Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Белината на млекото – утринскиот напиток, така топло вкусно, мислиш те препородува утрото ти го чини свето!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И уште повеќе. Мислам дека можам да седнам тука, а да бидам во Сеул каде што барам ресторан во кој сервираат мали печени кучиња, тогаш заклани, каде што можеш дури и да си одбереш некое од кафезот што истовремено е и витрина и тука да ти го заколат и да ти го зготват.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Му одговорија градските жители: Тоа е гробот на божјиот човек, кој дојде од Јудеја, и го навести она што ти го правиш сега...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Мрш, пцишта погани“, викнав одозгора. Тие не се помрднаа од местото, токму како пци кои ти го зеле стравот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„... Марк, помогни ми за ова, Марк, ти го знаеш ова најдобро, Марк те молам направи ми услуга ...”, беа клучните зборови на кои не можеше да им одолее.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

А ти го месиш со твоите убави бели раце...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Оттогаш е останата пословицата: „Не мини кај што се бричи кадија, оти ќе ти го дадат да го држиш ваганот”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

10. За да ја прегазиш баричката ти го послав палтото врз жив песок.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Кога ти го споменуваат нејзиното име палиш свеќа. Кога не мислиш на неа воопшто не размислуваш.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

- Знам, - рече Васе насмевнато. - Ти секогаш брзаш... Добро би било повеќе да размислуваш... И учителот тоа ти го рече...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

За да се извлечам од таквата мачна ситуација се престорив разгневен и стегнав тупаници.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ама тебе чавките да не ти го испиле умот?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Бргу научив дека секое светкање не донесува светлина и дека секоја песна не е за слушање - има песни што ти ја галат душата а не ти го гибаат ушното тапанче.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Нема ништо да се позлати ако златен бумбар ти го облета шеширот.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Едно сакаш да кажеш, друго ти носи мислата на уста.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Еве ти ја, брат Толе, пушката. Co својата работа и со своето име ти си го добил името војвода и никој нема право да ти го земе ни името, ни оружјето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Каурите се спремаат да ја уриваат нашата царштина од темел па чекај ги и кај тебе некоја ноќ и приварди се да не те најдат на спиење и да те испечат жив во конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кајмакамот пишуваше: „Од мене, прилепскиот кајмакам, Салиефенди до тебе стари пријателе Арсланбеј поздрав и молитва да ти го чува алах здравјето, главата и власта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене ти ги слободни другарите. А ако имаш нужда од помош, кажи да ти ја дадеме од нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Седиш на градска плажа и поред тебе вештачка палма ти го гали левото рамо, а позади тебе љангар од парк ти моча у квази морскиот песок и дур пиеш секс он д бичот за 230 денара и се осеќаш ко у Мајами бич од другата страна на Вардар загледуеш цигани како собираат пластични шишиња, а после те маа параноја дека чичкото од америчка амбасада те зумира одозгора и ти ѕирка у купаќи.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Океј е да си геј и да ти го начукаат на волеј.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

За сеирот којшто ќе ти го фаќаат и да не праиме муабет.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Скот: Фантастично, Џони! Божествено ја носиш тоалетата. Ти го нашминка, Боб?

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

„Не зезај, дај цигара!“ Првиот дим ти го гребе грлото...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Може евентуално да ти го признаат само испитот по предвојничка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За затворот, за мачењата во затворот. - А ти го потпрашуваше? - Природно.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Ти го вративме либето, како што го зедовме: жив и здрав, цел до негибнат. Така ли е?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ај што го смета татко ми, демек дедо ѝ, за будала; ама и мене, што сум зела маж генерал без војска, нареден со ордени на градите и со прави бразди на мозокот, кого ако го прашаш за Крива Паланка ќе ти го покрие со палецот цело Мариово, а кога ќе му го побараш Мртво Море од Арабискиот Полуостров ќе направи мрвка за под ноктот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гледаше нешто пред себе. - Имаш ли ноже? - му рече на Денко. - Што ќе ти го? - Дај го, ќе видиш!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реко од маглине, од ‘рбетот планински, Реко; ножу студен во грлото на пладнето, на белиот камен качена како на бел трон небото ти го врзува дното од корен до корен.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но тебе? Што ти останува тебе? Зарем огновите повикот ќе ти го слушнат?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пријатно е да ја имаш среќата за прислужничка Додека ти ја отвора розовата врата на утрото И ти го принесува на прекрасно дизајниран тас Долго очекуваното изненадување.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ќе поминат десет минути, уште десет ќе поминат и еве ти го Мирко пак.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Еден ден дојде кај мене во училиштето дедо ти, изброи рамно сто жолтици и ми го раскажа ова што јас сега тебе ти го раскажувам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И не се излажа; само што стигна на нивата, од кај селото се зададоа на коњи шесмината вооружени Турци, а пред нив, со пушката в скут, јаваше Мусли бег. кога стигнаа Турците на само дваесетина метри од жетварите, Дамче, откако им даде знак со рака на своите да бидат мирни но и на штрек, сам се испречи пред Турците, викна: Се лутиш, Мусли бег, су ти го удрил внукот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

АНА: Пак прашуваш што сум правела. Брата ти го дочекав, повеќе од тоа што сакаш?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Јас ќе ти го однесам до Струга како сокол.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Па сепак, мислев и сѐ уште мислам дека ти го стори тоа прекутрупа. Разбираш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Јас не ги сфаќав неговите објаснувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти го тврдеше тоа или само се поигруваше со своето знаење за да ме спасиш од гилотината и тоа со единствена цел да можеш сега вака да ме навредуваш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Замина како непрочитано писмо грижливо сместено во пликото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Впрочем не еднаш и ти го имаш речено тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- На мајките, и без да им го спомнуваш името ќе знаат да ти го прослават именденот - ми беше одговорил.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Да... само забораваш дека потоа наиде и онаа Стојка, или Стојна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како тоа наеднаш, се прашував, најпофалуваните и најсаканите простори на желбите и намерите на мајка ми, се престоруваат проклети места што нудат толку малку надеж?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Дојди овде“, рече Рој. „Треба да ти го допрам челото на вратата од визбата. Тоа е обичај од Стариот крај.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Човекот клекна до мене и се насмевна. - Па ти го имаш Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Знаев дека е тоа истото собитие што ти го слушна од мене, вчера, иако си го запишал со букви за мене ини.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Морето од мириси е темно и опасно. Стравотен бран секој здив ти го следи.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа нечистивиот ти го стокмил: и свадбата, и сватовите, и ората, и даровите, виното, од кое ако си голтнал, ќе те голтнело лудото и ќе било чудото што ќе те такла по сокаците да ги прибираш облаците, ќе те чекале бајарки и попови по манастирите, по чардаците.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Мораш да сфатиш дека Господ ти го свртил грбот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нашиот народ би рекол - ете ти го Сталин - ете ти ја бељата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Тој прстен, тој прстен, крмнаку нечист“, веќе со турски зборови повторуваше бегот со приковани очи за зелениот камен на Калпаковиот прст. „Го уби, ти го уби?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Со манастиров гореле и калуѓерите. Божи унер.“ „Гореле, не догореле. Сега се мушкаат околу нас.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Кој ти го рече тоа? - Самиот видов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жената без маж не е света Варвара пред која се паѓа на коленици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Зошто не го побараш тој твој брат Сафет и не го прашаш како нѐ стрелаше од пусија“ и самиот во гнев пелтечеше Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ми се закануваше. Можеби се лутеше на себе што ме остава навреден и понижен, можеби ја сожалуваше недозреаната младост во мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Богдан Преслапец пак се загледал во неговиот нос.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Добро“, рече пред да ја затвори вратата зад себе. „Ќе го разбереш и самиот она што сакав да ти го кажам.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Јас ви го донесов под таа јамка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ти го донесе, ние го бесевме, се јавил од темницата Пандил Димулев обеспокоен од копнеж да појде во родната планина и зад широкиот појас на смреките да ги собере сите лековити билки од царството на тревите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Фиданка не си ги искуба косите по она што ти го виде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ти тоа го знаеш?“ „... се борел во четите на књазот Карпош, потоа сам.“ „Добро“, се согласи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Се шумкаат, така е. Кога ќе заспиеш, ќе легнат врз тебе и ќе ти го затнат грчмакот со густа брада.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не сум слушнал ништо од него“, реков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ФЕЗЛИЕВ: (Се врти.) Ќе правиш она што ти го порачал Иванов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А и деталот со распорениот стомак, каква е поуката, дека и да си човекојадец не е страшно бидејќи со прост, аматерски хируршки зафат, со нестерилизиран касапски нож, може да ти го извадат човекот од утробата, целосно неповреден; бабата со нејзините наочари и пантофли, а Црвенкапа со нејзината бела тантелена престилка и качулката, без ниедна трага од желудечните сокови?

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Беше добро и што отиде кај Претседателот, што виде дека тој со таа вар, што ја чекавте вие цела утрина, и што ја штедевте, бидејќи ви беше пред крај, ги дотеруваше ѕидовите, и дека неколку мајстори од твојата бригада работе тука, без да ти го знаеш тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тоа ти го велиш, атентаторе мој? Не си ја свршил ти сета работа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тоа што не бев способен да ти го дадам, зашто немав ни вид ни слух за неговиот сјај и звук.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Пожртвуваноста на Ана... - Нејзината привлечност е во она што ти во неа го негираш, она силното во неа ти го презираш, зашто можеби, од некоја тврдоглавост, сакаш да му се спротивставиш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Раскажувачот брзо го наоѓаше со своите внимателни, скриени в сенка, очи божем не обрнувајќи внимание на задевките, потфрлуваше зајадливо: - Жената, пријателе, го бара тоа што ти го немаш.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Јас стојам некаде долу, ти го знаеш тоа. Твојата божем рамнодушност ми причинува повеќе болка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги гледаше како одат по сокаците изнабесени на нив со: кошници, сита, вретена, фртоми, синџири, потковки, ендезиња, брдила, кросна, кации, пирустии, сорови, ченгели, резиња, дрмуни, оглави, гребла, ѕвонци и други дрангулии и викаа умот да ти го извадат; навечер палеа огнови крај езерото кои одблеснуваа во водата како да ја потпалуваат; седеа околу нив со раширени нозе да се топлат;

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се жртвуваш и сега ти го чуваш своето дете заедно со детето на „разлигавениот“ и пријателка ти, па играш пинг-понг во четворка со мажот нејзин секоја среда и петок и баскет секој вторник и четврток.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мори, кој ти го расипа олку лицето, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и Јон нема да ти го заборави, му велам, оти ти го врати откај мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, господ да ти даде многу здравје, му велам јас на Мисајлета Ковачот оти ова добро нема да ти го заборавам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Еда, и жени ѓибале, вели Давиде Недолетниот, еда в пазува, под фустан, вели, еда ќе ти го засучи фустанот, и, еда, ќе те кутне, вели. - Да те кутне тебе кутурата, вели Јаглика Тренческа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се плашиш да не ти го фати погледот, да не ти се сретнат очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секој е зафатен со својата дома и домашни, секој сака да ти го раскаже животот. Од крај до крај да ти го раскаже.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И - оп, ти го потргнува срамот, ти ги очиклува очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро, вели Неделко Сивески, ако сакаш јас ќе ти го прочитам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едното го замижува, а со другото го гледа. „Доксим Тренчески е толку скржав“ , еднаш рече Лазор Ночески, „што и гревот свој не сака да ти го даде“ .

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама твојата кожа и за опинци не чини. - Знам, вели Стојан. - Да ти го клам, вели Наќе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ти го оставаш сонот, ама тој не те остава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ти се клекнам на умот, ако можам некаде да ти го најдам, му велам, оти умот стои в глава, а ти го носиш во газот, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Оти ова писмо сум ти го пишувал јас, вели, од фронтот уште, а еве дури сега стасува. Ебати поштите, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Грлото решето да ти го стори.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Седи ти, бабо, а јас ќе ти го викнам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Дедо ти го прати `ржеников. Ранетиот се наведна и ги залепи своите испукани усни на детскиот образ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

БАБА АНЧА: (избрзува пред Илија). Еве ти го... У, кај отиде попот?... {на Илија). Сега беше овде!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ПОП ЈАНЧЕ: Господ да ми те поживее и здравјето да ми ти го крепи, толку.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ајде, зете, стори си ја честа. Зини да ти го чуеме гласчето.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

САВЕТКА: Така де. Јас сум една жена проста, никаде неизлозена, и што се вели зборот: сестра сум ти, и пак не ти го бендисувам табиетот твој запеслија.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ИЛИЈА: (ѝ дава клуч). Еве ти го клучот од куќата моја, земи го, кај тебе нека стои. Куќата моја — твоја.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

За мене некој бакшиш не ќе има на ова добро што ти го правам?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Ракијата ти го земала умот, та не знаеш каде се наоѓаш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сакам со тебе да го изненадам Саво, а историјатот за нашето патешествие ќе ти го раскажам со филџан кафе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ми ја украде мислата. Токму тоа сакав да ти го предложам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, мораш да го искористиш патоказот кој ти го нудам. Отсега продолжуваш сама“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Луда Радо. Ти зборувам за еден пакет што ми го даде Томо да ти го предадам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако влезе дури тогаш и тебе ќе ти го видам алот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да не мислиш дека првиот Адам во Рајот можел да уништи еден единствен цвет или страк трева? – Не сме во Рајот – се заинаети момчакот. – Овде, под месечинава, сè е смртно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа ти го барам, а потем, ќе ти го дадам целиот свој живот. – Многу си лековерен – му рече учителот. – Не ми е потребна лековерноста; ја барам вербата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Земи го и сонцето, рече Барбут- бег. – Ти го давам за малку месечинена ткаенина, со која ќе се покријам додека ќе спијам на своето парче ноќ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Срцево ми е меко, сепак ќе се случи еднаш- на овие двајца на тил ќе има седнам.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тоа ти го помисли и ти си луд!

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се поохрабруваш пак, нешто те држи сепак ти го крепи духот, тие веќе некако ќе ти го одредат талентот, знаат тие, проклет да бидам, знаат, знаат кој колку пари чини.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

„Но ти можеше да го именуваш така и хирургот што ти го доведов во онаа ноќ во војната.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Часови по безгрижност Помисли колку бесмислено станува мислењето за зборовите кои ти го допираат грбот.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Ние власите најарно знајме шо значи да немаш и да не си навистина на свое, или пак то шо ти следи и го имаш да ти го оспоруват, негират.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Мила Томаица, се надевам дека си добро и истото и ти го пожелувам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Египетскиот раиз му вели во шега: Ти сакаш да ме убиеш!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат мигум одговара: Не, јас само сакам да ти го подарам оружјето на еден борец за слобода!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И со една голтка ја испразнува чашката божем сака да кажеш ете ова се парите, си ги имал, сега ти го заматуваат умот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Уката е страшна мува. Те напаѓа, умот ќе ти го испие.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Тоа водникот во војската ли ти го кажа?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Глупости, нашиот кревет беше пресметан, строго испланиран, студен механизам што го придвижуваа мотиви далеку од срцето и душата. Во отсуство на клиентка креветот ти го исполнував јас.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Вака клекнувам на коленици еднаш неделно за да ти го исчистам бојлерчето, а што истекува од него? Калојна од газерот, тоа што преостанало, ако нешто останало.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Прости ми, но сакам да ти го кажам ова сега, кога ти тежат други пранги.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но во секој случај знам дека завршуваше со „ Еве една свеќа да ти го осветли патот, еве еден џелат, да ти го скине вратот!“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најдобрите книги, помисли тој, се оние што ти го кажуваат она што веќе го знаеш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа ќе ти го избришам карминот од лицето.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ти го знаеш слоганот на Партијата: „ Слободата е ропство“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ти го измисли и подоцна почна да веруваш во него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ти го знаеше тоа, Винстоне“, рече О'Брајан. „Немој да се самозалажуваш. Знаеше, отсекогаш знаеше.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не со тоа што ќе бидеш слушнат, туку со тоа што остануваш разумен, ти го продолжуваш човечкото наследство.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не се сеќавам како беше понатаму, но знам дека завршуваше со „ Еве една свеќа да ти го осветли патот, Еве еден џелат да ти го скине вратот“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

14. УБИВАЈ СО ЛАФ, А НЕ СО ПУШКА - тоа ли е тринаесеттата заповед за денес, ги шири некој рацете божем да те гушка, а гледаш: ти го плете надгробниот венец...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

16. ВОЛОТ ВРЖИ ГО ЗА РОГОВИ, А ЧОВЕКОТ ЗА ЈАЗИК - но вол ортомисан да скротиш и не е никаква беда, а човекот така врзан тебе јазикот ти го плази, небаре ти самиот, беда, во огледало да се гледаш...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Твоето тогашно безумство и тоа што тато ти го зборуваше.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нивоата се измешани. Ти го изнудуваш одговорот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таман тој зад село, еве ти го Илка со маските тргаат за в планина.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе земиш? Токо на, подржи го чупето да ти го изнеса „чудото" шо го собра воа зимо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И токму една ноќ Митре со двајца свои другари кладе мамец на стапицата (еден сомун и на него книжулче со натпис: Бегај Гано од мое Старавина оти мајчето ти го расплака ако ми падниш в рака), и еве ти ги во утрешната мугра двајца „Гановци" на мамецот, а Митре со другарите кои преседоа цела ноќ на „пецање" им се фрлија одзади.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ѓаволот се даде на работа. „Де, Митро, сега или никога. Еве ти го душманот в раце!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Нека ни е добра мисла и нека ни се живи дечињата да си а собереме седбичката, благотичката, ете бостанец, царевчичка, градинки, лозјенца, едвај ако можеме тиа работи да и потиснеме и еве ти го, Митровден дошол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Шест месеци за 50 гроша треба да страда неговото деветгодишно дете на Чолаковата колиба по Сињак и Опстреница, ама му ги фатил камен нозете и ќе кандиса, па затоа рече: — Таа се виде оти нема одборчуање, шо нема, и оти детето ќе ми трга мака, токо лели така, ќе ми придадиш ошче половина лира и 1 рало бијалци за него, та ете ти го на бог душа! Шо знајш прави му.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сакаш да замижиш и замижуваш. Осеќаш, земјата се поткрева на прсти и ти го подметнува својот грб за да починеш.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Чуму си црна јаловице Умри, Врз каменот името ќе ти го напишат Дождот ќе го разнесе Дождот ќе го разнесе Земјата да ја нахрани.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Оди, нека ти го даде Симка големиот тефтер. (Стојче истрчува, а Јордан го прибира ковчежето).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СТОЈАН: Нејсе, де... Топол ден, сонцето пече, а Славче, продава кикиритки среде во градот...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Момчето ти го фатиле на Кара-камен планина, Дафино вино, еј, црвено вино, еј!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И тоа никогаш нема да ти го заборавам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка се обидуваше да го отстрани грофот Чано од приказната, ама тој беше тука, па му рече на Татко: – По танцот, ти го водеше орото, се сеќаваш? – Се сеќавам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Твојот скапан син ти го сакаше!... Задржи си го тогаш! Ти самата?... Ебате судбината божја курвинска!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тоа е бура меѓу нас двајцата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Толку силно д’тка во бесот што експлодира во плуканици...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Дибек! Мозоков ти служи да ти го исполни черепот!

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Марија број два- ти го виде ли шишето врз орманот со книги.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Татко ти гревот да ти го бере - продолжи вториот - што те пуштил тебе да одиш на пазар.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Ние ќе ти го повардиме и ќе ти го попасиме коњчето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Мајка му го зеде торбичето, кладе внатре едно парче пченкарен леб, неколку зелени пиперки, една главица праз, излезе надвор и му рече: - Еве ти го торбичето!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Силјан дошол на амварче и си го отнал црпчето, да си се потурил и ете ти го човек како што си бил дома у себеси при татко и мајка, при жена и дете.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Нивната песна се виши над кубето од божилото дур ти го готват лебот.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Наместо да го заборавиш моето име Ти го вглоби во секој камен, го запиша на сите гранки Па најтивок повеј низ времето ме ниша - Така ме раздаде. Така ме уништи.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

- Тоа што ти го нарекуваш храброст, тоа ти е, батка, неговата себичност, ништо друго - ми се потсмева брат ми.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Прилично тешко ги утврдуваш разликите што ти го скокоткаат љубопитството, отворено ми се ругаше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Замисли си - му се обрати на сопатникот од кола да ти го земат пиштолот, а овој си мисли дека го имам само за мустра...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Не сакам отпростум да ти го тријам носот со сол.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Додека молчеа така, ете ти го Мартина – ги дотера своите волови.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Подобро нека ти го гледаат срамот одошто да крадеш, зашто во куќа каде се краде, - напредок нема!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Ќе ти го скинам вратот!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој ти го направи ова добро.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ова добро не ќе ти го заборавам.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Балонов ти го испраќа тетка ти и ти го честита роденденот, - рече баба му читајќи го писмото.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

За Мечето знам дека ќе пие, тоа сака да оздрави, но ти ќе пиеш ли? Зоки размислува. - Инаку не ти го давам!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Спремни и да поплачат со тебе само за да ти го поплочат денот со црнило. Глупата лековерна јас, слушам слушам зборови.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зад видикот дождот ти го читам со години гласот ти го питам ни леб си ми, ни воздух, ни вода, а без тебе ниту да се родам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Исчезнатиот облик, изгубениот човек умот ти го надлетува се вртиш занесено и неутешно а сенката твоја се одразува толку блиску што ти недостига растојание да си пријдеш крилјата да си ги собереш!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И да ти речам: Запри се во моќта, Гавриле и да ти го земам крикот, и да си го палам одот, како да сум рекла – Услишено си, во тајната, пиле се разбираме, во бегството среќен ни е родот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Отпрвин е тешко: мораш да ги затнеш ушите со прсти или со памук, но подоцна се свикнуваш и пукотот само ти го затрега и тресе ушното тапанче.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Уф, сестро Кево, се зазборувавме, а не е време. Оваа работа треба денес да ја свршиме.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АМПО: Море, ми ги наполни ракавите, куче кучешко! (Ѝ го дава бебенцето на Цонка.) На ти го, баба Цонке, доста го носев.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Да ти пресечат нос, јазик, уши, па глава, или да ти дојдат ноќе па да ти го оберат дуќанот, да ти ја запалат куќата.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Туку, што ќе правиш, домаќин ти е... И тоа ти го нарекле наречниците.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Пак ништо. КЕВА: И овој...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Што страшен сон видов! Ќе ти го раскажам по пат. Да одиме...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: А ти малце задоцни...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: (Влегува со елекот.) Еве ти го елекот, чорбаџи Томче.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А ти баш да покажеш како се газат адетите. Де, кажи ми сега!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ех, бе, Кико, ич не ме прашувај и мене како се бега од историјата и како се прави помфри од норвешка сорта компири во рестораните на „Мек Доналдс“ среде Москва додека изгладнетата филхармонија на врапците се подготвува да ти го отсвири Вториот концерт на Рахмањинов.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

На гробот на Изет Сарајлиќ Оној ветерничав април кога спука во Сараево ми рече по телефон дека сепак не можам да ти го испратам она што најмногу би ти се нашло - една вреќичка компири.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Да ја криеш секоја горчлива солза, да осетиш како е да губиш сѐ, а не можеш да побегнеш, зошто ледениот здив на животот душата ти ја претвора во стерна, а пламенот од светиот оган телото ти го претвора во пепел.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Но еден ден сосема обичен, скоро совршен ќе се разбудам со нов сон, со нова мисла и ќе дозволам засекогаш да исчезне сенката на мојот најголем страв.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кимнав со главата и збунето се насмевнав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ајде сега, касни, па ти го правеше, - ме буцкаше мајка му на Дино за време на ручекот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Оставена си на некое влијание што ти го зголемува само бесот.