тебе (зам.) - се (зам.)

Одговорот во тебе се крие, инспирација си ти!
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Кога во пустината Мохаве ќе се качиш на највисокиот врв, под тебе се протегаат суви долини прошарани со кактуси и Џошуа Трис, песочни ридови и карпести планини, некакви езера и слични фатаморгани...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Јас за тебе живеев, за тебе печалев, за тебе се грижев!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Се лизгаш низ сопствените раце, како јагула немирен, и за себе недофатлив И светот со тебе се лизга ко дете на тобоган, Привремено весело, сепак...повторливо, толку извесно просто неинтересно - се знае дека на крајот ќе падне она што паѓа од високо.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не те зафати бура, а така нешто во тебе се скрши, во твоите мисли, во твоето чувство кон луѓето и светот нешто се променило и сакаш себеси да се убедиш дека не постоиш.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Доцна е, предоцна за тоа пријателу мој, јас твоја сум, за тебе се венчав, в година ...невеста сум!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И кај можеш да се противиш кога над тебе се води војна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И социјализмот не може кивањето да го искорени. „И две црни очи што фрлаат оган, каде и да минеш за тебе се слуша...“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас од тебе се исплашив, а ти од мене... - му падна жал за момето сето растреперено, врз камен, стуткана, па чиниш со неа и каменот трепери...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
А јас за тебе се тепав, го фатив она апашче, што те месело и...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ако му се пожалиш на четничкиот војвода, тој веднаш за ножот - За тебе се бориме, твоја ракиичка пиеме - Ако појдеш до комесарот на другите, тој ја развлекува волчата челуст, сака да апе - Од пет ока јаболки не ќе се сотреш. Има манастирот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Да извиниш ти, ама јас немам што да извинувам, дојдена сум на гости кај Генералот а не кај тебе “, одвратила Рајна, „кај тебе се готвам другпат да дојдам“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѓаволу волшебен, опсесијо! Опсесијо моја, време се навикнувам на тебе се навикнувам на себе па почнувам и јас, налик на владетел семожен да мислам. Да се умислувам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)