Најпосле умората надвладеа и тој заспа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Градите почнаа рамномерно да му се креваат и спуштаат, и тој заспа со длабок, здрав сон.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По вечерата тој заспа на каучот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Што биде нека биде, си велеше утешно во себе. Нека триумфира науката! И така и тој заспа со отворен речник во рацете...
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Уморот, сепак, го укотви врз постелата и тој заспа.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)