тој (зам.) - пак (прил.)

Пред другите дуќани веќе полсаат, некои и цел, чекаат со клучевите в раце, но тие не пијат „чај“ со командирот на полицијата, та не смеат да влезат предвреме, оти тој пак затоа седи кај Петруша, да види кој ќе се огреши од законот да му состави реферат и еве ти ги, — пукнале двете банки казна; по пет динари за присутните; банка „такцират маркаси“, што велеше Мамут ковачот, та на крајот казната излегла над педесет динари. А тоа значи, кршила глава половина франга.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тој пак, иако „голем човек-ќатип“ на целата витолишка општина, во „френцки“ алишта облечен, не се срамеше и не се креваше наголемо, како некои селани што се беа пограѓаниле, та сметаа за простоталак да свират на гајда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој пак и видел однекаде, отрчал со секирата — по врат на еден два брава, и кутнал на место. Му се загнале овчарите да го тепаат ама тој јунак, му а навртил секирата, та и еден од овчарите кутнал наместо и еве ти беља на целото село.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Франц не се сврте и само одмавна досадливо со рамото. Тој пак си потона во слатка пијанска замисленост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нова година!... Тој пак ја крева чашата...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Манастирот подоцна, им рече игуменот, со доброволни прилози на народот, пак се обновил, но низ времињата бил често опустошуван и плачкосуван од качачки банди: опустошуван бил и од чумите што ги носеле војните; но тој пак опстојувал и ја ширел просветителската дејност преку учениците што учеле во неговото училиште.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нова, на стар глас. (Прв пее тој еден стих, па сите повторуваат, стоејќи над Теодос кој сам седи погоден од песната, се удира со тупаници по глава и ја удира главата во дрвото, во врвна очаеност.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Стори го волкот аџија, тој пак наместо вангелија, ќе рече јагнелија...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тој пак се затвора во својот свет, полн со мисли и некакви несфатливи светлини од коишто сета негова душа празнично грее.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Подоцна, тој пак замина назад во манастирот, но веќе со мајка му имаше редовно допишување.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тој пак ќе носи вода, а другите ќе бијат бој.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тој пак го загледа. – Ти мислиш мене ми се останува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Јас ќе вријам од лутина, а тој пак исто: Ти си убаво чупе, но улаво чупиште.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој пак офкаше и викаше: „Оган да го изгори селово!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На врвот на разлистената крошна Врабецот брсти безброј искуства Јас си брстам една вкусна овошка Врабецот не мисли на снагата трошна Ниту на можните латентни зла Мислам помудар од мене ќе е – блазе нему А тој пак може си вели – оваа ќе е без ум! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тој пак намигнувал и рекол дека не сонувал младоженство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Адам Лесновец го прашал зошто прстот на судбината му го покажувал патот само кон една куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но не поминува многу време, тој пак се сеќава за колачињата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тргна, по долниот пат. На влезот на планината, студот го шибаше со снежни шлаканици, а тој пак опирајќи му се со подзамижување, навлегуваше сѐ подлабоко.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
На децата смеењето им потсмрзна и им досмрзна кога тој пак го наполни шишето и пак, кло-кло-кло и – ги направи четиринаесет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Удрив по мускулите на коњот. Наеднаш тој пак се исправи и фркна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Братучед ми Мурад трчајќи доаѓаше по патот. – Не се грижам за тебе, – викаше тој. – Мораме да го фатиме коњот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Методија ги дофаќаше предметите, се држеше да не тоне, но не излегуваше, туку мавташе со нозете, напињаше и гледаше да дојде до оглавот на магарето, да го фати, да го извлечка и него; но кога ќе му успееше да го фати за оглавот, матицата на водата ќе го зафатеше да го влечка и тој пак го отпушташе и фаќаше надолу.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој пак запира и се свртува кон мене. 100
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој пак ги стушува веѓите, ги собира, ги смешува. - Војниците ми требаат на фронтот, вели, а не в постела кај жените. 99
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој пак не ме гледа, си го тера редот, фрп, фрп, прави со српот, наполни ја раката, остави ја на пологот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали ме разбра или не ме разбра, тој пак си мрмори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)