Тоа беше заправо кај него старо, испитано чувство, тој ужас, но сега се будеше по нов повод.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Кога не можеше повеќе да остане притаен на својата само за една педа недофатлива височина за нивните скокови, во која неретко, само за еден кус миг, успеваа и да си ги впијат своите муцки секоја од тие отскокнати и спалавени дивинки; кога немаше повеќе сили да остане ни со затворени очи над тој ужас, тој пукна во самата средина на тоа клопче пред себе и сега веќе не успеа ни да ја додржи пушката.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А за тој ужас само ден потоа, во пештерата над селото Винени во Преспа, заседаваше Главниот штаб на ДАГ и Воениот совет.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)