6 Но, и оваа намалена сума не беше испочитувана – па, по само еден месец нејзина исплата, реалната плата која работниците ја носеа дома се сведе само на 7.500 МКД!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Иако, во рамки на аптеката имаше основано и синдикат на ниво на работодавaч, во кој работниците уплатуваa месечна членарина – тој остана нем сведок на овие непосакувани случувања, коишто резултираа со тоа што над 90% од вработените „самоиницијативно“ ги напуштија своите дотогашни работни места!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
, 112 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Лу ме турна напред и викна: „Од сите луѓе - Дрела!“
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
(Дрела беше прекар што некој ми го закачи и ете тој остана многу подолго отколку што сакав.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Минденот плаќа скапо, но затоа се носи најмодерно., дострелите на модата ги лансира само за кратко време, но затоа тој останува забележан „во својот свет“, додека тоа за обичниот Французин не е така.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кога ги збрка полицијата, тој се најде меѓу првите редови во бегањето, но беше слабичок и истоштен, и сѐ повеќе
заостануваше, не ги разликуваше лицата, гледаше само како безброј нозе го заминуваат, го сечат некако грубо неговиот чекор, и тој останува сѐ поназад и поназад.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Кога си дојдоа, жена му влезе внатре да пригодува за спиење, а тој остана во дворот. Не може уште да си ја смири возбудата.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Тогаш бабата стана и, откога доближа, го праша:
- Ами Рангел, кај е? - Тој остана.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Праша, ама камионот одел за блиску. Немаше што да се прави. Дури тргнаа, тој остана тука.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Нека ваќаат меќани до пролет. A кога ќе закука кукавицата, ќе се најдиме пак во мајката планина.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На Црна се стави со Андона и си ги даде своите наредби, бидејќи тој остана и понатаму главабашија на сите четири чети што се образуваа од неговата арамиска дружина.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Неколку мига тој остана скаменет и без збор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не дека доктор Миха допрва се врати на религијата и Библијата, туку само остави неговиот инстинкт да проговори, можеби од слабините на неговите прадедовци или од жлебината на нивните молитви - но тој остана нем пред судбиината што го снашла и немоќен пред секаков одговор што можеше да го смисли неговиот разум.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Затоа, тој останува не само со болно чувство на нерамноправност, туку и со чувство на длабока навреденост на својата личност.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Но, тој останува нерасколебан во напорот да ги лоцира тие вистини, а особено да ја открие општествената и емоционалната логика што во народниот ум геј-мажите ги идентификува со Бродвеј, како и во геј-културата и во одживеаното искуство на многумина геј-мажи.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Вистина е дека Андреј Горчин беше трагичен и недокажан, но и кога го газеше џиновското стапало на диносаурусот, тој остана чист, музикален...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тој остана покрај мојот кревет, со своите раце на мојата глава.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Дури и кога Онисифор Мечкојад се исправил, тој останал да лежи на грб.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Видовникот само ги собрал колениците кон стомакот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Боже, како лета времето! Веќе минаа над десет години откако тој остана вдовец.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
А протопопот отец Петар, кој живее во Колиберда, кога кај него ќе се соберат некои петмина гости, тој секогаш вели дека не познава никого, кој така го извршува христијанскиот долг и така добро умее да живее, како Иван Иванович.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Тој постојал на вратата толку време, додека жената не си ги отпетлала своите раце од околу вратот на Големиот Ристана, а после, кога тој останал сам како стожер среде таа соба, го зеле и жената и главниот инженер и го истуркале низ вратата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко можеше да го знае тоа уште веднаш по малку, кога сите со сините комбинезони си отидоа, а тој остана, онака ластарест, во госитлницата, и побара од него стан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш тој останува сиот со работата и таа тогаш мора да му оди.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се довлечка пак по неговата дира, а кога дирата не продолжи потаму, и тој остана тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само пет минути пред тоа непознато лице го извести директорот, некој си Французин Берже и тој остана жив, но премногу уплашен и растроен.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А тој остана да го извалка нивното лице.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И тој остана. Еве го, гледаш. Погледнав во челото на раскажувачот но не видов белег.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и
ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со
нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни
човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас,
вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме
ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој
остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали
се англиски или грчки,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сепак, тој останал херој.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Така, постепено, престанале да му даваат и тој останал сам, со тажни очи.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Кваката со крцкот попушти, касата можеше да се отвори, но тој остана шпиртосан и со склопени очи; знаеше: лицето му беше влажно од несопирливи солзи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И сѐ ќе биди добро“ му рече со блага насмевка баба Мара на газда Таки гледајќи го во очите, додека тој остана збунет во лицето и немо ја напушти топлата собичка во која се слушаше пуцкањето на дрвата во ќумбето и тропотот на дождот во прозорецот.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Се надеваше оти Али Фетхи набргу ќе се врати во Истанбул, тој остана рамо до рамо да се бори за нова Турција од првите битолски идеали на младоста до позлатените идеали на староста.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Ние заминавме, а тој остана на брегот и долго гледаше во нас, додека Лена му мавташе за збогум.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Му ја вратив јадицата в раце и станав. Тој остана да седи на карпата, неодлучно префрлајќи го конецот од едната рака во другата.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
- Не... Тој остана таму... во Германија...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
По природа бистер, научи да чита и пишува од тебе — од мене, ја изучи кај Чала в село наусницата, светчето, псалтирот и некако со аргатите што одеа во Метуите и Кесендрија се завлечка во Солун, та место да оди да жние на светогорските манастирски чифлизи, тој остана во Солун.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Токму пред попење му умре и жената и тој остана со ќерка си Бисера и сина си Крстета.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој остана и по нејзиниот живот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Работ на едната еполета незгодно го сечеше зад уво, но тој остана вкочанет.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Поднаредникот беше мртов а тој остана сам, далеку од својот опустен дом, остана сам, загубен и разнишан, бессилен да ја совлада својата болка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Со помош на стипендијата тој остана во Австрија во текот на 1988, потоа отиде во Франција, за никогаш да не се врати дома.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
- Како се снаоѓате со уличките? – сопствениот глас, сега откако девојките излегоа, а тој остана во возилото сам со возачот, му зазвучи претерано љубезно, наместено.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Таму тој остана сѐ дотогаш додека учителката не го заврши раскажувањето на убавата приказна што ја имаше подготвено денес за децата.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Тој остана тамо, во ровот, сам. Ни ја бранеше отстапницата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
И родителите од Милчо отидоа со друштво да ја пречекуваат Новата година. И тој остана сам.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Тој остана на правливиот пат и се додека покрај него не помина и последното товарено добиче, не мрдна.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Овчар бил. Еден ден, кога му дошол редот, другарите ги скорнале овците, а тој останал на бачило да го премести трлото, да ги измие каците, да ги испере цедилата и да стори сѐ што требало за да можат вечерата, кога ќе ги измолзат овците, да го спастрат млекото.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Тој остана само со татка си. Додека не направи десетина или дванаесет години – не знам.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ноќта бргу падна, сијалиците го заменија сонцето во одајките и додека вечераа во кујната, со нурнат поглед во чинијата со манџа Пелагија го откри Егеецот Димостен, Влав од селата на Кожув Планина, човекот со дрвената нога, со убавото лице, со благиот глас, со косата што паѓа врз очите, рече додека тој се биел против фашистите со партизаните, го запалиле неговото село, со другите куќи изгорела и неговата куќа, ама во неговата куќа била неговата жена и деца и оти далеку во други планини со бојови зафатен за несреќата дознава дури кога и тој останал без една нога а се лекувал тука близу Скопје, во партизанската болница Катланово.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
— Сите му се во Америка. — Ами, оти тој останал?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во исто време тој останал во Софија како претставник на гемиџиите, но не долго потоа дошол во Турција за да се вклучи директно во реализирањето на планот.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)