Но кога на титлата, богот на подземјето се појави како Хејдис, ќерка ми Лара реагираше: Тоа не е вистина! Каков Хејдис? Тој се вика Ад.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Колку ѝ било тешко тоа чувство дека тој се оженил и живеел со друга жена, толку се радувала и плачела во исто време кога следната година разбрала дека му се родил син.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Одвреме навреме, гласните повеќејазични разговори околу мене ги надгласуваше уште погласните бебиња (помислувам дека ги има најмалку пет, иако успевам да видам само едно, со раздвижена уста, испентрено на рамото на мајка си).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Веќе ја распознаваше неговата свирка, но сега тој се обидуваше да го научи да го разликува – остриот, краток свиреж: „дојди“, долгиот, развлечен: „ти носам храна“; два едномерни – „подигни се“, при што змиулчето ќе ја извиеше главата и горната третина на телото и одлепено од тлото, се нишаше лево- десно.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Тој се закопал кога се родил. Товари ја колата - што чекаш? И врати го ножот в пазуви.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Како и секогаш, врз едното око му лежела густа коса, перче слично на дел од животински опаш.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Другарката Маре и тој се на таква возраст што претпоставките од спомнатиот вид се сосема разбирливи.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)