тој (зам.) - му (зам.)

Тој одговара за штетата што ќе настане со употребата на закупениот предмет спротивно на договорот или на неговата намена, без оглед дали го употребувал предметот тој или некое лице кое работи по негов налог, подзакупецот или некое друго лице на кое тој му овозможил да го употребува предметот (чл. 584, ЗОО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој може да го употребува само онака како што е определено со договорот или со намената на предметот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Проститутката отелотворува еден парадокс, таа воедно е и роба и продавач на робата, на границата меѓу соодветното (таа е човечка женка) и несоодветното (таа е курва) како што и „примитивецот“, дивјакот, е на границата на човечкото (тој му припаѓа на човечкиот род но не е баш сосема човек).
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Телото на прости­тутката како и телото на „примитивецот“ се објекти на модернистичка фасцинација.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Една вечер тој му се довери на Чанга дека пишувајќи за козите, трагајќи по бројни податоци за нивното заедништво со луѓето, се надоврзувал на еден свој животен труд за Историјата на балканските империи, во која биле замешани и козите!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така е ефенди, адетот кај нас рисјаните...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Пред да седне и да се поздрави со другите муштерии, тој му викна на момчето: - Момче, дај ваму ока топла ракија!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој му ја доближи кошницата на заптијата и му рече: - Празникот наближува, ефенди!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога го прашал Ворхол дали сака при­казна, заплет, тој му одговорил дека не му е потребен заплет туку инцидент.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тавел во текот на 1965 напиша неколку сценарија (Sui- cide, Screen test 1 и 2, The life of Huanita Castro, Drunk, Horse, Vinyl, Hedy, Kitchen).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(...) Велветите живееја во стан на Третата улица во Вест Вилиџ.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Станот му припаѓаше наа Том О Хорган, но тој му го издал на Стенли Амос, кој пак живееше само во задниот дел, (предниот и задниот дел беа споени со полутајни врати), но сиот Томов мебел беше сè уште внатре.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И еве го сега над оваа позиција од која му зависи дали ќе го забележи желаниот успех или ќе биде пак изоставен, сега пред самиот праг, како човек што долго чекал во редот пред театарската каса, а билетите се свршуваат токму кога тој му пристапува веќе на шалтерот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Утрото тој му расправи на Ордета сѐ што стана, но го заколна да не му кажува никому за тоа, а особено на стариот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога се врати Орде, тој му го подаде: „Еве ти дојде писмо од љубовницата, прочитај го и ти.”
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Подјарувајќи ги до краен предел, тој му откажа во силите да ги достигне, да им се приближи барем.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ама бог да прости, беше носел Стојо Корупов едно пишчолче чифте, та и тој му тргна еднаш и свика.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ренди сфати дека му се приближува на татка си дури кога тој му се насмевна.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
А тој му прати прекорен поглед на младичот и сакаше да пречекори кон влезот во автобусот. 46 okno.mk Младичот виде како оние двајца во бели мантили во последниот момент стрчнаа и за час се најдоа од двете страни на човекот во сина облека.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Исто така, тој му нагласил на Маклин дека “нема агресивни намери спрема грчка Македонија и дека бригадата296 нема да ја премине границата“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Во „Којот: Ја сакам Америка и Америка ме сака мене“, 1974, на пример, живеел и се поистоветил со едно животно -којотот - настојувајќи да ја впие неговата топлина.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас сум восхитен од вниманието што тој му го посветува на женскиот сексуален орган како извор на енергија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Многу од неговите цртежи упатуваат на периодот на неговиот интерес за времето на матријархатот, како во Bashoffen.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како малку задоцнет свети Фрањо - во Бојс постои потреба за свето, чувство на длабока почит кон повеќекратните можности на живот - тој му држеше проповеди на животното и учеше од него.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговата фигурална скулптура сугерира дека настојувал дури и да создаде сурогати на човечки тела од репроматеријалите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој често правеше портрети на жена, Амазонка, мајка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- И, радосен што го гледа пак станат и бодар, тој му рече со смеење: - Ами, Прилеп, кој ќе го брани, бре Цепенко?!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога децата се доближија, тој му рече на своето девојче: - Ова е во твоја чест!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Навистина, тој му се радуваше на топлиот ветер и на пролетта, но сега беше тажен зашто знаеше дека ќе се вратат ластовиците.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Реакцијата беше доволно болна за да одлучи господинот Гроздановски да ја побара патерицата што тој му ја купи на својот одамна покоен татко пред повеќе од триесет години.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Секогаш кога ќе му пријдеше овој негов син, тој му се радуваше, но сега остана рамнодушен.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И, еве, тој му се приближува, а прстенот нетрпеливо го прифака со својата слатка прегратка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
А тој му прати прекорен поглед на младичот и сакаше да пречекори кон влезот во автобусот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кифер можеби не го измени светот, но тој му даде на секого кој беше загрижен навестување зошто и како - и кон каде - светот би се изменил.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Грижливо негувајќи го квадратот на мустаќите тој му стана лика-прилика на невеселото директорче од гимназијата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој му ја подаде свеќата на Лествичникот, а овој, во суетата своја грозна, ми ја предаде светлината мене, за да не му биде на услуга на Филозофот, втор да не биде, лачиносец да не е, и јас помислив: „Ако. Нека остане светлината Негова кај мене, кога Лествичникот е слеп за да ја познае, а дадена на рака му беше“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
К. Прутков е најистакнатиот руски творец на афоризми, а покрај тоа, истиот е баснописец, сатиричен поет и автор на неколку комедии.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Истовремено го слушате гласот на Ленин емитуван на радио во 1919 г., кога тој му честита на Бела Кун за воспоставување на првата не-Руска Советска Република во Унгарија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во своето афористичко творештво, тој му претходи на Станислав Ежи Лец, само што е поведар од него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше тоа еден таков морничав страв од височините, а во соништата тој му се прикраде така, што секогаш се изнаоѓаше себе си осамен и несигурно стапнат на скелето на една толку висока градба, која ја имаше височината на сите оние недобројни зданија, создадени од него, уште од неговото детство, наредени едно врз друго, од кој наеднаш тие скелиња почнуваа да се отпетлуваат, бетонските плочи остануваа да висат над провалијата, тулите се трошни под неговите стапала и тој онаков малечок, навистина пргав, кажав, но наеднаш толку мал и страсен не можејќи да стори ништо друго против тоа, се отпушта оттука надолу, во онаа бескрајна празнина под него, која чиниш со жед го впива во себе неговото до непостоење лефтерно и ситно тело...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој нема родители. Тој му припаѓа на она што му ја заплени душата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега само тој му отвораше на Висара; тој му носеше јадење, тој го нагледуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Лазор Ночески ми вели да му ги држам нозете кај копитата, а тој му ја свртува главата, му ја завраќа наназад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дедо Сталин си напери една пушка убојна. Дедо Сталин, тој му тргна во десното крилце му.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Во една друга прилика покажав дека овие гробишта мажјачки се всушност свадбената ложница на Еросот/Ерген - грчкиот корен на зборот “cemetery” (koimeterion) го содржи амбивалентното значење и на гробишта и на свадбена ложница. калапи Во секојдневниот говор (а не само кај сексуално опседнатите личности какви што сме вие и јас), креветот предизвикува сексуални асоцијации.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во алхемиската традиција токму на свадбениот одар се извршува coniunctio oppositorum на парот Брат/Сестра (Крал и Кралица), и како таков тој му е сличен на алхемичарскиот сад во кој се слави свадбата меѓу Сонцето и Месечината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вооружен со научните императиви на социјалната антропологија, Вашер де Лапуж откопува на илјадници черепи по гробиштата на областа Еро за да го измери нивниот „кефален индекс“, па - по десет години теренски истражувања - на Ренан, кој мислеше дека може да прогласи дека „нацијата не е синоним за расата“, тој му одговара: „Ни во семејството ниту во нацијата не се стапува со проста одлука.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Судијата го прашува зошто ја остава, а тој му кажува дека таа е причината што тој се разболел, дека има нешто фатално во неа; пред да ја земе бил здрав како челик, никогаш, од дете, не бил болен...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога тој му понуди служба, гордо одби, а вечерта го посети својот брат и му рече со развлечени усни: работев на црна берза и тргував со италијанска стока и пак сега сакам да јадам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој му ги покажа од мракот своите сетерски уморни очи и воздивна: „Не ви се потсмевам, а адвентистот, таа потајна омраза свртена кон број 9, се замеша: „Не сфаќам зошто би ни се потсмевал овој човек.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во едно широко шише имаше камфор, жолтеникаво густ; си заби себеси шприц во раката - се распалија дивите струи, некоја дива енергија ја тргна раката на парализираниот човек наназад, па угоре, тој му ги наби лактите в гради.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се присетуваше и како насила го оттргнуваше од татка му не оставајќи го да вежба за да му се разработи десната рака, ниту да седи кај татко му во лабораторијата и да се занимава со работи што тој му ги даваше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Бабата Каља Тушева, редовна и најрана посетителка, веќе прави метании пред Богородица и ѝ се моли да ѝ го поживи сина ѝ и внучињата; дедот Бале — и тој му пали свеќа на Ристоса и го моли да му ги прости греовите што излага толку моми и невести за мажење и што зеде некоја и друга лиричка од такви како Илка Сукала, дедот Мисирлија — не може да најде невести за синови му и почна редовно да доаѓа в црква и да се моли на сите светци; на бабата Цвета Батанџиева невестата ѝ нема малечко еве седум осум години, та и таа клечи пред Богородица и ја моли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој му е стар пријател. Врсници се. Едно време се бореа по панаѓурите и го кутињаше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
За месење и готвење беше цела домаќинка, бидејќи беше осумнаесет години момок на манастирот, та кога не одеше по селата да проси, тој му помагаше на маѓерот во домаќинлакот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас да сум на местото од кадијата прво живи ќе ги одерам, после ќе ги печам, ја одобри Јунус-бег свирепата постапка, жалејќи се во себе што не се сети да му предложи на кадијата прво да ги одере, па после да ги пече, бидејќи тој му предложи да ги погуби на клада.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сигурно и тој му зее во устата на деда си.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Фала за прикаската“, задоволно му вели Летка и не се навраќа на прашањето што пред тоа му го постави.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На Еда тој му стана најдобриот другар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како што авторот го слушаше, така тој му стануваше се поинтересен и позабавен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој Митко беше човек како оној сиромавиот од прикаската кому некој му фрлил во дворот мисирка наполнета со злато, а тој му ја однел на богатиот зашто таква гозба не била за сиромав како него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Споредувајќи го неизвесниот пат на своето семејство со патот на јагулите, тој му ја доверуваше во ноќта на Игор Лозински својата водечка идеја дека сѐ што се случува во природата на планетата Земја, може да се провери во човековиот дух.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Србин престана да одмава за момен и бидејќи ситуацијата беше сериозна тој му се обрна на фелдфебелот: - Госин фелдфебел, бистина сум готов, крублинаво ми се погоди дрвото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кој како го допиваше кафето тој му велеше„На здравје“ и му го прибираше филџанот во послужавникот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Дорчо мирно пасеше. Тој му пристапи го помилува по гривата и го бакна во муцката.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Така и Господ, си помислив, трудејќи се и премногу околу најамбициозното создание на својата правдољубивост, Човекот, гледајќи го од височините, ни не претпоставувал, со каква леснотија таа негова творба долу на земјата ги погазува основните начела што тој му ги оставил како своја порака.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зашто ветерот полека се издигаше и тој му се препушти да го подигне и понесе по остатокот од патот низ пустината до ракетата што неподвижно го чекаше. 20 Кошмарна треска Го ставија во чистите, свежо испрани чаршафи, а на масичката под матната розова лампа секогаш имаше полна чаша со свежо исцеден сок од портокали.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш тој му благодари на деда Најдо и стана.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Денеска тој му покажува како се бои веќе нацртана куќа.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„И најпосле“, додаде, „очекуваме и негова подршка на нашето заедничко дело.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Мене ќе ме обесите“, му викна тој на претседателот на судот Груица, „ама оној, главниот, ќе остане и по мене за да ви ги мати работите. Нема да куртулите од него“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам дали го вознемири моето однесување господинот Иван Степанович, но тогаш првпат пред мене лично спомна дека отсекогаш имал симпатии кон својот стар соборец и пријател Семјон Иванович, дека му помагал, колку што можел, и дека, еве, на крајов, го ослободил од оние камати во врска со оној заем за фордот што реално гледано тој му ги должи а сепак не бара да му се платат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар не побара Црн Киро, од претседателот на судот, на она судење на домашните предавници, да го доведат големиот ѓавол за да потврди и самиот дека тој му бил наредбодавецот да постапува онака како што постапувал со борците за слобода?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Филип (рипнал на сина си и го извлекол мечот, но за своја и среќа на Александар, тој му се лизнал од гнев и пијанство, и паднал): - Имаше среќа, Александре!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- И вели мајка, стана татко ти, извади илјада драхми и на судијата му ги кладе на маса. Aтој му вели: - Реков петстотини, а не илјада драхми.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Престрашен тој се сврте накај Беличот, но тој му даде знак да молчи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Тогаш тој му се наведе до лицето, ослушна за час – во ноќта осем песната на штурците не се слушаше ништо друго – и му шепна: - Ќе одам на Младинскиот канал ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога младинецот се зафати да пие, тој му пушти незабележано една струјка вода во вратот, во градите, во испотеното лице.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во друга прилика, на еден од своите соговорници тој му го образложи својот презир кон терпентинот со фактот дека сликарството што се засновува на „мрежницата”, секогаш, во крајна линија, е некој вид на ready- made, бидејќи сликаревиот творечки чин се сведува на одбирање помеѓу она што се наоѓа на тржиштето на индустриските бои, за потоа тоа да го распореди по своето платно на истиот начин на кој тој самиот заминувал во продавницата за да одбере ваков или онаков индустриски произведен предмет.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Човекот орал со плугот и едно време му се превртело нешто како шрапнел во браздата па тој му го дал на тригодишниот Павле: Еве на, играј си! а Павле почнал да го чука со камен.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дојдоа до мене на два метри, командантот на ОЗНА го погодија балистите право во устата, тој го имаше пиштолот в раце и тој му падна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А тој му вели: Сакам на нешто да се сеќава, да знае кога ја изгубило мајка си.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Одозгора спрема мене доаѓаа тројца, во средината го препознав командантот на ОЗНА. Сите беа исправени.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа пловеше некаде во бескрај и не на езерото, зашто го извикуваше името на Марина Крусиќ, небаре тој му е капетан и го води во непознати земји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Како што сигурно ти кажале, Свети Ѓоргија-Горг бил пред години разурнат и запустен, ама српскиот крал Милутин за свое спасение пак го подигнал, и, како што се правело при промена на секоја власт, и тој му ги потврдил на манастирот неговите права и имоти.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Почна да ми плете приказни дека пак бил кај истиот чичко, дека тој му кажал за моето семејство.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почна да ми раскажува што тој му кажал за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)