те (зам.) - огрее (гл.)

Тешко е, мачно, страшно е В твоата земја таткова дека за прв пат солнцето со радост те огреало, дека за прв пат ваздувот со мирис благ те запоил, дека за прв пат земјата со слаба нога нејака си ја згазил и проодил – да тлееш и да гаснееш, како на црна туѓина, и да те враг, нов сајбиа, земјата што ја заграбил, напреки гледа секога.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Стига да го поткренеш стаклото кон светлината и златото ќе те огрее.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Светлано! Светлано! Светло да не те огрее! - викаше уморниот Никодин.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Каде отиде тоа злато, знаеш?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
21. САНОЌ СЕДИ И СМИСЛУВА ЛАГИ - ти рече ли изутрина "Добро утро, брате", те огрее ли божем со насмевки благи ти прв ќе си, златен, в пајажина фатен...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)