ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Кога телото станува материјална потпора, субјект, содржина на уметноста, тоа ја задржува можноста да ги измени детерминираните и фиксни односи коишто некогашниот објективен статус на уметноста ги бараше во играта на субјективитети поставени и емитирани со телесни гестови, структури и односи.

Веќе нема да има раѓање и смрт - само поправки.

Во исто време, Месроп Маштоц свесно ја раскинува надворешната врска со графичкиот нацрт на грчкиот систем на писмо, земен како прототип, и слободно ја изнаоѓа графичката форма на знаците.

Приватното тело се користи како материјал на формата, субјективна ствар и содржина во којашто се урушуваат искуствата и институциите на политиката на телото. (Stiles 1992:96) Stiles го опишува тој процес како „реконституција на хуманистичкиот проект, скршнување од трансценденталниот субјективитет на холистичкиот хуманизам кон еден поли­семичен хуманизам што го карактеризира независната позиција на субјектот“; боди арт-от таа го опишува како развој од фигурација до отелотворување, како одговор на едно десензи­билизирано општество каде што интерсубјективностите им се спротивставени на објективностите.

Во тој процес на ‘калемење’ на вештачкото врз физичкото тело (нешто како Робокап) свеста сепак некако ќе опстане.

Во тој процес на графичко творење, Месроп Маштоц може да се користи со оние графички примери, кои му се достапни, а тоа се: пехлевискиот, сирискиот, етиопскиот, грчкиот и низа други системи на писмо, чија што графика покажува сличности со знаците на староерменскиот алфабет.

Уште не знаеме како шематски да го претставиме тој процес, па дури не знаеме и дали тоа е воопшто можно.

Тој процес отпочнал со симнувањето на македонските племиња од северозападните и западните планински краишта, Горна Македонија, во централниот дел на рамнината на Долна Македонија.

Ако пресметката на веројатноста ја гледаме како универзална основа на нашиот свет, тогаш доаѓаме до следниот теориски парадокс: ако прифаќаме дека светот станува сѐ поверојатен, и ако нашето сознание го следи тој процес, тогаш вистината е од онаа страна на хоризонтот.

Морам да обрнам внимание и на читателот и на самата себе, бидејќи сега веќе и ние сме вклучени во тој процес.

Би било преопширно да се навлегува во значењето на алхемијата, во бесконечниот процес кој, претворајќи го (симболично) неблагородниот материјал во злато, ја постигнува светлината и соединувањето со помош на темнината и расчленувањето - тој процес асоцира на урамнотежување на нескладноста внатре во идеалот на длабокото соединување на спротивностите (митскиот мотив на андрогинот), но, исто така го предвидува цикличното и дијалектичкото повторно добивање на контрастот, во една непрекината трансформација, чијашто точка на исчезнување, перманентно оддалечувајќи се, е Утопија (златото, каменот на мудроста).

Симон Дракул, Ташко Георгиевски, Ката Мисиркова, Петар Ширилов, Божин Павловски, Димитар Башевски, Трајан Петровски, Живко Чинго, и сите други неспоменати овде, кои го следеа во нашата литература тој процес, сите тие горчливи австралиски патеписи, сите тие кенгурски скокови и вестаустовски стории, сите тие вагони врз глувите колосеци што чекаа да не однесат безнадежно кон некои рамни земји и далечни континенти, сите тие литературни зафати во современата наша литература како да се продолжеток на една тематска врвица што ја започна Стојан Христов во литературата со евидентен успех.

Виното беше лесно и освежително, го точеа во студената визба, бокал по бокал, виното го точеа штом бокалите ќе се испразнеа, а тој процес се повторуваше често.

А таа е едноставна.

Како што е срочено во уводникот во ТОНИ, „Не мора да си отворено геј за да бидеш навистина настран“.

Во целава книга согледбите за машката геј-култура си ги врзував со разни теми од машката геј-еротичност и со околностите во кои геј-мажите се издигнуваат до субјективните искуства на желбата и на љубовта.

Ниту неповратно да се смести геј-културата во минатото. ‌Премногу е лесно да им се потсмеваш на ТОНИ, признавам, а мене целта сигурно не ми е да се потсмевам – тоа ми е само пакосно, ќефлиско излетничко скршнување од патот кон главната порака.

Во целосната, несебична задлабоченост во бочно прилепените куќи од осумнаесеттиот век или во музичкиот театар или во сувенирите од Џоан Крафорд – во сите тие „исечоци, кутии цигари, ретки стари фотографии, писма, филмски ролни и колажни споменари“ во збирката на Нил Мачијевски (како што е опишана во списанието Аут травелер) – некои геј-мажи можеби гледаат можности за доживување силен занес каков што самата сексуалност, од која и да е причина, не им го овозможува и не може да им го овозможи.

Фелоус прекрасно го доловува оној вид неиронична, религиозна посветеност што е карактеристична за некои машки геј-културни практики – посветеност што не е ни отворено кампеста ниту имплицитно сексуална, што никако не упатува на гејството и што повеќе има врска со целосната, сериозна, духовна внесеност во естетскиот предмет, кој се почитува и самиот по себе како апсолутна вредност и како бегство од сопственото јас, вклучително и од сопствениот сексуален субјективитет.

Темелната колебливост која, изгледа, ја имаат текстописците одговорни за фељтонов околу тоа што е геј-културата произлегува од една основна и карактеристична неизвесност: дали геј-културата упатува на настрани артефакти создавани од самите настрани или на дела од главнотековната култура кои ги создале хетеросексуалци, а кои настраните потоа ги присвојуваат за сопствени потреби и кои во текот на тој процес ги настрануваат? ‌Фељтонот во ТОНИ ја става оваа дилема во преден план со тоа што вметнува и анкета, упатена до читателите, која се вика „Што е погеј?“

Истовремено, токму бидејќи тој процес на историска промена се одвива веќе со децении, крутото тврдење дека помладите геј-мажи, за разлика од полугенерацијата на геј-мажите пред нив, немаат потреба од геј-култура почнува да се ветви и изгледа крајно сомнително – како резултат на систематска амнезија и колективно одрекување.

Како дете од стоунволската ера, сакам да му се опрам на отсексувањето на машката геј-култура, дури и ако еден од резултатите на мојата пристрасност биде тоа што можеби нема праведно да се осврнам на страсниот, бессексен, неироничен обожавателски жар што оди со речиси религиозната посветеност на некои геј-мажи кон предмети со несексуална убавина и кој таквата посветеност ја озарува со аура на несебичност, аскетство и духовност.363 Буквалниот, искрен, некампски и дееротизирачки напор да се загуби себството во естетскиот предмет и да се надмине сопственото гејство во тој процес јасно е важна димензија на културните практики на некои геј-мажи. (Други геј-мажи можеби чувствуваат дека таквите искуства на опојна занесеност во несексуалните предмети, всушност, ги прави понастрани.) Во секој случај, ваквиот бессексен естетизам не е нешто што сум го нагласувал, бидејќи мене ми изгледа дека укажува на одредено отфрлање на гејството, одбивање на хомосексуалната особеност, бегство и од геј-идентитетот и од геј-сексуалноста.364 Повеќе сакам да ги разгледувам оние културни практики што свесно упатуваат на хомосексуалноста, исто како што повеќе сакам да ги истражувам оние машки геј-изрази на страсна посветеност на културен предмет и оние искуства на занесна восхитеност од неа што откриваат некаква иронична самосвест и што себе не се доживуваат сосема направо.

Меѓутоа, првиот процес уште не беше завршен кога беа преземени сите мерки и беа употребени сите средства за да биде смислено скршнат и разнебитен од заинтересираните соседни држави, а револуционерното движење се појави дури откако националистичките пропаганди почнаа да го цепкаат народот и да го задушуваат токму тој процес на национално осознавање.

Се разбира, Мисирков овде нема цел да го проследува тој процес и да го анализира тој поим.

Во целиот тој процес на претставување или преведување во зборови, центарот од каде се еманира најмногу моќ е вообразбата.

Онаму каде сонот делува конзерваторски со потиснување, оргазмот делува со растворање на латентните мисли и содржини. 51 Врз основа на тоа, заклучуваме дека индивидуата тој процес го доживува како опасност, доколку нејзиното еротско тело не е доволно стабилно т.е ако нејзините психички потпори се слаби.

Секако, нема гаранција дека тој процес е секогаш непогрешлив, и дека интеракциите со објектот ќе бидат онакви какви биле очекувани.

Киберпанкот е невидлив глас на тој процес, и сѐ додека процесот останува нерешен - на пример, сѐ додека тој се заканува да ме преобличи - гласот ќе биде тука.

И 12 Роман Јакобсон: „Лингвистика и поетика“, Нолит, Белград - 1966, стр. 35. усниот стил, кој е постојана и типична бележитост на руската лигература, извира од фолклорната традиција.13 Дека е тој процес жив во руската книжевност, дека е константен, во своите анализи укажува и В.Виноградов:

Токму преку тој процес на кинење концептуалната повеќезначност на модерното општество станува место на коешто се пишува нацијата”.

Според оваа теза, Запад не само што го доведе светот до нивото на модерно општество, туку се доаѓа до ситуација луѓето што им припаѓаат на други цивилизации, прифаќајќи ја модернизацијата, воедно да го прифатат и западниот систем на вредности, а во текот на тој процес тие ги напуштаа своите традиционални вредности, институции и обичаи, за сметка на оние што се карактеристични за Запад.

Тој процес на постојано менување се применуваше не само врз весниците, туку и врз книгите, периодичниците, памфлетите, постерите, летоците, филмовите, магнетофонските ленти, цртаните филмови, фотографиите - врз секој вид литература или документација што би можел да има некакво политичко или идеолошко значење.

И тој процес продолжува од ден во ден, и од минута во минута.

Тој процес треба да биде автоматски, инстинктивен. Во новоговорот го нарекуваат злостоп.

Дури и кога правата беа намалувани по малку, незабележително, кога ќе се набљу- дува тој процес кумулативно, ќе се забележи дека се работи за далеку од занемарливо намалување на работничките права.

Дури и кога правата беа намалувани по мал- ку, незабележително, кога ќе се набљудува тој процес кумулативно, ќе се забележи дека се работи за далеку од занемарливо намалување на работничките права.

Во информациското доба тој процес тече скоро во обратна насока: тие структури се расплинуваат.

Ширум светот, многу експерти сметаат дека тој процес треба да се преврти, студентите прво да видат како луѓето живеат па дури тогаш да тргнат кон другите гранки на медицинската наука.

Мислам дека тоа треба да се обиде.

Покрај доминантната црна, Џарман најмногу употребува црвена и златна.

Она што е важно е процесот, сакам луѓето да го забележат тој процес, поради што и ги чувам своите слики”.

Секое “деконструкциско” читање нуди друг вид на повеќекратно “означување”, но не знам околу која голема оска тие ознаки би требало да ги поставиме.

Џарман сликите ги изработува брзо.

Исцело е нужно, но е и многу тешко, да се освести тоа засилување и преминот од тема на име, тоа е почетокот на формализацијата. 4Како би можело да гласи примереното историско означување за тој процес? 42 Margina #11-12 [1994] | okno.mk 4Не знам.