Тој сфаќаше дека во тој поглед, со кој ги бараше неговите очи, е целата нејзина надеж. Или нејзината пропаст.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Ослушнуваше: звукот од чекорите се растураше напред и назад, во една линија, и тој сфаќаше дека се движат низ тунел.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тогаш, во топлината на селските куќи во какви што никогаш не живеел, тој сфаќаше колку во тој миг му треба да ја слушне музиката и колку многу му треба да ја сети жената што ја љуби.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Таму пишува дека човекот во песната за целото време се однесува како да е во состојба на искрена понизност, понизност како животен став, но патувајќи низ животот, тој сфаќа дека неговите намери се всушност плитки, безплодни и самозалажувачки.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)