тој (зам.) - ден (имн.)

Тој ден чичкото беше без лопата. Имаше нова кошула, нова капа и беше многу убав.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, ни на манастирскиот измеќар, ни на другите, не им беше судено тој ден да оплакнат образ.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Знаеше Тој Знаеше Тој дека петок е најчесен меѓу деновите зашто на тој ден е чуена и првата песна што ја запеале птиците.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тој ден сите зборуваа само за Белото јоргованче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Целиот тој ден остана дома, затворен во спалната соба, свиткан преку очите со цврсто стегнатата свилена ешарпа, и легнат на празниот кревет со едната рака испружена на страната каде што обично лежеше Лила.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Веќе вторпат тој ден немаше да можат да си ја довршат играта.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Трепетлива врелина под клепките, метална болка во градите, млака, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И ете, денес беше дојден тој ден.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Така го зеде повторно дезодорансот и овојпат се испрска врз целата блуза, особено задржувајќи се на мишките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тогаш, во тој ден, на ручекот, за првпат ги видов мајка ѝ и татко ѝ, братот, снаата и двете нивни машки деца.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За тој ден Иван Степанович смисли дека не би пиел не затоа зашто не сака туку божем бидејќи не смее!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш игуменијата се сетила за нешто што не го спомнувала до тој ден.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И, тој ден, дури попладнето, го чув како брчи тракторот. Методија и Симон се враќаа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не бил одмаздник, тоа секако го сторил по нечија заповед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми се чини дека тој ден Господ не заборави....
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Немал два живота; сепак дење го презирале, ноќе му се восхитувале со морничавост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да предложи да запрат со работата за тој ден, Камилски веднаш продолжи: Не можеше поинаку со инаетот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тој ден, секогаш кога се возиме некаде, Весна постојано гледа низ прозорецот на автомобилот и бара убаво место, со убава вода каде ќе изградиме чешма за жедните.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Останав јас сам, чинев пооди-застани, обидувајќи се да го одмерам она што беше сторено до тој ден и да проценам што треба да се направи за понатака.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не знам како издржав тој ден. Постојано се тажеше и плачеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Проклет да бидам, оддалеку можеше да се распознае дека тој ден сигурно е некој значаен празник.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој ден дојде кај мене мојот другар, познат Специјалист за чудни болести.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И од тој ден веќе не бевме деца на мама и тато... бевме деца на грчките партизани, деца на генерал Маркос, бевме група на Евгенија, на Марија, на Лина, на Тина и не се велеше децата, туку таа и таа група да дојди, да оди, да се построи на ред за појадок, за ручек, за вечера... бевме група во која немаше име на дете, туку бројче изрежано на метална плочка со ликот на Маркос и на синџирче ја носевме обесена на врат30... а потоа, далеку на север, бевме детски дом број 1, број 2, број 3... и потоа одделеније, па клас... и ретки беа писмата што стигнуваа од дома... ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Парите, што тогаш ќе му ги дадеш на „газдата“, прво ги трие околу брадата, а потоа ги тресе во џепот, се прекрстува, и сѐ тоа во знакот на среќниот пазар за тој ден.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Изгледаше како накиснато врапче во својот студентски капут и во пролетните сандали, и беше толку вознемирена поради непредвидената несреќа, што заборави да ги понесе клучевите од автомобилот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле, сфатив дека тој ден, оној петок, оној 17 март, 2000 година, Службата за студентски прашања на Универзитетот на Мичиген во Ен Арбор, каде што, всушност, предавам англиски, ја активирала информативната страница со распоредот, на која ги објавила предметите што ќе се нудат во зимскиот семестар од учебната 2000/2001 година.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се прашував: „Ќе го дочека ли тој ден, ќе издржи ли толкав пат?“ Живеевме за тој ден.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
А во тој ден човекон што ја сретнал, младичот што и понудил да ја поведе со себе и што можел да ми стане и татко, бил облечен во војничка униформа и јавал бел, војнички коњ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неделата би најубав ден Зашто тој ден Бог си починуваше и гледаше Народот како се крие зад стеблата Плашејќи се казна да не го снајде нова И да не заврни пепел од пеколот и снегот да не се стопи Та нов потоп да го снајде.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Квечерината од истиот тој ден со рингишпилот, најпрво ме побара Аделина по телефон, а потоа, малку подоцна, и Огне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Стојна тој ден изгледа сакаше малку да си поигра со него и одбиваше да му се покори сè до оној момент додека и нему не му се причини дека ќе мора да си ја проголта како сув краешник желбата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Умеам да размислувам и да откривам излез и од натешката ситуација. Бар до тој ден умеев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Страшно, велам, а кај нас тој ден падна снег, велам...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако ибн Тајко чувствуваваше еден вид сожалување за неговите двајца браќа во Блатието, Илми чувствуваше сожалување спрема него, зашто кога ќе му понудеше да му отфикари барем еден преден черек од овенот што му беше најблизу, а овој ќе го одбиеше, иако тој ден баш се погодило, ќе го пофалеше, да има најубаво месо во чаршијата, тој само ќе заклатеше глава: „Тешекур едерам, ибн Тајко, ама зошто сепак не правиме пазар?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Така ја сретнал својата жена. Тој ден, што бил необично топол за први ноември во државата Илиноис, младата Брунила Вексли излегла за да ја повика загубената крава.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За тој ден се планирани атентати со динамитни борби по различни пунктови по градовите и железниците.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Од тој ден човекот се исуши, се намали, во ќесе за тутун да го собереш.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Така тој ден Даскалот почна со сметање и бате Јоле стана од местото и си излезе надвор.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тој ден и уште пет други дена ништо не јадевме, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ден очите ни беа полни ужас, уплав, очај, колнежи, пцости и безнадеж...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Прикаските попрестанаа и во купето сѐ се смири, освен силното `ркање на оние од Сурдилица, што тој ден во возот премногу јадеа и пиеја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И траело тоа пријателство, и сѐ било добро, се помагале, се почитувале сѐ до тој ден, кога човекот не ѝ забележал на мечката дека ѝ смрди здивот.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
На сцена стапува директорот А.А. специјално тој ден дојден во музејот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Сакав да викам на помош, ама грлото од страв ми беше стегнато, а сето тело ми трепереше како да ми студи, иако температурата во Египет тој ден беше околу четириесет степени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Од тој ден Богуле прекина да ја бара Злата и се затвори на таванот и сето време тука го проведуваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тој ден со Билјана се искачивме на едно ритче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Се ловеа тие целиот тој ден, никој од нив не можеше да рече дека не му се дадоа сите шанси, такви имаше и едниот и другиот од нив, а сепак, сето тоа мораше да заврши вака.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Рече дека не се шегувал и дека навистина има намера, откако ќе измине тој ден, да му се предаде на Бога.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Остана неговата тајна како успеваше да остави впечаток дека тој ден нема да направи ништо. А сепак правеше. И тоа редовно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога ме виде комесарот ме прекори: Што си дошла само ти, женско во бригадата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Од тој ден потемне, се џбуноса, се урниса песјото место. Се повали вратата, гредите мувлосаа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но и оној што се плаши од денот, го чека тој ден за свои тајни дела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рацете знаеја што да сторат. Се најдоа во тој миг со оној огромен нерез, со она грамадно ѕвере, какво што Змејко немаше видено ниеднаш во својот живот до тој ден, така заедно, што тој ниеднаш не знаеше да каже сосема сигурно кој од нив се покрена прв; дали прво тој ја повлече ногата од пушката, или пак самјакот отскокна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По два дена ќе биде осми август, Света Петка, и тој уште сега се мачеше, тоа го знаев, како ќе го помине тој ден без работа доколку жена му го преколнува да не работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ден, по првото копање со компресорот, откога видов дека работата тргнува, по толку месеци, првпат отидов во Монастир да се потстрижам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Повикав доктор; кога дојде, ја погледна и рече дека мајка тој ден ќе умре.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во возот, со кој патував тој ден, имаше повеќе Југословени, кои дошле во Берлин од Лајпциг, со желба да ги видат обата дела на градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Затоа пред собраните зеници прскаа жолти тркалца, затоа устата однатре му ја збираше горчината на сите испушени цигари во тој ден.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
На електронската табла, која е поделена на 186 полиња, истакната на највисоко место, се следи движењето на вредноста на понудените акции за тој ден.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Благословено Пелагијо, една од светите маченички, и јас страдав тој ден заедно со вас како што страдам секој ден со сите страдалници на светов!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој ден ми се виде грдо-бигорен а ноќта тешка и темна небиднина Јас чекав чекав чекав: слегував во пеколот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На тој ден претседателите на месните заедници, стануваа провинциски наполеони и можеа да командуваат со ограничен број на човечки ресурси.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ема само што се беше вратила од училиште тој ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За како споменик на тој ден, на нашето сретсело да остане само недоградениот задружен дом, оние ѕидишта, кренати до чатијата, што сега се уриваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Едногласно одлучија од тој ден да им бидам капитен на тимот и водач на „бандата“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој ден селаните молчат чекајќи кај трите даба пред село печалбарите што се враќаат да ги извадат пиштолите и секој да фрли по куршум.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Во овие часови се решава исходот од битките за акциите што тој ден се котираат, односно нудат и купуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Така тој ден: - Ќе се дружиме?! – ја прашувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Триста години си останавте раја со ваш јазик, вера и име... пред триесет години со моја дозвола, ама со грчки пари сред село изградивте црква и од тој ден се поделивте на патријаршисти и егзархисти и разделница отворивте меѓу вас и се развраживте со големата помош на тие, кои ви се правеа пријатели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ден веќе ништо не рековме. Седевме крај прозорецот и гледавме во дворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но тој ден не доаѓаше, беше далеку, многу далеку од нас.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„А кога нешто не се смее, зар се важни причините“, невино прашува тој и тропка со прстите по масата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А научив и по тоа што на тој ден дома беше вистинска збркотница: уште во рани зори стануваше мајка ми, нѐ будеше сестра ми, мене, дедо ми и почнуваше она што севезден го проколнував: ги тресевме постелите, ја менуваме сламата од сламарниците, се пентаревме на столови и со метла мавтавме по ќошињата кинејќи ја пајажината, роневме пченка и толчевме исушени пиперки, ги вадевме добичињата да се топлат на сонце во дворот, трчавме по кокошките за да ја фатиме онаа што носеше јајца во туѓа плевна и на која дедо ми уште одвечер ќе ѝ донесеше пресуда зборувајќи дека такви лиоти не би требало да се држат дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Туа – мешајќи го костурскиот говор со македонскиот литературен јазик - од купчето оддели неколку исечоци од весници – пиши како ние тој ден дадовме заклетва дека нема да си го зборуваме нашиот јазик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Е па, тој Миклош, едно доаѓање, веднаш ѕиркаше во везалото на Калија да види што направила таа за тој ден, и уште пред да види, почнуваше да го фали на унгарски.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Седев крај нејзината постела, ја држев за рака, ја слушав како кркори.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама страшно се налути и тој ден не го допушти тато при себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој ден во градот почнаа да се случуваат најневозможни, просто несфатливи нешта: наеднаш цела една петокатница блесна како илјадници невидливи молери да ја премачкале за секунд со сончева боја; наеднаш една липа се претвори во златно дрво, чии лисја место да шушкаат нишани од ветрот, почнаа да ѕвонат; наеднаш железната ограда на мостот стана златна, а еден минувач изненаден од тоа, падна во реката...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тоа можеше многу добро да му го каже она густо врнење на острите ситни снежинки, што паѓаа право, воопшто без поигрување, што се сипеа прегусто и преситно во посивената белина на тој ден надвор, кој со нив изгледаше како целиот да е една голема грутка настрхната голомразница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Понекогаш тој ден успеваше да ја заплисне со својата белина и да ја стопли со своите одблесоци целата Бела Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Господи, имаше, имаше и други такви денови, вредни за паметење, за кои бев сигурна дека никогаш нема да ги заборавам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чинеше дека и тој ден ќе се разлета на сите страни, а на негово место ќе остане само врнежот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
На тој ден стана обичај луѓето да му врзуваат мартинки на добитокот: да не куца, да не се шине, да не му се јадат копитата, да не буца со роговите, да не фаќа дрскосерец, да е плоден.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој ден попладнето како да се раскина небото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Него, преку влевање на лажна надеж, со подавање на врбови гранки, божем за да го избават од сигурната пропаст, чупата Перуноска и Владимир Акиноски целиот тој ден го измачуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше омажена за еден салонски магионичар, со кого што требаше да се сретне тој ден по посетата на роднините во Сарагоса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се ближел заод некако поинаков од другите до тој ден, како тежок, како мртов сон - до бескрај се шири и сѐ околу себе дави пепелава поплава без јасни сенки, слаба темница што ни се враќа во коритото на секнатиот ден ни прераснува во ноќ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Нека добредојде сега и Бахтијарица, лели сме блиску до Дренска — му одговори Толе и нарача јадење за тој ден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од тој ден постојано пишувавме. Пишувавме в училиште, пишувавме и дома.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ама тој ден, малку и се подисплашив. Ептен беше разбеснет, а и сами бевме дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таму, пак, на тој ден, не го фрлале крстот в река, туку инаку ја крштевале водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Исто така, добро ја анализираше Деветтата Бетовенова симфонија, составуваше правни документи, наизуст го знаеше бројот на законот за кој се зборуваше...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одеа молкум, загледани во себе и пред себе, во земјата која како единствено да жалеше зашто тој ден не ги почувствува табаните и живата душа на Сане Сандин, не му ги сети нозете кои како да не беа од крв и месо сочинети, туку од грутки печена црвеница, како од корки сува јеловица.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Секој секого може да бакнува и на тој ден изневерата не може да се земе како причина за развод на бракот, ниту пак децата од „карневалот“ можат да се прогласат за вонбрачни...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој ден квечерината, беше сабота, и јас собрав храброст да видам што се случува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му се чинеше како сето ова што тој ден како војник го доживуваше веќе помина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мислеше дека би можела да му биде една само малку подолга прошетка, заради таа прекрасна белина на денот под високото небо, заради огреаноста на Белата Долина во тој ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тага се смали, поцрне, ко вода испари, прашина се стори. Петре од тој ден збор не проговори.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По вторпат во тој ден пламна, сепак зачуден од една таква идеја слична на се што правеше во својот бестемелен живот. „Она со касата ви го простувам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој ден ги имавме решено сите крстозборки што се најдоа кај нас дома, на телевизија на ниеден канал немаше ништо интересно, по сто пати ги преслушувавме најновите касети што Борче ги имаше снимено, и не знаевме што да правиме од досада и од жештина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отишле во уште поголем град и се пријавиле во циркусот што токму тој ден заминувал од таму; ги примиле само како знак на добра волја, да ги нахранат и да ги превезат во уште поголем град.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ден мора да дојде. Човекот не може да продолжи да старее бесконечно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А токму тој ден планиравме да го префрлиме во Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој ден и деновите по тој ден многу луѓе донесоа со камиони. Црневица народ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Бегајте!!! – се слушаа гласови што се губеа во бучавата на авионите, кои тој ден и наредниот не го напуштаа небото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бев вљубен во синооката Ана и љубовта ја знаев до тој ден како разговор за книгите - за Робинзоновиот Петко што избегал од човекојадците, за Гуливеровите смешни настани во земјата на Лилипутите, за детските војни во Павловата улица, за сите Вернови и Велсови фантастични чуда, за приказните од Илјада и една ноќ.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во себе пресметувал колку е помлад од покојникот, уште колку му останува да се поживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си врвеше тој ден рибарот дедо Гога покрај реката, со јадица преку рамо и празна торба на грбот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден во тетратката донесе уште една петка. Осма по ред. Повеќе петки од тетратки.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тој ден, особено меѓу дипломатите, притискаше неизвесноста за тоа каде ќе биде остварен првиот мал чекор, според мерката на вештиот дипломат и стратег Хенри Кисинџер, во решавањето на палестинскиот јазол, првиот чекор во потрага по излезот од лавиринтот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Иако тој ден ниеднаш не бил тука сосема сам, тој можеше да ги совлада сите работи, што беа негови, и беше среќен од тоа. Можеше да работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со секој нов замав ветровите на тој ден стануваа сѐ повоинствени.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој ден Даскалов ми донесе повеќе пакети млеко и јајца во прав; тенекиини кутии со месо, детска облека, па дури и фустани.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Марко ја беше впрегнал арабата, Бошко фрсна по коњот и тој ден каруцата летна, првин до Матка, на едниот крај од полето, а потем и до манастирот Свети Димитрија во Сушица.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој ден кога бев во „Монмартр“ беше студеникаво, се очекуваше секој момент да заврне.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Истиот тој ден, дваесетти август, Вангел оздола објави дека земјата менува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој ден, Битола како повторно да се врати во старите добри времиња од преминот на 19тиот кон 20 век, кога беше еден од најважните градови на јужниот дел од балканот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ѕвонарот тој ден конечно сосема полуде. Неизлечиво. Со денови не можеше ниту да јаде, ниту да спие.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На состанокот поминав без казна. Само „со укор пред исклучување“, како што се пошегував брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дишан темелно ги разработил реди-маде, и самото негово творење за него претставуваше еден вид рандеву: ...планирањето на моментот што доаѓа (тој и тој ден, датум, момент) за да се внесе нов реди-маде. 1916 година, тој напишал серија од четири разгледници, во кои ја следеше веќе постојаната синтакса, но, сепак ги измени зборовите, така што резултат на сето тоа беа реченици кои немаа никакво значење.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дедо попот чита од Евангелието, сѐ по ред запишано од Апостол Марко - како што се случило на тој Ден - ВЕЛИПЕТОК - мачни страдања на Богочовекот... молитвени зборови од СИНА до ТАТКОТО - ОЧЕ, ПРОСТИ ИМ ОТИ НЕ ЗНААТ ШТО ПРАВАТ...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тој ден обично беше обележен со драгата жетварска песна, со преполни гради од надежи и со ручеци што се паметат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И од тој ден постојано гледаше да дојде до клучето од ковчеџето.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дека уште утредента ако не и истиот тој ден можат тие туѓински војници да се појават во полето помеѓу двеве планини.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сиот тој ден, со мали напливи на возбуда, мислата му се враќаше на претчувството за стравотниот пораз во Африка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На еден од тие летечки состаноци, Баге меѓу другите доби задача да стапи во врска тој и тој ден на тоа и тоа место во тоа и тоа време - се разбира дека не му беше кажано каква ќе биде таа врска, машка или женска, млада или возрасна, позната или непозната.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тој ден чичкото и Билјана ручаа заедно.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За жал по првиот мандат власта се смени, а опозицијата веќе не сметаше дека тоа е добра идеја. Штета. Затоа што само тој ден ти ме сакаше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој ден детето најдолго седеше крај прозорецот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој ден му соопштија дека се враќа во Солун, на своето место на главен рабин и на местото на претседател на Советот на заедницата на неговите верници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Пријателката ѝ одговорила со повишен глас: - А што мислиш ти, дали ти, госпоѓо моја, нема да плачеш ако ти умре твојата ќерка!? И пријателството од тој ден меѓу нив престанало.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А дека тој ден се наближува знаеме сите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Здравјето на Марија од тој ден видливо се подобруваше... Сите се радуваа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зборот има неисцрпни значења и ретко кој би можел лесно да го искорени од балканските јазици.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„На првото славење на некој повод, ќе си подарите сами на себе златна табакера и во неа секое утро ќе си ставате по 7 цигари за тој ден“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И другите жени, мајки и сестри беа тажни. Тој ден сѐ беше тажно.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ме барал во дуќанот каде што работев, но таму не ме нашол затоа што тој ден ми беше слободен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ете, и учениците за тој ден ја пеат пригодната песна. Песната завршува.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Од тој ден Кузман почна да ме привлекува како што порано Пенчо ме привлекуваше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Така се најдовме на патот кон Касандра (во која, впрочем, не можевме да влеземе, бидејќи тој ден ја раскопуваа пристапната улица).
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој денот го поминуваше на падините на Водно каде со некои други луѓе ( Со Шиптари и Егејци велеше) садеа нова шума, а жена му животот го скусуваше во лешочкиот санаториум.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Знаеше сега сосема добро дека ќе мора да има барем уште една средба во тој ден меѓу него и оној црн самјак, што беше на ова место само пред неколку мига; знаеше дека ќе бидат очи в очи со него барем уште неколку секунди, и сега мислеше само на тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој ден владееше голема горештина, сонцето луто печеше врз ќелавата глава на дедо Гога, па тој се запре крај едно изворче, под едно дрво, да се напие вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
25. НА СВАДБАТА ЗГОРА И АРАЧНИКОТ МУ ДОЈДЕ - оној службеник ревносно што собира наем, а, пак, јадењето, пиењето и свирките тој ден ги пресмета во тефтерот за доживотен заем...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Тој ден не беше сончев. Ништо не ја прекина ноќта која му претходеше.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога го отворив „Гласот на јавноста“ што на масата го остави Аристин, прочитав во весникот дека истиот тој ден, во раните утрински часови, сум умрел. *
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се сеќавам како тој ден се сетив: сега се Маргарита и Ана, но една недела пред тоа беа Паула и Офелија, сината девојка се симна на една од најлошите станици, на Монпарнас-Бјенвени која на најголемите шанси за пораз им ја отвора својата смрдлива хидра.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Лена беше тој ден со поголем кураж.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Од каде таа потреба да се сокрие идентитетот на тој што говори срамни работи, кога тој ден е токму дозволено и пожелно да се говорат срамни работи?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Биси, знаеш што? Многу е фраер оној Огне. Што велиш, да се фатам со него, а? – директно таа мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, никогаш ништо, освен ветувања дека еден ден секако и јас ќе го видам светот. А, тој ден никогаш да дојде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Превод од српски: Лидија Николова
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се будам наутро и се чувствувам добро само додека не се сетам што не е во ред за тој ден.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Целиот тој ден како родилка се мачеше времето, пискаше северниот ветар, најлуто ја швркаше земјата, предметите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
На тој ден стана обичај луѓето да одат еден кај друг, да пијат, да наздравуваат за здравјето на добиците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И во тој ден се сметав многу богата. Најбогата...
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој ден месец и година во попладневните часови од одредот што изгина, само двамина мажи, партизани, борци на Демократската армија на Грција, го бранеа ридот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ден Горскиот штаб го одржа своето последно заседание.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Нарипаа четниците од Толета и Андона, дојде и Толе со Андона и Ќосото и почна да се чуди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас дотогаш понекогаш и си помислував дека и мене може да ми се случи да морам да заминам негде џенем, се разбира ако одлучи татко ти да си замине дома, во Новодеревјановское; жената секогаш е врзана со некој невидлив конец за мажот; ние сме сенки на чекорите на мажите; иако јас и не го прифаќав којзнае колку тоа; мислам на женското почитување ; но не зборувам само за себеси; зборувам за жените; за нивните среќи и несреќи; да, дотогаш помислував оти може да се случи и тоа, да заминеме некогаш заедно кон тоа негово Новодеревјановское; но тој ден, кога на чардакот кај дед Павел ја видов сета онаа церемонија, и оние глави без шапки што се веднеа пред Истокот како пред кандило, сфатив дека на Козаците и на другите Белогардејци им нема враќање, дека тоа никогаш нема да се случи, и дека стојам помеѓу луѓе откорнати од некоја огромна далечина и којзнае како довтасани дури до овде, до чифликот на некој си Турчин кој исто така е откорнат одовде и е фрлен којзнае каде, негде во Азија ли, во Анадолија ли, и тогаш навистина повторно помислив на Војните и повторно во ушите ги слушав проклетите војнички труби без да знам кој со кого војува, кој на кого му копа гроб, кој кого го черечи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој ден, за кој ти зборувам, татко ти не попушти. Не отиде в црква. Ниту тој ден, ниту многу други недели.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А чувме дека се разболел и еден од готвачите, вели, и тој ден ништо не јадевме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На тој ден, љубов моја, во твоето мало сопче близу до Металскиот завод започна нашето заедничко живеење како маж и жена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Обесувајќи се на силниот врат на Томо му го дари најсочниот бакнеж за тој ден.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од тој ден животот во домот сосема ми се промени, ме напушти толку заканувачкиот страв што беше вселен во секое катче во домот, повторно можев да мислам на Сентерлевиот рид, на оној рид од каде што се раѓа сонцето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој ден и Шаќир, и Толе не можеа да се изнаприкажуваат и изнапеат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Датумот се беше задржал во сеќавањето на Винстон затоа што тој ден случајно беше Иванден; но целата приказна мора да е забележана и на безброј други места.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На тој ден Лоте секоја година го слави својот повторен живот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој ден не пукна ниту една пушка, не излета ниту еден авион, не рикна ниту еден топ, не пројде ниту еден тенк и ниту еден генерал не даде заповед за битка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Фустаните беа толку погодени што можев да ги однесам в град и на нив добро да заработам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
До тој ден некако и може да се следи по нешто од животот на Рубина Фаин, а ние никогаш не ќе знаеме како изгледала таа тогаш во бегството од Стамбол, пред тоа или по тоа.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Другите останаа во Крстец. Тој ден останавме таму на позиција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ден се месат погачите со кои ќе се канат нункото, попот, деверите, старосватот и другите блиски роднини, а уште подалечните — само со карта.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- “Тој ден јас беше извонреден, едноставно тоа беше мој ден. Од каде и да шутнев кош.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Проститутката уживаше во сопствениот одраз од излогот на стоковната куќа на главната улица, на која само тој ден имаше право да ги сопира несовесните возачи, елегантно кревајќи го знакот „Стоп“ и дувајќи во свирчето, толку меко, речиси нечујно.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Така беше... а тој ден беше претпоследниот ден на ноевмри и утредента падна снег и фати голем студ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој ден значи донесе цела стодинарка бакшиш. А знаеш што значеа тие тогашни сто динари? Полна вреќа бело брашно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Беше подготвен за средбата, што беше подготвен целиот тој ден, уште штом ги догледа оние лески напред, зад нагорничавата голина, во кои се забиваше крвавата трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Најпосле, - ми раскажуваше татко ми, - дојде и тој ден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Последниот час се сврши тој ден и Неда, како лани така и оваа година, на никого во очи не му се опулуваше, та реши ни на Крстета да не му се опулува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Подоцна, не тој ден, еден друг ден, сѐ ми стана јасно. Ама доцна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И навистина, од тој ден таа почнала да слабее, да вене и така починала.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)