тој (зам.) - ме (зам.)

„Ама, брату“, реков смрзнат, „зар ти?“ Тој ме погледна зачудено како што се гледа човек кој не го сфаќа она што треба да се сфати, а кое е толку просто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога малку се созеде, се обиде да ме увери дека не е тој што сака да навреди, дека тој само ми пренесува што зборуваат другите, дека тој ме почитувал како пријател.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Разговорлив и непосреден, тој ме воедуваше во историјатот на опсерваторијата, којанекогаш, во времето на своето основање, се наоѓала во денешниот Латински кварт, во самиот центар на Париз.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Да, тој ме удираше смислено во мојата Ахилова пета, во моите чевли, и јас можев само виновно да се усмевнувам, како да велам - оставете го, а самиот навистина почнував да чувствувам дека чевлите ми тежат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
• Превртување. Јас го мразам него е превртено во: тој ме мрази мене.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
О, знам Тој коњ Каде тој ме носи. одмазда Тажно сонува вашиот нож, Мачно одѕвонува вашиот збор, Скриен во моево срце За да ви одмаздам Јас ова ви го пишувам Сосема Мртов. поет По небеса Мраз што гори Жар што лета Штом ќе слета Ќе про цве та.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Него сѐ уште го немаше, па чичко Лозан со нетрпение постојано шеткаше де горе, де долу, а кога еден Германец се појави на влезот, тој ме прибра кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И тој ме распореди во првата клупа - со Софче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Каде да го фатев дланките ми се лизгаа од леплива пот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И тој ме опомена да не се вртам наназад.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој ме посетува не само затоа што сме роднини и затоа што многу сме другарувале како деца и во младоста, туку и затоа што ме почитува, има потреба да поприкажува со мене за да сподели некои грижи и мислења.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ова лето тој ме разочара.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Со мојата одбрана раководи полковникот. Макар што е во пензија, работата си ја познава.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа тој ми помогна да ги исечам јаболкниците околу куќата и да ги поставам рефлекторите, тоа тој ги постави стапиците и јамите, во кои запаѓаат ноќните посетители, тоа тој ме снабди со оружје.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тој ме втаса на плоштадот по кој ветрот си играше со расфрлани книвчиња.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Едно попладне тој ме извика од тесниот прозорец, некако чудно тресејќи ја главата како со мака да ја држи на збрчканиот врат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Утредента тој ме поведе кон својата улица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој ме погледна и не ја крена главата; потоа шмркна со малиот нос и развлече: - Ми се потсмеваш? - Не. Жими свети Никола.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сакав да станам, тој ме задржа; пак остаре.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Седнав крај Земанек, а тој ме гледаше како да сум призрак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме погледна, се насмевна цинично и рече: „Утринава. Дали тоа нешто менува?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И така, еден ден, откако се вративме од еден состанок, тој ме праша, сосема спокојно, дали би сакала да му станам жена. Јас уште поспокојно му реков: „Мислам дека да“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Јан, зарем ти мислиш дека по толку години би можело...“ Тој ме погледна и рече. „Не, не мислам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме праша дали се сеќавам на шампонот со кој сум ја миела косата додека сум била во училиштето; реков дека не.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се молев така за душата на Писмородецот, а тој ме биеше додека не го уби Бога во мене, и потем рече: „Рацете ќе ти ги исечам ако уште еднаш те видам да сочинуваш од многу нешта едно, цело“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме погледна изненадено, и потем рече: „Секој умножувач свој дах му вдахнува на секој следен препис, своја топлина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме молеше само да ја извадам кошулата од панталоните и да му го покажам стомакот, клечеше пред мене, со раце подготвени за молитва; јас му велев да не лудува, да се смири.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ме погледна изненадено и рече: „Ајде, тргнувај, пијан човеку. Сите почнаа да се собираат пред автобусите“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Каде ѝ да свртев, тој ме следеше.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
САЗДО: А тој ме гледа божем игла голтнал.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Младиот човек подизлезе пред огулите, се поклони и во еден момент почувствував дека и тој ме здогледа, видов некоја искра во неговите очи, краток сјај...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Незнам дали и тој ме бараше во темните ноќи.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Се гушнавме и тој ме праша: - Како си помина во Париз?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На некој начин, после тоа, тој е почовечен. ТЛ: На некој начин, тој ме потсеќа на некој од ликовите на Вилијам Бароуз. ВГ: Да.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кејс би можел да биде еден од Бароузовите диви момци...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На некој начин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Откако го поздравив - прв пат го сретнав Борхес 1969-та во Норман, во Оклахома, тој ме прими љубезно и ме предупреди: „Без политика, ве молам“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Борхес“, одговорив, „дојдов да ве видам и да ви го пожелам секое добро“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На средината на мостот, тој ме чека, измиен од калта.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го забележав или тој ме забележа мене меѓу групата посетители кои, свртени кон водичот, му ги оживуваа зборовите и ги гледаа калуѓерите и нивните црномантијни братства во тајните отвори и одаи, во длабоките студени пештери и ќелии.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Затоа, пак, јас го зоогрисав сина ми, а тој ме пресоздаде мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На јазик за мене нов, а сепак разбирлив, застанат пред мене, тој ме молеше: ’Дојди во Македонија и помогни ни!‘
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Македонци, чеда мои, сакајќи тогаш од душите да ви ги растерам сенишатата на неразбирањето и стравот од бесмислата, неподготвен и збунет, наместо да ви понудам утеха, јас и кај себе ги разбудив демоните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И сè дури тој ме води, за мене нема почин!‘ Но тогаш, превидувајќи ја слабоста што ме имаше обземено, заборавив да ѝ кажам, а сите да ве поучам на тоа дека човек може цел живот да го мине на едно место и со свои раце да си изгради шатор, а сепак да нема свој дом.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наместо со разочарување поради неумесниот и празен одговор што му го дадов, тој ме погледна со љубов, со тага и со сочувство, оти во мене го виде истиот сомнеж кој го имаше и тој во душата, па потем ги спушти очите надолу и веќе не ме праша ништо...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
- Свекор ми ќе чуе, ќе се разбуди. Тој ме варди ноќе за својот син, не за тебе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не сум клеко и не те пуштам. Или излези или ќе се спровнам низ прозорецов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа не му го кажав на загрижениот директор на центарот за култура затоа, пак, тој ме извести дека пред некој ден, во еден, исто така, мал град се откажала театарската претстава поради тоа што во салата немало никој, ама баш никој што би можел да се регистрира како театарски консумент, просто речено, како публика.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој ме предаде на еден борец и ме испрати во едно блиско село до нашето, кај негови роднини.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој ме чу, дојде и ме сметна. Ми ги затвори очите да не гледам и ме изнесе од дворот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
А тој ме прашува каква сум во живо и сака да ме запознае.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Неколку дена пред Нова година, додека сркавме чорба од риба кај мене, а тој ме испрашуваше, низ воздишка ми кажа: „Ја видов денес, многу е разубавена, се поправила малку“, рече, а јас знаев дека тагува по неа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Не бегам, господине, одам по детето во парк“, му раскажувам, а тој ме мери и не верува, го отвора гепекот... и оп!... му се посреќи.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека го убедуваа неговото другарче од одајата, во која ЦИА перманентно го „труеше“ со боеви отрови вшприцани низ штекерот, тој ме влечеше во холот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Наполеон молчеше, па го слушав „Ванчо“, а тој ме гледаше со обожавање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не можеме да се отчипчиме. Тој ме прашува за дома, јас за Америка и, од кај се најде овдека, го прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас му реков молчи и тој ме разбра. Ко пријател.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама, вујче, тој ме спаси...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Велам: и ако сум таму? (Зашто сето ова го мислам со тајната предност да не сакам всушност да поверувам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стрико ми Ото бил црната овца на претходната генерација и тој ме крстил. Некого морал да крсти, па ме крстил мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Често нѐ посетуваше, носеше повеќе слатки отколку што татко ми сметаше дека треба, зборуваше, зборуваше, а на крајот ја почнуваше својата операција за олеснување на ќесето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој ме сметаше за духовит и ме тапкаше по рамо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој го знае моето минато и затоа тој ме сака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој ја знае мојата сегашност и затоа тој ме сака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не е лошо да се има долги нозе, велам јас. Тој ме погледнува недоверчиво.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
— „Се виде таа оти тој ме сака. . .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ми даде и ќебе... Се струполувам врз душекот... Тој ме соблекува...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Мирисот и вкусот беа толку одбивни што одвај го провлеков низ усните.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама во некој поглед бев подобро.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Веќе воопшто не се чуствував тесно дома кај вујко Едуар!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога излегов од транс, тој ме покани да го пробам повторно шерито.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој ме зеде дома, ми даде да ручам, ми ги плати дрвата и уште од некаде ми најде сол.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Сигурен бев дека Вртанов знае оти знам и јас дека тој ме слушна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога слегов тој ме одведе кон една од лозите- чардаклии.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зборувавме за такви нешта, наместо за оние за оние за кои што сакав јас. Тој ме слушаше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Васј“, вели тој, „мојот Бог го оставив дома. Или тој ме напушти. Не знам. Што барам јас в црква?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Му кажав на Гил дека не можам да дишам и тој ме однесе кај докторот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Потоа тој ме завика стаклено топче и навистина се прашувам да не станав такво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега имав доволно листови да му покажам на Александар.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но тој ме зема на подбив и само ме јаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако Никифор е долу, знам дека тој ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас го удрив со тупаница по носот, а тој ме удри со камен по глава.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Дедо... – му се обратив на дедо, ама тој ме прекина, ставајќи прст на усните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тој ме погледна и строго и жаловито и, ставајќи го прстот на усните, ми просаска: - Сус, чендо... - и толку, повеќе ништо не ми рече и мене за тој ден и повеќе денови потоа ми беше доста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас го зедов знамето со двете раце и застанав десно од Петрета Питропот, како што тој ме научи.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јас му кажав како што беше, а тој ме искара како сум можела тоа да ѝ кажам на Добрила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа му ги покажа на татко ми и тој ме погали по глава и ми рече: Ти убаво ќе работиш, како мајка ти.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Шефот Кузе ми рече загрижено: Милка, ако умре Елица, цел живот ќе ја носиш на душа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој ме познава мене, ми го знае табиетот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Комуникацијата со Стомачето на почетокот беше оскудна сѐ до моментот кога тој ме нападна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но и тој ме беше одбил како, божем, не сме доволно блиски за такви семејни средби.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Неколку месеци пред тоа го молев да дојде на свадбата, а тој ме одби зошто божем требало да учи и имал обврски.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Вешто ја сокрив портокаловата торбица зад јакната, а тој ме праша: - Еј каде беше, сега ли се враќаш од Охрид!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Случајно го отварав профилот на татко ми на Facebook, зошто тој ме натера да го поучам како да си го управува и тука ме најде Змејко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ти кажав, еве Трајче, нека ти каже, тој ме знае, јас сум многу стрвен на жени.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не е фер, навистина не е фер!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега и тој ме прекорува што не им кажав за велосипедот, а тоа беше негова идеја.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)