тој (зам.) - мирис (имн.)

И мртов памнам Иако не пламнам Ветерот Беше Ти. мирис Го препознавам Тој мирис Што ми го навестува Крајот. расчленување Работам врз Сопственото Расчленување За да не остане Ни капка за показ Ни трошка за видување. вечното Се губи погледот Некаде Кон Далечното Оттаму Со презрив насмев Ми возвраќа Вечното. озарен и со огон Озарен и со огон Стрмам До нефат Дно.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Нејзиното искуство ѝ кажуваше дека родителската врска исконски останува нераскинлива. ѝ беше сосема јасно дека еден ден нејзината внука, без разлика на далечината и времето, ќе посака повторно да го почувствува тој мирис и да се огледа во неговите очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Така ти си овде со "Шанел" додека испарувањето ос тој мирис ти поминува под носот ако воопшто ти поминува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Темјанот во црквата, тој мирис, ми даде сила да се смирам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Нервозата што му го растреперува стомакот додека ја чека да му го донесе тој мирис, а од бањата се слушаат шурки вода...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го прашав Земанек дали го чувствува истото кога го вдишува тој мирис на лакот; тој кратко рече: „Труе.“ И потем пак одевме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Копнееш ли по тој мирис? се праша.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На пролет, кога има влага во воздухот, сѐ уште можеше да се осети мирисот на коњската урина, бидејќи тој мирис, едноставно, никогаш не избледува.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Останал истиот и без мене овие седум години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоев во претсобјето, мирисот беше ист како и пред да заминам, оној мирис кој го донесовме со себе кога се вселивме во тој дом кога имав единаесет години, и кој остануваше непроменет и откако Зигмунд се отсели кога имав дваесет и една година, и откако се мажеа и од домот заминуваа моите сестри, и по заминувањето од дома на брат ми Александар, тој мирис на нашиот дом остана ист и откако умре татко кога имав триесет и четири години, една година пред да заминам за Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ако се поспиеш со мирисливиот парфем на сопствената среќа, тој мирис ќе можеш да го пренесеш и врз другите околу тебе.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Ти не смееш да бидеш таа што го разнесува тој мирис“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога би можел само да седам вака и да го вдишувам тој мирис.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)