Во тој текст, инаку, посебно во воведниот дел што зборува за ерозијата на пост-советското општество и за тн. интелигенцијата која всушност претставува толпа „интелигенти” - како да се препознава и македонскиот општествено- морален-уметнички момент.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Убаво би било кога некои од нашите режисери искрено би признале зошто се зафатиле со инсценација на тој и тој текст, па нека биде тоа и поради потеклото на прадедо му или оти прабаба му работела во конак или пак, за инат на некоја друга индивидуа од браншата.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Како издвоен фрагмент на една оддалечена и малку позната цивилизација, тој текст сепак не бил нешто необично; ете што го копкало Гете.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Но најголемиот дел од деструкциската уметност на жените го истражува проблемот на уништување на идентитетот и децентрирањето на Јас.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
И додека Холокаустот може да биде наш репрезентативен текст кој делумно е читлив низ технологијата на деструкција, тој текст сепак мора да се врати кон читањето на материјалниот универзум на телесната болка. R.D. Laing се сеќава на „едно малечко седумнаесетгодишно девојче во ментална болница“ којашто беше исплашена поради „атомската бомба во неа“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Затоа се решивме во оваа рубрика да го објавиме тој текст. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 7 Пандалф Вулкански МУЛТИМЕДИЈАЛНОСТА КАКО ПАРЕРГОН?
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
- „Тој има пишувано и за Скопје!!!“ „Да, да, Евлија Челебија... тој текст толку ме восхити што го запаметив, како рецитација!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
А под сликата стоеше нејзиното име: Periplaneta orientalis L. Ces repugnants insectes ne sont que trop com- muns dans les magasins, entrepots, boulangeries, brasseries, restaurants, dans la cale des navires, etc. почнува тој текст.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)