тие (зам.) - око (имн.)

Но, не можев да ги симнам, потсвесно сакав да се измачувам, да гледам во тие неподвижни опскурни референци на некогаш среќни лица и да повторувам колку длабоко ги презирам тие очи и тие усни кои љубовта ја претворија во болка, или уште полошо во рамнодушност, како никогаш и да не било.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И во тие очи за миг прочитав топлина и љубов, но и силна тага и бол.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Црната зеница беше без сјај како да беше обвиткана со магла. Од тие очи излегуваа бистри солзи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие очи беше сосема сигурна дека ги имаше некаде видено. Но каде и од каде?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ, велат тие очи. Сѐ, но што сѐ?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И пак, тие очи како да стануваа колепка на еден голем и вечен оган.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тие очи имаа предавнички сјај. Во нив се наѕираше едно минато.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оти секогаш сум велел: словото една рака го сочинила, ама многу очи го читаат и сите тие очи различно го читаат истото, од рака сочинето клопче, оти по разни конци врват читателите кон средето, кон изворот на текстот, кон оној кој го сочинил и кој нив ќе ги голтне – пајакот отровен, сонце црно вжарено, создател и господар на вселена мала.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие очи, бледи како ленената кошула, како летното пладневно небо, не рекоа ништо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
НАСОН И БУДНА ги гледам тие очи... Знам - ќе се вратиш, мил мој, да се љубиме - и веќ да векуваме... ***
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ќе се вратиш... и ќе се љубиме, мил мој - еден за друг ќе живееме - во твои очи ќе ја гледам мојата лика - како во огледалце ќе ја гледам - како првпат кога ме виде - со тие очи - милозливи - кротки - светнати...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Ќе го вратам во Кукулино“, рече Трипун Караѓоз. „Ќе го лекувам, ќе го исправам на нозе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник имаше крвави очи. За да не гледаат во него, во крвта на тие очи - неколцина ископаа плиток гроб и го припокрија со земја во неколку дни престарениот Неделко Шијак - умре пред самото разденување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тие очи гледаат и само едно забележуваат: суво, ситно лице, фантастично покриено со густа мрежа брчки.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Низ тие очи се наѕираа дните од неговото детство: црвени покриви и штркови празнично исправени на оџаците, бели меки облаци, разигран ред јасики и месечина удавена во непокриен бунар.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не се љубопитни тие очи, не се ни рамнодушни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)