената печка, која баботеше и потплуснуваше со металот што се усвитува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Проверките што ги направија по официјални канали навеаја извесност дека Цви не е во Једи-куле.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И сѐ што се гледа на земјата се гледа и на Левтерија. Се пишува и се чита.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Децата патем нагоре разбраа што се случило ноќеска.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но таа беше бесполезна, па и опасна, не само за тие што се критикуваат, ами најпосле за тие што критикуваат: Комитетот беше сесилен; тој ги имаше во своите раце животот и смртта на сите граѓани и не примаше никаква критика на своите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се прошчам, кршам вошки и велам: ако и ние утре за една коза или за едно глупаво и невино хихикање, како овој што се смееше пред малку, ќе го клајме народецот да крши камен, е, тогаш...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А од десното наше крило веќе ми го нема митралезот, не го слушам. „Крило е дел од фронтот на борбениот ред од единицата што се наоѓа помеѓу крајната точка на фронтот и центарот на фронтот.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Макар сѐ што се случувало дотогаш, во врска со козите во градот, добиваше благослов од Федерацијата, се случуваше овие погорни власти најчесто да спорат со самите себе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Така некако веројатно течеле моите размисли и при вчерашното испитување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Може ли да им се верува на комунистите?“ - гласно ги прашува тој.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Од што се уплаши мајката, си велам, дали си рече дека ќе го изгазам, или ме позна дека сум пијан, Бега преку нивјето, преку мртвицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Lag Baomer движен празник што се паѓа 33 дена по еврејската Пасха

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа што се случува со тебе тука е засекогаш. Сфати го тоа однапред.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но оваа нивна политика се променила пред „околу два месеца“, кога тие започнале отворено да ја „поддржуват ЕАМ и да ја критикуваат“ британската политика.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Сонцето што се плеткаше веќе по дрвјата од бавчите со стотина лачи удираше во валканото џамче и ја откриваше просторијата, односно одајката, како гостинска одаја од нејзиното сеќавање: џам, да, џам, леле Господи! И ќумбенце, и врата!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Сѐ што се одигра за тоа кратко време некако до срце ме потресе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога времето беше жешко, освен како денешното готвење, што се вршеше на големиот шпорет на гас, храната, што се земаше од визбата или се донесуваше од бавчите, се подготвуваше овде надвор, на терасата и се јадеше на масата што беше обложена со дабово дрво, на која дваесетина луѓе можеа да јадат без да се тискаат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Станува збор за стручњаци за типографија, за обликување и произведување на печатарски букви, историчари за натписи (епиграфика) и за ракописи (палеографија), за историчари на уметноста, стручњаци за судска медицина и многумина други што се заинтересирани како за естетските особини на графичкото изразување така и за неговите утилитарни функции (во издаваштвото, огласувањето, картографијата итн.).

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Сѐ што се знаеше беше, дека во секој квартал од годината се произведуваат астрономски бројки чизми на хартија, додека барем половината од населението на Океанија одеше босо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

КАКО КУКУРИГААТ ПЕТЛИЊАТА БЕЗ ПЕРЧИЊА ВО СИЕНА?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Па и откако ќе ја пресече душманот сакам таа да лежи во оваа земја што се напои овие дни со толку маченичка крв.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Беше назначен во еден поткомитет на некој поткомитет, на некаква поткомисија, која пак беше произлегла од една од оние неброени комисии што се занимаваат со помалите потешкотии околу комплетирањето на Единаесеттото издание на Новоговорниот речник.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Од кај исток се распука модрината на ноќта и небото прво зарудеа во црвени пламења, а после од некаде зад планината изрони и усвитеното коло на сонцето, кога бегалците избија на прашниот белузлав пат што се извиваше како змија по грбот на планината.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

По ѕидот на долни крај наколкани се колје, со куки и без куки, на кои се обесуваат секирите; направени се по две три камари во кои кокошките несат јајца, а на гредите во овој дел на куќата се фрлени разни алати: рала, јареми, косила, дршки за мотики, лопати, казми и ред други дрвени остени, ластагарки, стапови, кои чекаат да ги заменат тие што се во употреба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој ден селаните молчат чекајќи кај трите даба пред село печалбарите што се враќаат да ги извадат пиштолите и секој да фрли по куршум.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дури можеби и презел мерки да скрие од Ролана со која жена го сторил она што се случило.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Според вашите реакции, другари, во оваа намера нашиот Боге успеал!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во Чикаго имаше една анкета што се направи меѓу луѓето што сакаа да се женат: им дадоа фотографии на разни жени за да си одберат која би сакале да ја земат за жена.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И. против Електрометал Спор за неисплатени плати и придонеси1 Nullae partes sunt iudicanti in confitentes .

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Други, други, вели Спасое. - Е, имав и еден подалечен дедо што се викаше Станко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаат дека за нив тоа ќе го направат режисерите кои, пак, мора да се служат со она со што се послужил Гете во романот за Вертер „со некаква лага за да се создаде потребен афект“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се тргал, сакал да му се врати на својот свет што го измислувал, сакал да гледа како по усвитени карпи се лизгаат грешни души, со крици на врани паѓаат во густо и вжештено море и ѕурат со усвитени клобуци кон своето блажевито минато.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како што јас посакувам да ја вкусам нивната земја, мажот сака да ја види убавината што се крие под кимоното.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тогаш Трајанка излезе пред децата и ги грабна оние двајцата што се бореа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој ги збореше тие што се молчат, ги молчеше тие што се зборат.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Син му на Ризван бег, Абдула ефенди, долги години беше офицер во воената комора што се грижеше за снабдување на војската.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мисла која се враќа како што се враќа Будимпешта, каде што сигурно има толку мостови и толку снег што се цеди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

64. Бугарија, како покојниот српски крал Александар, се објави самата за полнолетна и зафати самостоен ред глупости што се наречуваа од неа самостојна политика: Ги разруши арните односи со Русија и го повика Стамболова тој да ја предаде Бугарија во рацете на Тројниот сојуз и Англија, и да ја направи нивно орудие против Русија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И тогаш на врвот на јазикот го сетив и зборот кој очекуваше да се впушти по својата задача, всушност навистина бев спремен да извикам Не очекував овде да те сретнам!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Што се однесува до останатото, сѐ беше само врева, квак-квак-квакање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му завидував на висулчето од жад што се клатеше меѓу нејзините гради и тоа ѝ го реков.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во што се претвора крајот тогаш: дали во нов почеток или во нова бездна што нѐ враќа пак назад и пак на исто?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се надлетуваме со орелот И му велам, И си велам: Крвта на твоите нокти Е одглас на стадо јагниња Што се белее во ноќта И се вселува под кожата на векот.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Така, извини што се видовме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На Петрис уште повеќе му се собираат наборите на челото и му се кинат небаре бранчиња вода што се кинат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Весник на жителите на Алпите, 01.01.2002 Потпурито од бои – лексички насликано со разноразни зборообразувачки творби и метафори – во Времето на козите од Луан Старова го отсликува и потцртува емоционалниот свет на Балканецот кој се регулира преку силната меѓузависност кај човекот во однос на природата и на животните што се одомени во овој регион.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Она, што се поистоветува со сонот не познава точно време, ниту пак има одредено место.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Драго ми беше што се запознавме. Пријатно и сѐ најубаво.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

‌Кога ги изнесува во преден план прашањата за родовата ориентација, конкретно „несообразноста со родовата улога“ и „родовата нетипичност“, како признаци на „природите на геј- мажите“ (барем на природите на оние мажи што се „насочени кон зачувување“; 243) и кога штуро се зафаќа со прашањата за сексуалноста, Фелоус без колебање упатува на авторитетна поткрепа во некои претходни теории за хомосексуалноста, и тоа од викторијанскиот период, кои геј- мажите ги дефинирале како женски души во машки тела, како припадници на трет пол или на меѓупол.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Томе, шо ти стана ле? Шо далдиса вака ле чупе? Кај ојде со умо? Шо се случи?“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, во областите како што се типографијата, хирографијата (пишување со рака) и психологијата на некои аспекти на тие проблеми во последно време им се обрнува посебно внимание, особено во врска со наставата на читање и пишување и со визуелната перцепција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Огромната површина го потсетува на бескрајот што се простира не само, сега, под него, туку и во длабочините на небото и потаму, на бескрајот на космичкиот свод со кој, непоколебливо верува бен Цви, владее онаа семоќна сила што тој ја замислува како Создател.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така сѐ што се прави, сѐ што се работи со желба да се изгради нешто, да се создаде, да се остави за идните поколенија - убаво е.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Очигледно му беше порачано да си поигрува со моето спокојство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наша женска среќа: Да родиш, да нахраниш, да успиеш, да расповиеш, да повиеш, да испереш, да спростреш, да исушиш, да собереш, да испеглаш, и гледаш твоето време заминало, снагата ти клапнала, некаква тежина ќе ти легне врз очите, што се рекло, ќе се изгубиш во сонот а без да разликуваш сон ли беше или јаве тоа што помина.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговите исчезнувања се објаснуваат на стотици начини, трансформирани во фолклор, успивни приказни, суеверија...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Станав и ја подавам главата низ прозорецот: гледам во врвулицата што се источкува покрај возот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Жените ги подаваа главите низ прозорци, излегуваа на чардаците и преплашено прашуваа што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Масада 73 Света трпеза пред пештерите во камењарот над Мртвото Море послана со ленени простирки и со безброј земјени паници полни со плодови риби вино и исушен леб И птици поседнати на трпезата и исушени костури на востаници и мајки деца старци наоколу кои опколени од римските легиони немале друг избор освен до последниот да изумрат но да не се предадат

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ова што се случува пред нејзините очи го говори токму тоа. Се свртува на кај сите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ученичка сум во ОУ „Кирил и Методиј“ што се наоѓа во близина на една од црните точки во градот, раскрсницата кај Народна и универзитетска библиотека „Св.Климент Охридски“. Молам да објасните што значи три степени на вонредни мерки?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што се свила околу моето грло и не ми дава да плачам.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Си влегоа дома, си седнаа и таткото сѐ по ред ѝ раскажа на Билјана за детето што се викаше Цане и што сакаше да го купи автобусот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во прво време и таа поверува во гласините што се ширеа меѓу Евреите на Солун, дека маж ѝ е затворен таму, дури и некое време по добивањето на неговата штура картичка од Виена од која со сигурност единствено можеше да утврди дека е жив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

В затвор, што се вели, колку сакаш време да ти остават, пак не можеш да се донакажеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Може ли да се оди дотаму да се каже како Duchamp-овата маѓепсаност со кружните форми, она што Gabrielle Buffet, зборувајќи за него, го нарече „опседнатост со круг”, маѓепсаност што се манифестираше од појавата на Мелницата за кафе 1911. и Тркалото од велосипед до бескрајното умножување на елипси во неговите Роторељефи и Оптички машини од триесетите години, одговара на Leonardo-вата опседнатост со вртлози, вирови опкружени со пена и коса, кружни и вртоглави плетки на една космичка perpetuum mobile?

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Најпрвин треба да се каже оти по македонското прашање нема никаква разлика помеѓу погледите на руското општество и народот, од една страна, и владата, од друга, а има само разлика во степенот на интересот за него: општеството и народот многу помалку се интересираат од владата што се гледа од помоштите за Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во прилог на таквата негова заложба, Христов, меѓу другото одржал говор во кој ја истакнал искривената слика во Америка за имигрантите и потребата за нивна американизација што се одвивала преку процесот („казанот“) на претопувањето (melting pot): Ние (јас и мојата сопруга) дојдовме овде во Вермонт во 1938 година.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тие беа задолжени да состават нешто што се нарекувше Меѓу-извештај, но што беше точно тоа за што тие известуваа, никогаш не разбра сосем.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Парламентот? Таа збирка на уникатни полуписмени и корумпирани дибеци беше до толку глупава за да донесе нешто што се вика Резолуција за предавање на власта.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Дури и сега, кога размислуваше за тоа, не знаеше што се случи непосредно потоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Можев да видам низ сивожолта зачаденост како бодат и како сечат крвави и песоглави и знаев дека тројцата Турци дојдени во селото под знак на своја ламтежлива правда не личат на себе - разлеано месо и бедни крпи се под сенките на ѕверосаните луѓе што се здружуваат во глутница кога се борат и самите за своја правда, и можеше да се поверува дека од криците и замавнувањата пукаат плитарските ѕидови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По тој настан, натопен со крв и џагор на колеж, никој не се стутулил под јакуцка, малодушнички да се враќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не треба да заборавиме дека двигателот на дејството на Мајсторот и Маргарита на Булгаков е анегдотскиот заплет, то ест автоматското, магиско извршување на желбата или наредбата (сеедно) да се „оди по ѓаволите“, поради што се менува временско-просторниот континуум.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Човек што се држи само за една вистина или малку знае или многу лаже.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Видовме само едно запалено клапче што се тркала.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И сето што е надвор од нас и разграничено од нас, и со сето останато што се разликува од нас и од него (од она, за кое говориме во дадениов момент) со просторот, макар и исполнет со воздух, ние тоа го нарекуваме предмет.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Каде живеел чиновникот што ги беше поканил, за жал, не можеме да кажеме со точност: помнењето започнува силно да нѐ изневерува, и сѐ што се однесува на Петербург, сите улици и куќи се слеале и толку се измешале во главата, што е мошне тешко да извлечеме оттаму нешто што би изгледало пристојно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Еднаш порано имам запишано дека и каде што се мноштво и каде што се само неколцина луѓе, се создава ист или сличен тип на односи при што присутни се и љубовта и омразата, и натпреварот, и зависта и настојувањето да се доминира, да се наложи власта од едни над други, присутен е стремежот да се создаде група, толпа, но во исто време и делби.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Добро, добро – попушти Дедо Мраз штом виде дека пречканицава со налудничавково не води никаде – биди што сакаш, викај се како сакаш, па и Нероден Петко, само кажи ми едно: каде се наоѓаме и што се случува со нас?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Сѐ што се случува во селото: добро или лошо, се случува на него: преку него врват и свадби и свадбари, и погреби и музики, и арамии и војски, по него во селото доаѓа една власт а си заминува друга, по него се испраќаат и пречекуваат луѓето за војници, печалбарите по светот; на него седнуваат старци и старици да се топлат на сонцето, на него везилките од селото се собираат да везат и пеат; на него се читаат наредбите на власта, по него се тркалаат бочви за да киснат во езерото; крај него се садат муренкови стебла за сенки; на него говедарот го собира добитокот за пасење; којшто ќе дојде од градот или околните места да купува и продава, на него купува и продава; тесните сокаци: одат кај ќе им текне; се кршат, се извиваат, се провираат меѓу куќите, кружат и пак одново се враќаат и излегуваат на широкиот пат крај езерото; по отпадоците што се фрлаат на нив, се знае која куќа што готви за јадење која што заклала; која бара заскитан добиток или деца, во која се веселат, а во која водат војна; по тие сокачиња, ако си невнимателен, можеш да се чукнеш во столче, во синија, во каца, во кош, во тезгере, да се слизнеш на лушпа од тиква, од лубеница, од лепешка; да цапнеш во бразда што одненадеж ти излегла, да се сретнеш со натоварено добиче со кое не ќе можеш да се разминеш; да ти лавне одненадеж од некоја порта куче, да те запраша некој кој си и кај одиш, да те викне некој што започнал сам во дворот да пие; низ нив и зиме и лете струјка ветер од езерото и шишти како низ тутурка, како низ оџак; галеб кога ќе се најде во нив, креска како да се загубил; боите на куќите: сината: луѓе вљубени во езерото, во мирнотијата, во спокојот; мудри, темелити, неизбрзливи во ништо, сигурни во она што го прават и говорат, верни на она што го преземаат или ќе го наумат; добри, предобри, душицата како на дланка да им се гледа; засакаат ли нешто - се врзуваат за него трајно и за век, како што се врзуваат земјата и историјата; зелената: скитници; непостојани во сѐ: во потфатите, во работата, во мислите, во духот, во зборот; она што го започнале денеска да го кажуваат, ќе го завршат вечер, утре, или никогаш; не држат многу за ред, за збор: зборуваат за работи што не им се доволно јасни, одговараат на прашања пред убаво да размислат, решаваат пред да бидат наполно сигурни; слобода и ширина имаат во сè; жените со рулче на раце или на босици седат на прагот; децата им мочаат кај им е ќеф, седат на прагот или скитаат по сокаци; очите им играат како во масло.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Единствената причина што врагот, кој толку ја мразеше работата што сестрата на Иван еднаш добро го искара затоа што нема плуски на дланките, се согласи и понатаму да ѝ аргатува на дуријата, лежеше во неговото очајничко решение да го истера моралниот дремеж што се закануваше да го надвие.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ти пишував за сѐ што се случува наоколу, за децата, за роднините и пријателите, за сите мои размислувања, за сите збиднувања… Така ја празнев душата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Додека го посматраше безокото лице со вилицата што се движеше брзо горе долу, Винстон имаше необично чувство дека тоа не е вистинско човечко суштество, туку некаква кукла.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Па таму има цело поколение што се развивало, растело и учело на бугарски; ќе прифати ли сега тоа да се мачи на нов јазик?”

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Уредникот треба да биде човек достоен во секој поглед, познат по својата усрдност и верност, кој ужива литературна слава без оглед што се наоѓа на државна служба, готов за корист на владата да го пренебрегне јавното мислење и почитување заради цврстото убедување во нивната целосна некомпетентност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Знам јас зошто иде и ќе ги чистам панталоните, ќе ги требам од осилки што се фаќале.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

59. Овде Мисирков веројатно го има предвид пишувањето на Д.Вергун во неговото списание „Славјански вјак” [II, 62, Виена, 15 (28). II 1903.432], кој во веста за основањето на МНЛД, откако овој акт го поврзува директно со Македонскиот клуб во Белград и неговиот орган „Балкански гласник” (1902), заклучува: „Програмата на овие поборници за етнографска, а не географска Македонија, страда само од тоа што се јавува со огромно задоцнување од најмалку 30 години”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јемиш, зарзават, мешпајз... У оваа земја постојат чудни навики и големи разлики во начинот на кој се пазари, што се пазари и колку се пазари.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега најбитно е да се задоволат моменталните желби на оние што ја читаат приказнава: што се носи белиот светски патник Дедо Мраз за чие приближување до човековиот свет не трубат само немите и неродените.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Покрај промените во одредбите што се однесуваат на паричниот надоместок, усвојувањето на ЗВОСН донесе промени и во поглед на засновањето работен однос, помошта што ја обезбедува Заводот за вработување при професионалната ориентација, обврските на невработените лица, водењето евиденција за невработените лица и составот на Управниот одбор на Заводот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Како бре не можеш да разбереш, не можеш да забележиш ништо што се случува околу тебе?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ралфи продолжи да оди, но не верувам дека сакаше да избега. Мислам дека се предаде. Можеби знаеше против што се бориме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Спасое прашува: - Име оца, деда и прадеда. - Татко се викаше Видан, вели Мисајле, а имав еден дедо што се викаше Славе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и тие личности што се во центарот на настанот, не можат многу прецизно да го откријат истиот и да го одгонетнат во вистинска светлина.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа даде многу резултати, само не оние што се очекуваа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И ги гледам така, ко болен што се гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сигурно во тоа време си мислеше и на детето што се вика Цане и собира пари да купи автобус.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Притоа тој посебно се осврнал на опасноста која им се заканувала на народите на Југославија олицетворена во „шовинистичко- сепаратистичките тенденции што се покажувале во разните делови на нашата земја“, а со една единствена цел да се ослаби „една моќна, една голема Југославија која била важен фактор на Балканот, во Средна Европа, која би била заштитник на славјанството на Балканот која би била моќна пречка на секој империјалистички чекор на Балканот“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Прво што се гледа од највисоката ритка на Сиена е дека Данте ми ти бил ептен голем маанџија кога салтуку се прашувал дали некогаш некаде имало пошуплив народ од сиенскиот?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Но, најважниот услов за успех ќе биде изборот на уредник за ваков владин орган.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не можеше да сфати како настаните што се случуваа (или пак оние што се случувале без тој да знае) претходните месеци, па и години, доведоа до војна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Менталното доаѓа во многу нешта подоцна (ако воопшто доаѓа), не како негативен критериум за она што се смета за имплементирање, туку како позитивен критериум за она што би можело да се смета за ум. (...)

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бавно ми упати еден долг поглед, како да решава нешто, а потоа си дозволи себеси да поцрвени, вратот ѝ се облеа со лилјакови печати.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Така и сториле. Она што се спротивставувало исекле и изгазиле со бесни коњи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зошто не му го раскрвавив носот? Од што се плашев?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Денес на телевизија врие од имбецилни спотови, на разни бездарници, кои што се тука благодарение на спонзорите.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тогаш, тие години, гледајќи го расфрлан на сите страни и неприбран дома, не со злорадост туку со жал за него, некои пуштија глас дека од што се вдал по одобрението, Максим се померил од умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Маката беше што се раѓаа еднозадруго и што работата ти се шири.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За да се разбере природата на сегашната војна - зашто, и покрај прегрупирањето што се случува на секои неколку години тоа е секогаш истата војна - мора прво да се сфати дека е невозможно таа да биде решавачка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Инаку, шугата е заразна кожна болест што се пренесува со допир, а ја произведува паразитот „Шугарец“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Најголема трагедија е да видите многу од светот но сѐ уште да не успеете да допрете до сопствената душа.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Промени има и кај одредбите што се однесуваат на бришењето од евиденцијата.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Пред две години во неделникот Форвард читаше за војната што таму се води, особено потресен од суровите убиства што се случиле во планините.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Крвта бликна и му го облеа лицето, а Толе збесна. Со еден скок го фати сега за гуша Аќифа, му го откина јатаганот и, дури да посегне Толе и дури да го спречат другите ораџии и сеирџии што се загнаа да го откинуваа, Толе замавна и тилот од Аќифовата глава се оддели од другата половина и Аќиф се испружи на сред чаир.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега беа дојдени и гробот беше единственото нешто, што се црнееше со раскопаната расквасена земја во таа бескрајна белина наоколу, во тие снегови, во таа загиначка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во оваа статија јас ќе се потрудам да одговорам на тие и на многу други слични прашања и со тоа, според мојата сила, да ги разјаснам научните основи на националниот сепаратизам, како и да покажам на неправилноста на тие приговори што се поставуваат од неговите противници, коишто со тоа сакаат да го компромитираат него како нешто вештачко.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тоа се прави не за да се лишат весниците од слободата да пишуваат, а затоа што на Балканскиот Полуостров им придаваат големо значење на сите статии што се однесуваат за балканските работи и мислат оти владата под влијание на печатот ќе ја измени својата политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но таму само ни кажаа дека сме целосно рехабилитирани и дека не е докажано оти сме припаѓале на некоја организација што се бори против Советскиот Сојуз.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се доби ваков текст: ЈАС, потресен и огорчен од она што се случува денес со ЛУЦИЈА, која е обесчестена, пристапувам кон партијата на ЛУЦИЈА и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на ЛУЦИЈА до степен на усвитеност, дека ќе ѝ ги вратам честа и достоинството и дека...“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зарем, како што можеше да се прочита во татковите книги, овие луѓе не опстанале благодарејќи на козите? Што се случуваше со овие луѓе?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Инженерот и самиот се насмевна кога ме виде мене насмевнат со насмевка на дете што се радува на нешто убаво, а чудно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За сите луѓе внесени во тајните како подобро да профитираат во тие црни и неизвесни времиња, овие занесени луѓе во патот на јагулите, во нивните виши цели, остануваа маргинални и неразбрани, неспособни да фатат вистинска пусија во расплетот на времињата што се вестеа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Обратно „Е“ на изгазениот и извалкан снег што се смешал и со катранот под праговите од насипот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Секако дека љубовта на мечката била поголема од неговото искушение; ѕверката не се бранела и не оставила на неговата става ни најмала гребаница.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Графити ѕид Ѕид што се гради Ѕид што се урива Непознат ѕид Ѕид за поклонение Ѕид ковчег Курвин ѕид Замислен ѕид Ѕид на радоста Ѕид на ужасот

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Сипаниците денеска ќе им излезат, што се вели, утре ќе им угаснат. А научив и јас многу маривети. 37

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали македонските наречја имаат свои општи карактеристични особености што се немаат ни во српскиот ни во бугарскиот јазик?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И трчаа низ село брзајќи секој да ги најде своите, па да им каже што се случило.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Личеше на бела пеперутка што се метка низ зелена трева.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие можеа да бидат наведени да го прифатат и најочигледното извртување на стварноста затоа што никогаш не ја сфатиле огромноста на она што се бараше од нив и не беа доволно заинтересирани за јавните настани за да разберат што се случува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првиот вели: „Но, во Шкотските висорамнини нема лавови.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Треба само под перница да се клае чешел, огледалце и украдена пченица од жена што се враќа од црква.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Една мајка и едно дете седеа на една долга штица што се клацклаше... - На игралиштето ли? - Да.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И самиот во раскажувањето беше сличен на лавина што се спушта од глуви врлежи, со татнеж, разбрането и грозоморно уривајќи на својот пат стогодишни стебла и довлекувајќи со себе мирис на покосена боровина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- „Што се срдиш, мори ќерко, толку, ѝ рекла свекрва ѝ, чунки тогај си дошла од работа, што зијан ти се стори?

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- Имало нешто што се викало „жолта фонтана”, у стилот ти доаѓа госпожата, ти вика сакаш жолта фонтана, ти викаш сакам, те носи во одредено сопче, ја вади, ти моча на фаца и за тоа имаш 200-300 евра.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мирисот што се креваше од чанчето беше толку силен и возбудлив, што го затворија прозорецот, за да не го почувствува некој однадвор па да стане љубопитен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И мотиката ми игра пред мене, спипиле што се вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секое трнче и поточе, секое лединче кај што сме седнале, јаготките што се зацрвениле како детски обравчиња на студ...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ходникот е замрачен, и зракот светлина што се пробива од дневната соба постепено се губи, пред прагот да се распрсне во бледа магла.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти бацува рака, што се вели, и со предните нозе ти се качува во скутот. 131

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оти последен нивниот вагон, назад нема ништо друго освен безброј шини што се собираат таму на крајот само во две, а ваму, нагоре, на кај главата на возот, луѓето веќе се раздвижиле и ги растоваруваат бовчите, вреќите и другите нешта што ги напикале во вагоните.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Па знам дека е лиценца на безалхохолен пијалок што се произведува во Германија, несигурно ѝ одговори Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се сетив на баба која и по триесет години од смртта на нејзиниот девер, сметаше за нужно да му ги направи сите редови што се носат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И јас ти расправав видена пантомима за просјак што се гасне од глад и со последна надеж лови под мостовите на Сена.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Ајде, Велико, што се стори, вели Уља. - Ајде, велам, не се забаваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Порано, во еднопартискиот систем, просторијата на кооперацијата си беше секогаш иста, истиот продавач, Тоде Нунко, истите шишиња зејтин, истата сол, истата пипер за в очи, истото сточно, ако го имаше, истите наполитанки “јадро“, истите поличиња, истата паланѕа со истите тегови, сѐ урамнотежено и сите присутни урамнотежени и мирни, секој во себе со прстот на чело, што ќе каже и колку треба да каже, за да се заслужи еден живот што се живее.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На работ од полето имаше брестови што се нишаа благо, а некаде зад нив се наоѓаше потокот во чии зелени вирови под врбите пливаа рипчиња.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И биди среќен ако има место на троседот што се пушта зашто секогаш има и полошо: на пример, отоман во кујна покрај шпоретот на кој цела ноќ се крчка на тивко сарма од кисел купус во тенџере за ајвар, дека сте едно семејство, ама имате деца како од две, нели!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како да сакаше мама да ме оправда пред моите обвинители.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По завршувањето на конгресот, Михајло Горачинов ќе ми шепне: — Ништо не знам што се зборуваше, вели, цело време гледав во тебе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ се случи пред мои очи. Верувајте. Гледав што се случува, но не верував во виденото.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се доискашла вриејќи од лутина што му се смеат и со оврлени очи им свика на децата: Што се клештите?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Притоа тврдев дека тешко може да се создаде живот што се разликува од другите и кој ќе се карактеризира како необичен и посебен!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Од детинството сѐ што им е мило ним и нам ни е мило; на сѐ што се радуваат тие и ние се радуваме; тие плачат и ние плачеме; тие се смеат и ние се смееме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Внатре кориците на часописот вметнати се 15 огласи, од кои три се повторуваат два пати. Едниот од тие три дуплирани огласи е тест- огласот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што се мислиш, пупунецу мој, ми вели, тргни веќе еднаш, искачи се уште малку нагоре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И лежам така, гледам во мракот што се стиска меѓу гредите, малку подугрејани од жарта во огништето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со цел да се покаже дека и намалувањето на работничките права е доста сериозен проблем, пристапено беше кон истражување на законската регулатива што се однесува на работничките права во Република Македонија.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Се думам така и гледам низ решетките: ми бегаат некои наретки дрвја и некоја недогледна рамница што се одвртува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој ден квечерината, беше сабота, и јас собрав храброст да видам што се случува.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Турција е земјата што се наоѓа во најдобра географска положба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се качивме на Малимади и го гледаме полето докај што се мешаат реките Бистрица и Белица.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сето тоа ме наведе да се запрашам: Ако од стрејт-мажите се разликуваме само по сексуалната ориентација, а не на некој друг суштински начин, зошто ja откривам оваа претежност на геј-мажи што биле видливо настрани уште од детството, обично со години пред да им започне сексуалниот живот? (ix–x) Ваквото размислување го наведува Фелоуса на заклучокот дека „гејството подразбира многу повеќе од само сексуални партнери и практики“ (262).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Како е пасивно, мајко мила!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ако сме логични, тогаш треба да признаеме оти автономијата на Македонија, за која досега револуционерите се бореа, има смисла само во тој случај ако револуционерите согледуваа во нашиот народ такви квалитети и особини што се немаат кај другите балкански народи, а се само наша карактерна црта.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истовремено, со самото тоа што ја засака неа, па еве таа стана и мајка на неговото дете, значи дека тој не е опседнат со сето што се наоѓало во тие мрачни умови.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Некои од нас не можеа да му одолеат на искушението да излезат и да видат што се случува.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Имаше впечаток како сѐ околу него да набабрело и прокапало, дури сега можеше да ги види и да им се радува на покапаните капавици од својата стреа, што се цедеа во густи шурки и ја длабеа белината.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само еднаш, кога два члена на Партијата, две жени, седеа стиснати една до друга на клупата, успеа да наслушне, сред вревата од гласови, неколку набрзина прошепотени збора; и посебно споменувањето на нешто што се викаше „ соба еден нула еден“, што тој не го разбра.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ние пак спиевме на едно око, што се вели, или со обете отворени.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во Грција е прв крал баварскиот потомок Ото, и се раѓа еден Леополд (под протекторат на еден Леополд ќе се создаде колонијалистичкото Интернационално африканско здружение), и се раѓа американскиот засмејувач и исмејувач Марк Твен, врсник на рускиот сатиричар Минаев, и една јармодржечка сенка ѝ ја отстапува круната на другата што се надвиснува над подјармени народи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отворам, а однатре, од ѕидот, ме гледаат Сталин, Маркос, Енвер Хоџа и еден светликав лустер што се подава ко букет од мразулци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Освен што е вџашувачки неписмен и преполн со коректорски грешки, текстот изобилува со речиси поттикнувачки небулози и дисоцираност, со што се квалификува, меѓу другото, и за забавно четиво (да цитираме пар „антологиски бисери“: „изнедрени од сопствените пазуви“; „судбинска неотуѓивост на право за мирно и макроко-смичко диспанзивна субвенција“; „апогејно-високодострелна нивелација“; „историјата е небеневолетна /веројатно „небеневолентна“, наша заб./ и согласна за слични примати историски отспаки /веројатно „отстапки“, н.з., но небулозноста, сеедно, фура/; „дрво кое со тек на времето прераснува во еднотелесна интегрална шума од бројни коридорни стебла“ итн.).

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Освен тоа, на Византија ѝ помагаа да ги држи Македонците во послушност и џадињата или друмиштата што се направени за воени потреби уште од Римјаните и ја пресечуваат Македонија од исток на запад, т.е. од Белото Море кон Јадранот и од југ кон север крај Вардар, т.е. од Белото Море кон Дунавот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие пак беа доведени да ги перат борците што се обучуваа во Битола.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Седам и квачам дури и не знам Дали ќе е ова уште еден Циркус Принтипрам* И дали ќе се испили беден или вреден стих од ова што се мачам доцна во ноќта – ѓупка кога напрегам гради и срцето тихо тупка во оклоп од коски А мојата душа расчленета Ко Лајбницовите Монади Моли: – наслони се стиху на моите мисли ко дете на мајчини боски 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

И само што почнавме да јадеме, само што се фативме за лебот, што се вели, однадвор почна да се слуша тропање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Рацете одамна не се секси приоритетни се градите, пирсаните папоци, депилираното меѓуножје, евентуално прстот во уста. (сигурно користел хендс фри оној што се запрашал каков е звукот на плесокот со една рака)

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

А кога разбра што се случило, долго не можеше да заспие.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

дали тогаш се сети дека жената и детето му останаа во Албанија, не знам што се скрши толку за да стои само заделен, ко забошотен човек, го гледаме ние Радевски, а Апостол Макаровски ни покажува две кабини со врати на заклучување, одете вие во кабините, ни вели и едната ни ја дава мене и на Горачинов, а другата на Оливера Поточка и Манол Форевски, вие сте сепак брачни другари, вели,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па после ќе се џарат што се прави на патот: кој поминал кој заминал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа беше рефрен што се слушаше често во моменти на преголеми емоции.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А така не би стигнал ни подалеку од врвот на Хеликон, ниту би ја надминал славата на тие што се искачија на врвот за да проверат дали се втор!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Во него имаат раководна улога само Македонските Словени што се викаат Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Единствено нешто на што се сеќавам беше Arcade, но и тој изгледаше како времето да му поминало, а друг магазин што би можел да го замени, немаше.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сите македонски војници што се вративме од Бугарија за на Солун, нѐ протераа на Срем.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Така тој мачкаше платна што не се продаваа како слики, а таа ја крпеше живеачката што се кинеше токму кога мислеа дека им е убаво.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Уште ми се пред очи оние двајца со раце што се давеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа се извртив неколкупати околу самиот себе како пес што се врти пред да реши да легне, но не легнав, туку ја зедов машината за пишување за и јас да се фатам за работа, а да бидам блиску, да го слушам удирањето на копачот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но како, и со кои зборови овие размисли ги имам пренесено на хартија?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Везирот го испрати Цреповиќа и го пријави следниот дипломат, со краток доклад што бара: – Шериф Абдула, пратеник од персискиот шах моли милост за сина му на шахот што се наоѓа како сужен кај нас. – Десет илјади златници – отсечно проговори султанот и ја заврте главата настрана, не сакајќи понатака да зборува со претставникот на победениот шах.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Таму, пак, каде што се зглобуваат јужниот и источниот лак, за уште петстотини до шестотини метра над сртот на Потковицата, почнувајќи рамно од него, како некаков глужд, кој настанал поради тектонски шинувања, се извишува Чауле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сѐ што се бараше од нив беше примитивниот патриотизам, на кој можеше да се апелира секогаш кога беше потребно да се натераат да прифатат подолго работно време или намалени следувања.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Објаснете ми убаво за она што се случило некни кај оние ваши колиби... За она пресметување и сѐ друго.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Младиот Мајстор беше бесен поради претпазливоста на своите колеги, а уште повеќе пред промената што се одигруваше во него. – Не се истрчувај! – му говореше контролорот.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

За нив нема никакво значење национализмот што се смета за нешто што си го има одживеано својот век. Тие се интернационалисти. Тие се најнапред луѓе, па после, ако им остане за тоа време, се Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дали од она што се сеќавате би можеле да кажете дека животот во 1925 бил подобар отколку што е сега, или полош ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За конкретни и познати физиономии од минатото сигурно не размислуваше (иако ѝ беа познати многу од лицата на расфрланите наоколу фотографии) додека бурињата понекои полни со вино, и поредени токму овде, каде што се наоѓа сега софата можеше да си ги замисли.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во моментов, ги имаше исклучено сите подалечни звуци и ги слушаше бесмислиците што се истураа од телекранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дождот ја нападна земјата како армија што се прикрадува во непријателска територија во глува доба на ноќта, така што, кога ќе се разбудат жителите, ќе се најдат под оваа окупација.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По завршувањето на постапката за ликвидација, ликвидаторот веднаш поднесува пријава за бришење на друштвото во трговскиот регистар и го известува Централниот депозитар за хартии од вредност дека акциите на акционерското друштво и командитното друштво со акции се поништени и дава налог за затворање на акционерската книга (чл. 552, ЗТД). 242 В.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во филмот што се прикажувал се третирале слични проблеми.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Траеше една таква долга модра вечност, во која погледот добиваше некоја белина само кога ќе требаше да одбере дали тоа стебло пред него беше токму онаа познатата, крајпатна бука, дали она, што се чинеше како деланка во нејзината коруба, не беше само некој поцрнет лишај.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Скокна и жена му исплашена од постелата, и стрчнаа обајцата надвор; надвор ветерот почна да ги турка опсипувајќи ги со дожд и со водата од брановите што се кршеа од ѕидот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Филмот ЗОО се однесува на физиолошкото проучување на животните, врзан е за Дарвин и природниците што се занимаваа со животната средина во минатиот век. 62 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Патниците што се качуваа на станицата кога ќе ја видеа низ вратата од купето каде што се шминка, не влегуваа во купето иако имаше слободно место за да не внесат со своето присуство пореметување во интимноста создадена меѓу машко и женско.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Дури на прашањето од свети Ксавиер, врагот само се усмевна, не удостојувајќи го со одговор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но јас немам доволно аргументи за да го потврдам тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еве во што се состои тој прародителски грев: Бугарите се ослободени од Русите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тој миг Цви Корец длабоко во срцето почувствува дека судбината негова, на семејството, советот, заедницата, на целиот овој град, сѐ посилно се заплеткува во големо клопче што се намотува, се пласти и стега околу сите нив заедно од некоја огромна сила спрема којашто секој отпор е слаб, оттука и излишен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

што (зам.) - се (зам.)