Ги втераа во тој круг и новодојдените, и по малку ги спроведоа во блискиот четврти участок.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Сѐ е тоа иста магија. Ист круг.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Е, тој круг не ме интересира.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Има и излез од тој круг на пекол и разврат. Со издигнување на духовното битие.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Тие заборавија и дека воопшто припаѓале на некој круг и дека во склопот на тој круг патувале и доживувале.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Тука, кај тој круг, беше куќата на Борко, Неговата родна куќа. Таа куќа, како и целиот Долнец, е под вода.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Страв? се чуделе со арамиска исклештеност. Под нивните модри брчки се криеле закани.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Светот е круг, врз тој круг лежи светлина. Надвор од тој круг, зад студените рабови на испраќањето на денот, се постилал еден поинаков свет чија распливнатост се вообликувала само ноќе.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога навечер легнував на креветот, припивајќи се до ѕидот, целото мое тело трепереше од страв и тага; заспивајќи, се борев за воздух, за вдишување и издишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тие нејзини зборови ги слушав и кога не ми ги кажуваше; се вртев во затворениот круг опишан со „Ќе беше подобро да не те родев,“ сакав да се ослободам од тој круг и наутро посакував да влезам во кујната, како некогаш, кога мојата мајка ми подаваше врел компир, а јас седнував во аголот од собата, гледајќи ја како работи, и имаше многу такви утра во кои се надевав дека ќе можам пак така да влезам, и ќе ја прашам со што да ја искупам својата вина; во мене нешто можеби се надеваше дека мајка ми ќе ме пречека со оној некогашен поглед, и пак ќе бидеме блиски како некогаш; влегував во кујната но сега ме пресекуваше студенилото на нејзиниот поглед, грубоста на нејзините зборови, начинот на кој го заобиколуваше моето тело движејќи се низ просторијата, па прашањето застануваше во моето грло, остануваше таму и тогаш, и потоа; сакав да го повратам, да го исфрлам како што се исфрла расипано јадење, а тоа остануваше таму, како изгниена храна, но залепено за мене, одбивајќи да ме напушти, и јас го носев секаде со себе, како знак за ужасна вина која не си го знае злосторот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)