те (зам.) - стави (гл.)

Докторите рекоа дека те ставиле на машина, дека си во кома, речиси никакви шанси да се повратиш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Таму, пред да те стават во капелата ни дозволија да те видиме уште еднаш, да се поздравиме ние тројцата насамо со тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
За да видат на ехо колку вода се собрала во дробовите и за да те издренираат мораа да те стават на количка и да те однесат до Пулмологија каде што работеше твојата соученичка од гимназиските денови Рина, која мораше да интервенира.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога најпосле овој се вратил од местото на коешто му ги дал парите на својот соселанец, судијата седнал во столот и вака му вели на тужениот: „Дај му ги на човекот парите оти в затвор ќе те ставам!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И така, дали помалку или повеќе, ама ќе те стават во раце.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеш ли да се искачуваш погоре, ако веќе те ставил некој на врвот од планината?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му рече ли лош збор - полош ќе ти врати; црната: ниту сака да те сретне, ниту сака да разговара со тебе; пред очите му е темно; сѐ на светот му е виновно; мудри се, знаат многу, со очи, со поглед можат да дознаат сѐ: кој си, што си, колку тежиш и што сакаш да речеш; во разговор со нив секогаш чувствуваш: меѓу тебе и нив голема далечина; не се напрегаат сѐ да чујат и разберат; на проклетството и на болот му робуваат; лилавата (јоргованлијата); постојано си потпевнуваат во себе или гласно: и во одење, и во работа и во кревет; во устата, на ушето или во малото џепче од палтото носат цветче - за салтанет; на секоја веселба први запoчнуваат да пеат; што било вчера, што било денеска, што ќе биде утре - не ги интересира; кога смируваат скарани, не сакаат многу муабети; на скараните ќе им речат: ајде чукнете се со чашките, оти главата ќе ви ја чукнеме; те фалат, те гушкаат, но сето тоа го прават без мерка; последни од кафеаната се прибираат дома; сивата: многу пребираат, џимрии во јадење, во купување, во облекување; надвор ако врне - продолжуваат по цел ден да спијат; од добиток не држат ништо, или сосем малку; за сѐ, па дури и нешто на милост да речат - колнат; клетвите им се помошни зборови со кои полесно се изразуваат; повеќето се тенкоусти, палени на збор, на јазик; кога е студено - мајката на господа му ја караат, кога е жешко - исто така; на гости, по свадби, од иста чаша или сафа не пијат; дома на прагот од куќата те пречекуваат држејќи ја вратата недоотворена; очите секогаш им се готови да те погледат напоречки, да те мунѕосаат; портокаловата: лични луѓе, секој сака од нивната куќа невеста да земе; кога врват девојките и невестите низ селото - како сонце да врви, сè пука на нив од здравотија, од личнотија; коњ аздисан скротуваат, пукнуваат; таа убавина, таа здрава јатка во нив ги држи до триесеттата година; по неа - одеднаш како зрел плод се што не може многу да држи, свенува, се олошува, се распаѓа; од никого лош збор не се слуша; благи и кротки и во очите и во лицето и во зборот; старичките чисто-пречисто се носат, мирисаат на мискинсапун, на калофер, но не доживуваат длабока старост; прават куќи понастрана од другите, истакнати, видливи; добиците им врват низ посебен влез за во кералот, не низ дворот да им го балегат и гнасат; кога крштеваат дете, врват низ селото како кралска процесија, како крал да се крунисува; ако седиш со нив, имаат моќ да те маѓепсаат, да те стават под влијание, да те владеат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Иде со Арнаути за, ако не му одиш да те дигнат на раце, да те потурчи, да те стави во харем... а не да те заколи“.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Ех, Зоки, Зоки, а каде да те ставиме сега тебе? – рече учителката.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Јас реков, “Правете што морате, но јас сакам да бидам таму под моето сопствено име.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можам да се носам со било која ситуација. Можам да излезам на крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој рече, „Добро. Ќе мораме да те ставиме во самица.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)