тој (зам.) - гледа (гл.)

Но? Ученикот Гоце Делчев е замислен! Тој гледа пред себе во земјата и... молчи...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А кога се свртува, тој гледа дека на меѓата над лозјето стои полјакот, лукаво се смешка и ја ниша главата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Застанува дедо Иван тажно и гледа. Тој гледа дека е најпаметно да земе сега да ги искорне половината, но како да го стори тоа кога ќе му се смеат луѓето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој гледа дека правичноста може понекогаш да уроди со суровост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој гледа дури не се сврши одморот, како да го занима таа живост, но неа ја нема.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но сега, откако се изиграа неколку потези, тој гледа дека погрешно ценел - позицијата не му е никако наклонета, големо прашање е дури дали ќе може и да ремизира.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Му пречеше поради нешто сенката што ја фрлаа запалените свешти и се определи одново за светлината на зборовите и забележа на нивната светлина - неговата сенка веќе исчезнуваше...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зборот има големи очи, помисли, тој гледа далеку зад себеси...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога набљудувачот се гледа себеси, тој гледа најразлични форми: Agostino Remelli, Машина за читање се претвора во сонце, животно, скелет, билка, сѐ со сѐ може да биде споредено.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тој гледа, слуша: срцето му се кине. Трае...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А реченицата прекината продолжуваше вака: „... да не може да го види ѓаволот; а едниственото место од кое тој не може да те види е неговото место; посакува, велам, човек да застане на местото негово, на местото од нечестивиот, и да види што тој гледа; а гледа сигурно слово поинакво од она што е сочинето од книгата“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој гледаше во неа како во чудо божје.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се искачив на насипот кај Земанек и му реков: „Го суредив гомнарот“, а тој гледаше престрашено во мене и велеше: „Ти си луд, човеку, ти си сосема луд!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Половина од девојчињата во класот беа готови да си ги пресечат вените за него, но тој тоа не го гледаше; тој гледаше во мене.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Неизбричен, начичкан со сиви, остри игли, тој гледа само со белките на очите во моите боси нозе и безгласно ја отвора големата уста. Небаре е нем.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Но и тој гледа сѐ и слуша сѐ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пред тоа повисокиот тревар со тврди прсти му ги дигал клепките од очи и се веднел со шушкав здив над студените болки; сега и тој гледал кон волето на покојниот Дмитар-Пејко.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Поверувал дека некоја надеж му го измазнува лицето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во светлината на прозорецот од спротивната страна на улицата тој гледа жена свртена со грб кон улицата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Седнат малку зад неа вкосо, Лена не била сигурна кога тој гледал во екранот, а кога не гледал.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ќе седнам јас таму, ќе се поздравам со Лена, а тој гледа да ме испрати.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го сметаа за будаличка селанец и се користеа од неговиот будалштилак, а тој гледаше секогаш да подразбере по нешто ново во врска со Анѓа и кадијата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Неговата визија за светот е преполна со витален оптимизам; на деструкцијата и падот тој гледа благонаклоно.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од своето скривалиште тој гледа како ги собираат убиените п ранетите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Така ќе поседат молчејќи, сѐ додека над нив не засветкаат ѕвезди, потоа ќе слезат долу, на четвртиот кат. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 122
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Венко Андоновски ПОСЛЕДНИОТ МАКЕДОНСКИ РЕКТОР
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој гледаше со полузаклопени очи, низ арабеската од железната конструкција на рекламата, бесмислено распната на фонот од вечерното небо; седеше недвижен и замолчен, со жената покрај себе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој гледа во мене, јас гледам во него, Цветан гледа и во мене и во него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А тој гледаше што се случува и се веселеше во себе.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Како пчеличка, од цвет, на цвет! - вели тој гледајќи во Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)