тој (зам.) - толку (прил.)

Колку помалку човек во посмртниот живот ќе се снајде во гледањето на тој филм, тој толку повеќе ќе биде во она што го викаат пекол и обратно: - толку повеќе си во она што го викаат рај.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Тој толку чисто турски зборуваше... почисто од секој Турчин... - почна да се правда командирот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Командирот на полициската станица се удираше по челото од ќелавата глава и велеше: - Оф, оф!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И кој би бил тој толку будала зимно време да брка комитлак?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа и Бахтијар се согласи со предлогот од бимбашиите и во крајот на марта и почетокот на април ги прибра Анадолците во Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од друга страна, колку повеќе црниот човек станува препознатлив, тој толку повеќе како црн човек се обезвреднува.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да не го мачеа болките во стапалата, можеби тој би можел да го увиди тој толку многу важен факт.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Грајндeр (Grindr), една апликација за смартфон што ги поврзува геј-мажите преку ГПС според близината, во Сан Франциско има над 25 000 корисници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“430 Е, па, освен ако баш не ѝ се радуваме на хмурната можност остатокот од животот да висиме по негеј-храмови, одговорот на прашањево сигурно ќе биде едно громогласно да.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Скот Џејмс се закачува за еден дваесет и тригодишен магистранд на Стенфорд со магистратура по компјутерски науки, кој живеел во геј-студентска зграда на Стенфорд и кој веднаш откако магистрирал се преселил во маалото Кастро во Сан Франциско; колку повеќе друштвениот живот се врти околу суштествувањето како геј, тој толку повеќе инсистира на небитноста на суштествувањето како геј, исто како што тоа што се аутирал кога имал шеснаесет години било начисто „ненастан“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во согласност со вечното одрекување од важноста на геј-идентитетот е постојаното негирање, особено од страна на геј-мажите, на важноста на геј-сексот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Колку сакав вечерва да не биде тој толку мачен разговор, но сфаќав дека во крајна линија е сеедно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Внатрешноста на колибата беше мала и од вратата се гледаше целата, сите нејзини четири камени ѕида, а сепак и во тој мал простор, тој толку се губеше со својата ситнотија што оној од вратата неколкупати заврте со очите лево и десно низ колибата пред да го здогледа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А и тогаш погледна надолу со некое круто и непријатно поднаведнување на главата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Неговите соселани, неговите соседи, луѓето од Задругата, кои што тој толку многу ги познаваше, што ниеднаш не можеше ни да помисли на нешто вакво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак, се смири. Тој толку добро се познаваше со персоналот што често со нив пиеше и кафе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Имаше и такви кај кои, откако ќе им ја излижев сјајната и блага шарена обвивка, ќе стасав до делот исполнет со сол, а тој толку многу ги печеше заборавените рани и потсетуваше на лажност и на измама.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дека е тој толку голем, што да му нема друг рамен, а Васил спечурен и крив, а тие се постојано заедно, граѓаните, здружени и со ѓупско и со турско, како по мека се собираат по нив и ги задеваат. Особено него, Лазора.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие што тргнаа преку Веселички Рид уште еднаш, штом се завкачиле по падините на ридот, виделе дека попусто ќе одат и понатаму: во снегот немало никакви траги, ни човечки ниту, пак, од некој ѕвер, но зашто била издадена таква заповед, се префрлиле преку рид и низ Веселчани и по Џаде дури до Алинци стигнале, а другите, кога дошле до Галичка Река, решиле да не одат понатаму: од Алилово натаму снегот по патот бил сиот разгазен и колку повеќе се приближувале до градот тој толку поразгазен станувал, па зашто никој не можел да одреди кои стапалки чии се, дали од другоселски пазарџии или од ајдутинот и од Бошета, и тие се вратиле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тој толку стана љубоморен, што ако излегуваше да купува нешто, неа ја заклучуваше дома.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
„Каква е таа жена со која тој толку години нема никаков контакт и кај која не мисли да се врати...” му рече таа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И што тој толку ја привлекол?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Можеби и затоа тој толку жестоко ќе им се спротивстави на европските лингвисти кои ја поддржуваа тезата за создавање меѓународни јазици, кои би ги замениле со јазиците на малите народи по број во Европа, посебно балканските кои се здобиле со слобода по долгата зависност?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се плашам воопшто да не не постои тој толку примамлив рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Проклет да бидам, дотогаш тој толку многу беше приврзан за домот и управата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Боже, беше несреќен, па тој толку патеше што не можеше еднаш, барем еднаш да го начека заспан.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој почна првин да го отпоздравува: потем погледа во небото и рече колку е убав денот: па го праша за домашните и неговото здравје: па за ова, па за она, па најпосле му влезе во писарската одаја и го праша вистина ли е тој толку близок со мутесарифот Абдула-бег како што зборува чаршијата, и не е лошо да знае и за него, му рече, дека церибашата Осман-ага му е брат од чичко, а дервишот пак Керим, сигурно чул за него, му е асли роден брат, од иста мајка и од ист татко, и тој сега живее во маалата на дервишите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Откако Неда погледа во Крстета; тој толку се уплаши, та веќе не ја заврте главата на таа страна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама не веруам толку брго и да крши глава — да се мажи ... Не ми кажа, лебати, кој е тој толку завеан шо те пратил да и киниш пинците дури овде?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во животот има три работи од кои најмногу страдаш: Колку повеќе сакаш да му се приближиш на Господа тој толку повеќе се одалечува од тебе; Колку повеќе ја запознаваш жената, сè помалку ја знаеш - и замолча.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овие карактеристики не се помалку значајни од оние што тој не ги споделува со нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
“Racism’s Last Word”, trans. Peggy Kamuf, Critical Inquiry 12 (1985): 290-99. 4 Positions, 28-30.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата теорија не прави така остар и радикален прекин со традицијата како што понекогаш се прикажува, и Дерида е во голема мера дел од модернистичкото, христијанско, и Западно наследство од кое тој толку многу се гади.26 Превод: Ж. Трајаноски
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Но, колку што се напрега да го најде излезот од лавиринтот на спомените, тој толку повеќе останува пооддалечен од вистинските, барани спомени.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А покрај тоа, немам преголеми илузии и не би се осмелил да тврдам дека го знам патот што води кон тој толку посакуван (?), а воедно и тешко досеглив идеал, некој вид одговорно уживање.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Би можело да се рече дека самиот избрал така да умре, но сепак тој избор претставуваше исход од едно бавно губење на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најнапред, со тоа што се затвори меѓу ѕидовите на Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повеќепати слушаме дека кај популарната култура се работи за нешто површно (или “бездлабочинско”, ако го употребиме изразот на Frederic Jameson), но тоа сѐ уште не ги оправдува површните оцени, претходните квалификации и лесниот пристап.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бидејќи Борхес човекот беше лишен од светот, светот беше немилосрден одново покажувајќи дека е дојдено до тоа дамнешно разидување во кое тој толку веруваше - помеѓу него самиот, како уметник, и светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе биде потребно уште многу разјаснување и заплеткување, објаснување и мистифицирање, за да дојдеме до поцврсти и можеби дури поупотребливи заклучоци за популарнара култура.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку повеќе прикаската му беше исцелена и совладеана, тој толку помрзлив да пишува стануваше па знаеше дека оваа работа ќе се растегне повеќе одошто можеше да очекува дури и во миговите кога со животот се гледаа намуртено, како туѓи еден на друг.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Чувството на замор му се врати и колку што повеќе возењето траеше, тој толку поизморен се чувствуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А, „марките” по кои лудуваа сите мои другарки, со кои беа полни убавите излози на бутиците и за кои рекламите беа најубави, не можам да кажам дека не ме привлекуваа. Напротив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ова е, значи, тој толку прочуен летачки килим, - реков откако удобно се сместив крај Игбал на килимот врз мојата работна маса.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тој момент бев решена на секој начин да се борам против кичот во мене, иако не знаев зошто е тој толку многу страшен и треба да се искоренува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)