тој (зам.) - може (гл.)

Имено, иако во договорот со работодавачот стоеше дека тој може да добие отказ „во секое време“ – тој, со право, вели дека во трудово-правните односи постои т.н. ограничување на автономијата на договорните страни, со што договорот не смее да биде порестриктивен од законот, што впрочем се покажа и во неговиот случај.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
2.  Договорот за вработување [кој порано се викаше „договор за работа“] има две подеднакво релевантни варијанти при склучувањето: прво – тој може да се склучи за време чие траење однапред не е определено – во којшто случај станува збор за работен однос на неопределено време; и второ – да се склучи за време чие траење однапред е одредено – при што, тогаш станува збор за работен однос на определено време (чл. 14, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
1.  Интервјуто го водеше Димитар Апасиев, на 7.II.2011, во Велес. Архивскиот број под кои е заведен предметот во Основниот суд Велес е: П.бр. 918/08.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој може да го употребува само онака како што е определено со договорот или со намената на предметот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сега се тие со Чанга, само тој може да ги чува, да ги дочува, да ги спаси од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови не­природни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Спрема тоа човекот живее во оној слој од стварноста што за него го издвојува надворешниот свет а тој може да го види и преку своите сетила и да го изрази преку својот јазик.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тој можеше сите да нѐ крене во раце, истовремено.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој не ја прими понудата не дека гледаше во изедначената позиција некакво скрито предимство за себе, ами просто затоа што само со половина поен ништо не постигаше: оваа партија му е последна во полуфиналниот турнир, и само ако ја добие, само ако реализира вечерва цел поен, тој можеше да влезе во финалето за државно првенство.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Рано е да постане, има уште толку начини за разрешување на оваа позиција, а нешто му шепина дека меѓу тие многубројни начини се крие само еден што води до победата, и тој може, и тој мора да го најде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога станува збор за гуска како суровина за паштета, доколку описот треба да се потпре на важечката онтологија - тој може да биде единствено негативен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И сепак тој се чувствуваше нешто погоре од чифчиите, подолу од бегот и беше доволен со својата положба, бидејќи и тој можеше да ги псуе чифчиите, да ги кара, па дури и да протепа по некој кога бегот беше отсутен, да не заборават оти се робови — измеќари.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Според она што тој можел да го забележи областите низ кои поминувале биле целосно опустошени, многу села биле запалени и целата храна и облека била земена од страна на Бугарите.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Колку порано се пристапи кон оваа проблематика толку подобро затоа што после долги години ебавање у мозок тој може да стане полуактивен и импотентен за да резонира, односно да биде сексуално дисфункционален и неупотреблив.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Та тој можеше да го отпушти и самиот башмајстор Аргир.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Добитокот можеше да издржи ден, два без храна, тој можеше да прескокне еден појадок или ручек, но снегот по патеките не трпеше одлагање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Штом го стори ова откритие, тој можеше лесно да се зафати со живописот на минатото и, така да се рече, да го преосмисли неговиот историјат во проекција на оваа нова димензија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на лошото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Клекна до горниот дел на креветот и беше толку блиску до него што тој можеше да го почувствува нејзиниот здив, а во нејзиниот здив беше и здивот на другиот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зачекорувајќи во утринската сончева светлина, тој можеше да ја чувствува еластичноста на земјата, што беше накисната од дождот, која му се спушташе и подигаше под нозете, и се чинеше дека неговите чевли наместо ѓон имаат пена.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А кога тој можел некого да отепа што јас не би отепал него и да станам богат човек?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Мрмореше како да ги меле неповрзаните зборови: зошто го удирам, тој може да му каже на Баждара.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој можеше да излезе накрај со опасноста на здодевниот сомнеж, без да се вознемири.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ако такво нешто му рече на татко ми тој може и да ја истера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Како и на секој Јов, најден на мака, ќе му се прикраде како змија мудриот пријател кој ќе почне да го советува да се мавне од „глувчешкото пријателство“ зашто, како што се случувало, и тој можел да се глувчоса.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од македонска страна, пак, тој можеше јасно да им порача на сите тие дипломати што со денови се среќаваа со него дека во моментот не гледа некоја партија што сериозно се ангажира во афирмацијата на мировниот процес, ниту меѓу албанските партии, ниту меѓу македонските, освен, се разбира, неговата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сосема природен беше оној негов пристап од темнината, како тоа да беше единствената работа што тој можеше да ја стори, а во пикањето на раката под кошулата немаше ништо страшно, ништо вулгарно.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде друга птица со глас на Спиро Првославец и кажа дека сега знае, пресметал, утре пред ноќ дружината ќе биде во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Слушајте, тој може пак да запали куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Го видов голото попче. Трчав по него но се изгуби во шумана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го познавав: тој можеше да се одмаздува со раце и со нож, никогаш со оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе испиеме, рекол гласно Онисифор Проказник. - Но најпрвин оставете нѐ да клечиме во манастиров и да се молиме за нашите мртви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се плашеле, се тресел и Лозан Перуника со нив. Потоа заборавил што е тоа страв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И пак нешто раскажуваше за Кратово и за топилниците на сребро, дури и повеќе, и за некоја жена што тој можел да ја поведе со себе ако во Кукулино не го чекале дечињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му реков дека сомневањата не ми се движат по трагата на неговите опинци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не бил одмаздник, тоа секако го сторил по нечија заповед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако сакал некој да знае, тој можел да му ја напика в џвало вистината: чудовиштето лежело во самиот параспур на македонското село, во неговата слабост да се измачува со секакви стравотии, со морници да ги задушува морниците на грубиот живот; да, животот е чудовиште што ја подгонува кон бездна двоколката на судбината во која се запрегнати луѓето, сите во јарем и со железен жегол в грла, слепи за крајот на патот, запенети и со сокрвца на напукнатата кожа, со набрекнати јагарци од обете страни на гркланите, под мишки и лево и десно под папоците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку повеќе остануваше на прозорецот, тој можеше сѐ појасно да го открива тоа, а во длабокото претпладне тоа веќе сосема се одреди и се изјасни пред неговиот поглед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега се гледа. Сега само продолжуваа да се гледаат, а мечката, сфаќајќи дека тој може и на тоа растојание да ја јаде, стоеше на голината, далеку од секакво засолниште на белиот бришан простор, погодена и расколебана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога измина сиот тој пламен, оставајќи по себе миризба на испрелена волна од неговото облекло и искрички, што шетаат по изгорените лисја гаснејќи, тој можеше да открие дека пламенот беше го зафатил скришум од него целиот пар, на кого беше запален, и сега веќе требаше многу мака за да го задржи во рацете сето тоа затлеано, трпеливо горење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжувајќи да длаби по тие зборови, тој можеше да црвенее, мислејќи на оној ден, кога отстапи, оној ден, кога откажа да биде бригадир, кога ги тресна од земја документите за во Партијата, кога не откаса никаде ни збор за тоа, и кога довербата му остана откината, исто како што може експлозијата од некоја бомба да им ја однесе во војната на луѓето едната нога, или едната рака, и да ги остави сами без неа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И еднаш тој можеше многу добро да го сети во своите прсти здивот на тоа живинче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По некое кусо двоумење, тој можеше да краде и да продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа тој можеше да го заклучи секогаш кога ќе престанеше да размислува и кога се престоруваше целиот во слух, живеејќи со секој дел од себе само со она, што се случуваше во неговата собичка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Тој може, - рече тогаш Дуко. - А јас, јас веќе немам што да се гризе од мене.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега беше среќен со тоа што е толку добро сместен, а тука беше и неговата долга пушка, чии што метални делови му се впиваа врашки во јаболкцата од неговите прсти, но со која што тој можеше од своето место да ракува многу добро.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иако тој ден ниеднаш не бил тука сосема сам, тој можеше да ги совлада сите работи, што беа негови, и беше среќен од тоа. Можеше да работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беа вистински луѓе, тој можеше сега и да им ги гледа испотените лица на двајцата од нив дојдени во вистинскиот миг, и сега тие го правеа она највистинското, што можеше да се стори, она што би го сторил секој, што би го сторил и тој.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А еден ден и тој можеше да замине со една од бригадите, што поминуваа низ неговото село.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во секое од тие времиња постоело по нешто, што го носело тоа; сега тој можеше да каже што било тоа во секое од времињата; но тоа како воопшто да не беше ни значајно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само понекогаш, кога ќе застанеше да здивне, тој можеше да се обѕрне назад и долго да се загледува во ситната пробиеност на својата трага, а во неговиот матен поглед, со нешто речиси лудечко од напонот во себе, се појавуваше и една самозадоволна насмевка, просто како во дирата по него да беше собрано сѐ, што би можело да го израдува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко го сеќаваше тоа многу добро и по себе, а не многу подоцна, уште во првата идна пролет, тој можеше да го види и тоа и во многу други.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Денес, додека чекореше напред, сам по белината, и додека ѝ се радуваше на таа своја самота, тој можеше добро да сфати што е тоа во него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Негде во длабините на својата душа тој можеше и да се гризе заради тоа, но тука не можеше да се стори ништо за да биде поинаку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Одеше со чувство дека му гази в петици на она ѕвере, што поминало тука не водејќи сметка за него; беше лесно да се чекори по тој широк пат, беше одморен чекорејќи по него, а кога навлезе подлабоко меѓу дебелите стебла под снежната сеница на крошните од дрвјата, тој можеше бесшумно да се покажува во секоја од идните долки, што му го сечеа патот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тој можеше да мисли на Претседателот и на бригадирот Језекил како секогаш, наполно ослободен од времените впечатоци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тука беа сите оние нивни избележани стебла, а сега тој можеше на едно дебело дрво во корубата да го прочита и она, што го имаше врежано тука со својата секира еден од младите, што доаѓаа преку летото долу, во нивната пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, само по три чекори по замрзнатиот чардак на снегот, тој можеше многу добро да види како кон неговиот зајко се приближува една голема мачка, со своите меки, еластични стапки, со своите тивки, чиниш лепливи пречекорувања на кусите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше толку наеднаш, тоа застанување во долгата врвица над него, што тој можеше да го види само следниот миг, кога тие стоеја, наредени една зад друга, свртени со бедрата кон него, полни со оној црвеникав одблесок, а тоа личеше како кога ќе се улови само еден од оние ретки мигови во гранките на трепетликата во летно попладне, кога сите лисја се застојани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа време тој можеше да ја држи во своите раце власта над својот оган.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога дојде до овој заклучок, тој можеше да се издише длабоко; во градите сега немаше никаков снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Поповите лажат! Буржујот јас не го познавам. Тој може и да лаже, ама поповите...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вратата беше малку отворена и тој можеше да излезе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој можеше да се преправи во тој брат од простата причина што вистинскиот брат по некој случај останал во Амакава во моментот кога „црниот брод“ со духовничката дружина испловил на морската шир.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Носеше волнена, синкава кошула, запетлана напред со бисерно-сива и претерано нагласена врвка, со неуништлива кафеава облека од патка, со неизбежно високи чизми со мексикански мамузи и мексиканско сламено сомбреро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Над мене има дрвен таван а на него е прицврстена четириаголна маса поставена за јадење.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој читател е оној избраниот. И само тој може да го понесе тајното име на јунакот на оваа приказна – Аристин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој можеше да зборува пушејќи дваесет цигари, на која било тема што ќе ја начневте.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред сè, од Патувањатасе добива впечаток дека целата земја е покриена со злато, а тој никаде не можеше да види ништо слично.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во човекот почива, тврди тој, една моќ на раскинување: тој може да се изземе од својот контекст, да избега од националната сфера, да зборува, мисли, создава без веднаш да го посведочува тоталитетот од кој еманира.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тоа е некоја посебна доба во која грдоста и убавината се искинати и измешани, потоа врзани како алки на синџир, доба кога на човекот, стиснат во лушпа на треска, му е сеедно дали е во окното на сонот или на јавето, или најпосле, лежи помеѓу нив како меѓа на која 'рти од коренот на минатото една сегашност, секако поинаква отколку што тој можел да ја замисли.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа не му бега, го чека да и се доближи и благодарна му е, само тој можел да ја задржи до овој ден таква, непроменливо: слабичка е но со зрела валчестост по која окото минува како со дланка.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Но 1 е особен број. Тој може да стои настрана, како показател на отсуството на броењето. 2 е веќе првото множество на броењето и зад 2 се останатите броеви.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Тој подолго време го гледаше Камилски отколку што тој можеше него да го види, бездруго поради ослабениот вид, токму во времето на денот кога требаше да биде извршена операцијата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој можеше со други да се најде во Париз!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој можеше слободно да се врати, а и францускиот командант Мортје во Поградец прашувал за него, препорачувајќи им на Татковите родители слободно да се врати од Цариград, му била утврдена невиноста, а и ќе може повторно да работи во Командата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И тоа не беше еден случај, - сè што беше невидливо тој го виѓаваше, сè што беше далеку, недофатливо тој можеше да го има, сè што изгледаше цврсто со допирот на неговите шилести прсти се престоруваше во прав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа со дрвото само тој можеше да го смисли, проклет да бидам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И со десната и со левата, но тој можеше да биде и помисловен, не еднаш се случуваше со двете одеднаш да проработи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ако запнеше тој можеше да си прибави и одлична биографија.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Секој звук што ќе го направеше Винстон, над нивото на сосем тивок шепот, беше фаќан од него; згора на тоа, сѐ додека се наоѓаше во видното поле што го контролираше металната плоча, тој можеше да биде виден и чуен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но неочекувано сфати дека во целиот свет постои само една личност на која тој може да ја пренесе својата казна - едно тело што може да го постави меѓу себе и стаорците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каде и да се наоѓа, додека спие или е буден, додека работи или одмора, в бања или в кревет, тој може да биде надгледуван без предупредување и без да знае дека е надгледуван.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека гледаше во моќните раменици на О'Брајан и во неговото лице со груби црти, толку грдо а сепак толку цивилизирано, му беше неможно да поверува дека тој може да биде победен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не еднаш си го поставуваше истото прашање: дали тој можеше нешто да измени во сè што се случи и што ги раздели?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да го победи стравот тој можеше со тоа што ќе се нурнеше во уметноста, но уметност тука нема...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Постојано се пука и не можеме да излеземе од ровот, ниту тој може да дојде кај нас...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Си го замислуваше, најпрвин, семејството по патот на јагулите, макар што само тој можеше да си најде оправдување на ваквата споредба, која се двоумеше дали да ја сподели со новиот пријател.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не би бил неодмерен и одговорот: „Гледај си ја другар работата!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ја отвори својата груба рака и со едниот чист нокт нацрта, полека, обидувајќи да постави сѐ таму каде што тој можеше да види и каде што таа можеше да види.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
По неколку недели тој можеше да биде претставен како типичен кататоничар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Можам ли сега да ја разликувам кататоничката неподвижност од неподвижноста на некој глумец којшто симулира кататоничка неподвижност?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа беа сите видови „работи” што тој ги завршуваше доколку започнеше, а потоа престануваше.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој можел да ги види работите со наивна непристрасност, да ги набљудува објектите како чисти форми, презирајќи го знаењето за нивната конвенционална функција и формално значење. 106 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа му овозможило да ги подреди востановените објекти и да ги претстави во еден нивелирачки сеопфатен концепт.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ако некој започнеше, тој можеше да се облече, потоа да стане, или можеби да направи неколку чекори во некоја насока.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
НЕДООДЕН ПАТ
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој може да стане друг, а јас ќе си останам грда.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој можеше да подгледнува само со едното око, оти, до колку би се мрднал, би ѝ го одлепил „чудотворното јаболченце“.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тој може да се налути - кога ќе дојде.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Така под негово водство доживеав низа такви состојби во кои тој можеше да ми го открие своето знаење и да го потврди.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тој можеше добро да оцени и да предвиди што би можело да ја чека Мајка во земјата на живиот сталинизам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Каква врска има ова со нас, со нашиот Атеистички музеј – рече А.А. нервозно – и оставете ја настрана руската традиција на декадентниот предреволуционерен руски социјализам, само великиот Сталин беше и остана траен учител на комунизмот, само тој можеше да ги доведе работите на вистинско место.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој може би сега завиен во студените крила на ноќта, се сеќаваше за домашниот топол кат, кај што пикнат под јорган не го слуша пијаниот глас на татка си, кога ќе дојде доцна од град ни плачните прекори од кај мајка си.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ако некој некогаш видеше дека е едниот без другиот, тогаш тој можеше да биде сигурен дека двајцата мисла на тоа како пак да се најдат и да се состават.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— На погрешно место чекаме, вели момчето, тој може да влезе од другата страна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој имал пасош и бил „странски“ државјанин и според тоа единствено тој можел легално да се качи на парабородот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Динамитот сместен до темелите на Отоманската банка не можел долго да издржи - од влагата тој можел лесно да стане неупотреблив.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
До завршувањето на судењето на останатите живи атентатори, тој можел релативно лесно да го оправдува држењето во затворот на голем број луѓе, и тоа го правел.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)