ти (зам.) - влезе (гл.)

„Тие не можат да ти влезат во душата“, му беше рекла таа. Па сепак можеа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Не“, рече тој со малку повеќе надеж, „ не можат, тоа е сосем точно. Не можат да ти влезат во душата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие не можат да ти влезат во душата.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сакав да ти влезам во очите, далеку зад зениците, да го пресретнам одразот на восприеменото додека сѐ уште е наопаку, пред да се заврти, пред да ме рефлектира застаната на тлото.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Би сакала таа да пее за нас. Таа пееше кога ти влезе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Секој ден ти да јадеш помивка и зиме топлина на кожата да не сетиш студот во коските да ти влезе, како да си полн со мразулци!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти влегло в крв да се преправаш будала, пред чорбаџијата па и пред мене... Не си ти за кум.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сега би го вратил и самиот ѓавол.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Отвори ја вратата и ќе ти влезе в соба...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Какви свадби ти влегле во умот”, му велеа старешините кога ќе ги замолеше да го пуштат, „ти си изветреан: се чека фронт да се отвори, а тебе умот ти е по свадби!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Гробник еден!... за него личело да се забере и да пее под пенџере. (Николаќи повторно пее под прозорецот): Сечи, моме руса коса, Сплети скала да се качам, Да ти влезам, море’ море, в одајчето, В одајчето шарено.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Ајдук е тој, безбожник, се согласуваа со воздивки или придушено прашуваа: - И никој друг не ти влегол в куќа?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И чека сѐ додека не забележи дека стравот ти влезе в коски, дека ти го совлада мозокот, те фати за грклан, за гради, те стега, те гмечи, те дави, дека губиш виделина и кога ќе види дека почнуваш да се гушиш, да трепериш, да губиш виделина, тогаш знае дека во тебе го внесе зајакот; престанува да тропа чизмата на подот, тупаницата да удира на масата... од очите му се одлива крвта, на усните му се појавува некаква скриена итрина и без да откини поглед од тебе, ти подава ливче и тивко, тукуречи добродушно, ти вели: - Читај! Гласно!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Или, Господ да те чува тој да ти влезе дома кога нема никој.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба;  ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања;  можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ако се поткренеш, дождот ќе ти влезе во вратот, по ’рбетот, по слабините.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)