Доцо, шо те вака умот. Јас лели гледаш, су си амак. Не ти разбирам од нишчо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И те фаќа уплав, онемуваш од страв, нозе ти се потсечуваат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Берберот доаѓа до Кртот. Го загледува.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Стварно не е фер, секогаш те фаќаат вака неспремен.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)
Зошто имаш криви заби, шашливи очи и бледо блуткава боја? Од страв? Те фаќа паника?
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Постојано и за што било те фаќа и вели: „А зошто ти така; до кога ти така; како си смеел; што мислиш ти; каде си бил до сега; зошто си се тепал, и што ли уште не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)