Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Чанга немаше време за козарите. Тој ѝ се препушти на белата тишина на планината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мислеше, можеби, дека тој ѝ се додворува.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И кога таа помина крај него, тој ѝ побара вода.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Веле, сестрино чедо, него ли да го отпушти, само тој ѝ остана на Кита...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој ѝ се усмевна: не слутеше кобник. Мислеше мало, неопитно птиче... Ја прегрна... Зачекорија. Заедно...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога неговата животна сопатничка, познатата писателка Симон де Бовоар (Simone de Bauvoire) телефонирала во болницата неколку часови по земањето на дрогата и прашала како се „забавува“ Сартр, тој ѝ одговорил дека штотуку води загубена битка со дијаболична риба и дека има многу непријатни доживувања.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Денес учителката пак го пофали пред цело одделение и рече дека тој ѝ е најдобриот ученик.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Госпоѓата Гологанова, не сфаќајќи ја опомената сермозно, не ја тргна раката, по што секавично тој ѝ ја лапна китката од раката заедно со златната гривна, потстегнувајќи ја, но сепак не за да ја повреди, туку колку да ѝ ја задржи раката и да ја опомене дека нема да ѝ дозволи да го допре.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се крстев Господ нему да му е на помош во работата, зашто кога Господ му е на помош на домаќинот, тој ѝ е на помош на целата куќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Мојата мајка тврдеше дека тој ѝ се доверувал дека во текот на целиот живот настојувал да го воспостави најдобриот распоред за читање на неговите книги, за тој, речиси на волшебен начин, да му ги открие сам од себе одговорите на загадочните прашања на егзистенцијата

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Денес учителката пак го пофали пред цело одделение и рече дека тој ѝ е најдобриот ученик.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Тој ѝ бил свршеник! Лаже таа. Ги носи дома таквите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тој ѝ одговори пред да биде сосем буден. Во својот полусон го слушна сопствениот глас како одговара, „Да, да, Рози“.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пилињата, што тој ѝ ги покажа на Рози кога беа стари само еден ден, сега сѐ уште немаа гребени и кикиришки, и личеа како мали кокошки, гиздави и убаво покриени со мазни пердуви.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако неговата невеста ги завршела само половина од работите што тој ѝ сугерирал да ги направи, би дошла на мостот подоцна од времето кога стигнала таму, па сепак дури и тогаш таа би била прва, зашто другите сопруги на ѕидарите дошле уште подоцна.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој ѝ зборуваше како на дете и, забележувајќи израз на двоумење на нејзиното лице, знаеше дека тоа што ѝ го кажа влијаеше на неа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ако Рози умре дознавајќи дека тој ѝ ја предизвикал смрта во момент на слепило, но притоа знаејќи дека тоа го направил од љубов и каење, тоа може да го намали ѕверството на гревот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој ѝ се приближи и се ракуваа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога се вслушав во разговорот меѓу татко ми и Вера, чув како тој ѝ раскажуваше за конференцијата на која бил вечерва, за тоа што таму зборувале.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога тој ѝ ја стегна раката, што мене ми се гледаше посебно, не како и другите, брзо тргнав кон излезната врата на салата, уверена дека татко ми ќе ја почека учителката и дека заедно ќе тргнат кон дома.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

ТЛ: Кејс и Моли имаат деца? ВГ: Син на Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ВГ: Како ќе го изведат тоа на филм? Нема Неуроромансер, втор дел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЛ: Една од прекрасните работи во Неуроромансер е тоа прекрасно другарство меѓу Моли и Кејс. Тој ѝ пее додека таа си ги трие брадавиците а таа му зборува и му раскажува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брат ми се двоумеше дали да ја поземе книгата; таа книга со песни од Мицкиевич тој ѝ ја беше подарил, и сега таа му ја враќаше како да ѝ ја беше дал на читање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Непријатноста на таа помисла се оцртуваше во згрченоста на неговото тело додека стоеше загледан во книгата, во згрченоста на неговиот глас додека изговараше едно сосема вообичаено и непотребно прашање: „Дали некои песни особено ти се допаднаа?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се разбира, и тој ѝ рече дека ја сака, и навистина го мислеше тоа, оти тогаш секој сакаше секого и зборовите „те сакам“ се кажуваа лесно.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Од друга страна, тој ѝ се допадна од првиот миг.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Па нели кога тој ѝ посочи дека терминот Славомакедонец е навредлив, таа престана да го употребува?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Остави ми нешто“, му рече таа и тој почна да го вади синџирчето од вратот, кога таа се наведна и го бакна.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Меѓутоа, мислеше на нешто друго – тој ѝ се допадна заради неговата способност да се менува, секој ден да биде малку поинаков од претходниот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Се сеќавам дека господ му ја позеде душата. Или ѓаволот - да му ја штави, да скрои опинци за ѓаволчињата.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ама јас не се шегувам, слушаш? Се качи тогаш кутриот Јаков на орев да брка верверици. Го вика жена му, тој ѝ се клешти од стеблакот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ФЕЗЛИЕВ: (Ја гледа. Отспрвин не ја разбира, но кога ќе ја открие нејзината намера и уште повеќе јаловоста на тој нејзин обид, тој ѝ се обрнува веќе мирно и смирувачки.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: (Сета избезумена, му се покорува. Тој ѝ помага во тоа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Значи јас сум непотребна? - Што зборуваш, Ана! - тој ѝ ја задржува раката на своето рамо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо се покорува на повелбата, тој ѝ служи на идејата, на себеси, на другарите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Та нели токму тој ѝ го исцеди животот како лимон.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тој ѝ личеше на ѕид кој треба да се прескокне. За малку речиси се сопна.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Традицијата му претходи и предничи пред неговото размислување: тој ѝ припаѓа повеќе отколку што е сопствен господар.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И тој ѝ ја пушта раката и се поздравува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во тоа виорење често им се допираа градите а понекогаш и образите и тој ѝ го чувствуваше пламенот на нејзиното воспалено лице, вдишувајќи го одблизу оној нејзин мирис на јасмин кој избиваше од нејзиното тело како дух избеган од шишенце.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Му ја зема дланката на Богдан за да му види уште колку ќе живее, но тој ѝ ја трга раката.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Потоа пак, следејќи ја како игра со персоналот, се окуражи, па и тој ѝ пријде и ја покани за игра.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој ѝ раскажуваше за неговата работа на даскал, таа за нејзината работа кај Исидора Перуниќ.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Мајка му го донесе на Татко второто утринско кафе, а за Камилски чај ала турка, а тој ѝ се заблагодари по трет пат бакнувајќи ѝ рака.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Симона не беше екстремно дебела, секако имаше некое килце вишок, плус целулит кој што камерата внимателно го регистрираше, ама народот си ја завика дебелата Симона поради фрустрацијата дека не може на друг начин да му се оддолжи на Стојан поради сите добрини што тој ѝ ги прави на земјата години наназад.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Тој ѝ го оттргна од рацете, фасциниран како и секогаш од мекиот дождовен изглед на стаклото.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој ѝ ја раскажа историјата за Џонс, Аронсон и Радерфорд и за значајното парче хартија што еднаш го држеше в раце.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа се однела како да е тоа нормално, а тој ѝ рекол: Само затилоков сакав да го исправам!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сетила дека застанал пред неа, ама не му го разбрала гласот - зашто никогаш не го слушнала, ама и зашто тој ѝ рекол збор што таа одамна го беше изумила - Добарден.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Во деновите на крајот од втората година на нивниот заеднички живот, самиот тој ѝ предложи да се венчаат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој ѝ кажа на Марша дека терминот за развод е закажан. Ќе биде по десетина дена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој ѝ кажуваше дека кризата сега е уште потешка. Подлабока.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Го праша уште со време Илка за оваа работа, a Тој ѝ одговори: — Прави.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се присетуваше и на други работи кога таа го тепаше и затвораше без јадење; се потсетуваше и сè повеќе чувствуваше одбивност и омраза кон неа. XXVI Богуле секој ден сè повеќе се оттуѓуваше од мајка си; гледаше што помалку време да е дома, што помалку да се сретнува со неа; и што и да го прашуваше таа, тој молчеше ништо не и одговараше; се обидуваше таа и со убаво и со благи зборови да го скроти, да го смири, да му каже дека само него го има на светот, дека тој ѝ е најмил од сè, дека тој е главата на куќата, дека тој е домаќинот, дека тој треба да ја преземе сега грижата околу имотот; го чекаше за јадење, и за ручек и за вечера, но тој не јадеше со неа; му оставаше напишано на ливче каде се наоѓа на работа, на која нива или ливада, да појде и тој да ѝ помогне во работата, но тој не одеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но таа пак не обрнуваше внимание на она што тој ѝ читаше, туку очите ги вртеше кон огледалото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еднаш ѝ ја нафрлил и на жена му на главата, но кога таа спискала, тој ѝ рекол дека се шегува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но неа, како да не ја интересираа книгите и она што тој ѝ го читаше: постојано очите ги вртеше кон огледалото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тој ѝ порачувал секоја ноќ да дојде, како знае да ја мине границата крај Езерото, оти му се броени деновите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Други ноќи тој ѝ читаше од Библијата и од Тората.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Брзо стасал абер од амбасадорот. Тој ѝ ги дал сите упатства, како да стигне до своите сестри и браќа, до својата рода од Измир до Цариград, до Ерзурум и до други градови. ѝ ја посочил и банката во која се наоѓал последниот аманет на нејзиниот татко, оставен пред смртта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тогаш тој ѝ раскажуваше, според неговите претпоставки, од кој паша потекнувало огледалото, како дар на нивното семејство, ама не можеше прецизно да се сети.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Вистинскиот пилот ништо на светот не го интересира освен реката, и гордоста со која тој ѝ пристапува на својата опсесија ја надминува гордоста на кралевите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

КОЈ Е КИБЕРПАНКЕР?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Кога дојде крај вратата тој ѝ се јави, ја поздрави и ѝ предложи да ја качи на коњот и да прошетаат некаде.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Таа никако не можеше да се сети на мелодијата од првиот нивни танец, тој ѝ пречеше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Минал денот, па уште еден, и тој ѝ се заблагодарил кај вратата и рекол дека мора да замине, дека ѝ е длабоко благодарен за мелемите, негата и храната.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Аман... - Тој ѝ се сврте нејзе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Подоцна и таа забележа дека ѝ прави нешто со рацете, го праша, и тој ѝ кажа.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Значи, тој ѝ се приближува полека, како на срна.