Еве, иако и натаму си ја задржува удобната положба врз моето колено, тој прекорно ме погледнува низ полуотворените очи.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ама она му ги слуша неизговорените зборови, ти се колнам, оти пред малку, додека таа го спомена името Дончо тој прекорно заврте со главата, а кога слушна дека не се во исто одделение само што не скокна од радост!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)