Понатаму, во писмото, Атанас ги молеше мајка си, браќата и деца си Блажета да му простат што не им се кажал пред заминувањето, но тоа го сторил зашто се плашел дека ќе го попречат да замине, а тој оттаму, од Австралија, ќе можел уште повеќе да ги помага, зашто му било добро и зашто добро заработувал.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
По сè што се случи со Атанаса Дамчески, и по распитот, потоа, на властите за сè што тој зборуваше на Молитвена Вода, традицијата да одат луѓето таму и гласно да молат, да лелекаат и да си кажуваат што си мислат, што ги боли, се прекина.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тој оттаму не се плашеше толку од козите колку што се плашеше од самиот себе.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Јас одваму, тој оттаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)