Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Курто: Не ме дркај! Чичко Ѓоко те гледал од неговиот стан со двоглед!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики, мислам дека ме излажа она за филмот!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики: Тоа е лага, Курто! Тоа не сум јас!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се кладам дека сум те гледал во Снежана и седумте џуџиња! (На Грета ѝ набабрува жилата на челото) А како ви се допаѓа мојава пицерија?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гласно си се смеам: ако, никој не те гледа! Како ти е арно, така ќе правиш!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Вака - никој не те гледа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По патот уште нема ниедна кола, за змиите и гуштерите не е доволно стоплено, во тревата на ендекот шушкаат по некоја желка или еж, свиоците ги сечат не мачки ами зајаци, а понекогаш на асфалтот ќе истрча по некое срнче што си ја изгубило врвицата меѓу дрвјата па повеќе зачудено одошто исплашено те гледа на патот како му се доближуваш, небаре срнец од друга планета.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа те гледа изненадено, без да дојде до здив или до збор, но не те одбива и те запознава со нејзиното друштво - очевидно не е видливо израдувана, но се воздржува да ти сврти грб.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Те гледам се молиш покрај една света рака И во копитата на коњот што го враќа твоето момче Има многу ѕвезди и – амин меѓу ѕвездите...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Така и ја памети Севда баба си Ѕвезда: со двете раце ја држи патерицата, потпрена со стомакот врз неа и со главата поткрената за да те гледа в очи додека разговара со тебе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За убиства жеден, те гледав кај виорно леташ, невидлив бој ти водејќи.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Со опашан,тежок меч често те гледав да шеташ, пламено нешто шепнејќи.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Кога ќе има зборуваш на луѓето дека тие се светии дека живеат обвиткани во минијатурни ѕвезди, ќе те гледаат чудно, не верувајќи во тоа што зборуваш.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој што седи пред тебе без престан упорно те гледа в очи, со погледот те пронижува, со тупаницата полека, како да брои удари, удира на маса, со чизмата тропа на подот и тој поглед, тоа удирање, тоа тропање те обессилува, те облева пот, ти се суши устата, гркланот ти се стега, воздух ти снемува, пред очи се ти се смрачува, срцето ти чука забрзано, телото се згрчува...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го возиш цела ноќ, по пат го тешиш, го молиш да издржи, да не стенка, му велиш и му ветуваш дека уште само оваа кривина да ја поминеме и зад таа или другата ќе се отвори поширок, порамен пат по кој побрзо ќе стигнеме до болницата; го носиш за да оздрави, а тој, ти се скаменува, оладува, те гледа со стаклени очи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Чувствував потреба да те гледам, да го слушам твојот глас, како звукот на цитрата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кој ли тебе ми те гледа дека во црна земја гниеш, слатка сестро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Прошепоти: - Долго те гледаме како доаѓаш во манастирот и се восхитуваш на нашите дела, пееш и молитвееш.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Добра жена е..., ќе те гледа како своја..., синот ѝ е некаде колку тебе...“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А грозна смрт ги зафаќаше; кравите, воловите, телињата, умираа од надуени меови, со кренати нозе како на гајда; од устите им течеше пена и недоџвакано зеленило; очите им беа испопулени, ишиклени; главите ги држеа свртени кон небото како да чекаа од него спас или навалени на едната страна како да се одмораат и спијат; опашките кренати и извалкани од лепешки; пред да умрат, испуштаат издишки, јачат како човек што тешки болки го притискаат; преткаат, клоцаат со нозете како од нешто да се бранат; ако се згодиш тука крај нив, те гледаат милозливо, те молат очекуваат од тебе спас;

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Доаѓаш те гледам за едно простување, за еден непребол да ги измиеш образите од солените рекички со јазикот да ја згасиш врелоста на моите усни доаѓаш да бидеме еден сон и едно утро но посреќно од денес да бидеме едно срце, да збориме со една уста...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Во матната вечер низ виорот и бесшумноста - ТЕ ГЛЕДАМ ко последна ѕвезда на небото...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Колку повеќе и повисоко се придвижувам да го допрам ѕзвезденото небо, како бел галеб во просторот те гледам до границата на видикот...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Беспомошен те гледам беспомошна. Ти клокоти тој внатрешен вртлог.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Се ронев кога те гледав скришно како го доиш „лотосовиот цвет“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А тие ќе продолжат да молчат и да те гледаат вака будалесто поднасмевнати.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Павле, ти се плашиш! Те гледам јас. Ти пред малку така проштално и страдално гледаше во мене.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Да? - рече Патрокле колку да земе здив и продолжи: - Те гледам мирен и млад...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се кикоти жената на седиштето зад нас, додека игра со малото детенце со небесно сини очи, што, чиниш, те гледаат само тебе, како и да се поднаместиш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, депилацијата е задолжителна, фарбањето на белата коса со евтина фарба, која по едно миење добива портокалов сјај како од к'на, па кога му велиш: „ептен ружно изгледаш и ти се познава“, те гледа и враќа: „Само дење, ноќе е другачие!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Знаеш дека некој те гледа, дека има кој да те гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај градинана наша го видов, велам, како тебе сега што те гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега, ти бери, ми вели, а јас ќе те гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За да гледа колку си сиромав. За да те гледа од повисоко, да те држи на подалеку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Можеш да го видиш ако украдеш некоја минута кога тој не те гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ебати животот, рече, кога мораш ваков народ да имаш што не те гледа за ништо.“ 218

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ме гледаш така - да немам рог на носот? - Те гледам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Само тој и еден господ што е над него, над нас. И околу нас - во вода, под дрво, зад камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе влезеш в шума... А таму, на највисокото дрво, стои сојка и те гледа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас те гледав каде што преврвуваше ама не можев да ти се јавам од мама.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Само... ете така... те донесов колку да поднавикне да те гледа во куќава.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Те гледам често во „Зона“, седиш со ветви мажи“.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Види, види, види“, рече стариот Елисон. „Многу ми е мило што те гледам Сем.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Страшно е кога некој те гледа право во уста, а ти се озабуваш покажувајќи ја својата очевидна несовршеност.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Одеше од дете на дете и туку те гледа со оној вкочанет, бел поглед.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Секој час мислиш ќе се вратат проклет да бидам, те гледаат. Нивните сеништа беа присутни, живи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Еднаш те љубев со затворена уста... те гледав со затворени очи... толку силно, толку темно... но доволно за да не те загубам во мракот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Те гледам тебе во неа, насмевката... не можам да ја лажам љубовта, таа ја чека својата за сон...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Букинистот убаво го позна, ја симна беретката од глава, се прегрна со Камилски и радосно му рече: Monsieur Clement, каква среќа што те гледам жив и здрав, мој Шпанецу, мој Балканец?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„И не сакав да ти се доближам, аго. Не те гледам и сепак знам дека ме чекаш со нож ... Крив, турски.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Александар драго ми е што те гледам! Бојана сега ми кажа дека заедно работите.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Те гледам тебе како се радуваш,ѝ велам на Лена, кога ќе ти се јави пријателката од С.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас си ја бркав работата колку што можев, не беше лесно да се довлечкуваат материјали горе кај црквата, а гледав што се случува: Симон исчешлан со ниската руса коса, испеглан, се качува на коњот оддеднаш, гордо, како кога некој те гледа и ти е важно како се качуваш на коњ, да не изгледаш клекав.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Си направив еден кавал - ликот твој го напишав - кој ќе свирам да те гледам - да те гледам - да те љубам - леле, моме, моја да си, - леле, моме, негалено - леле, моме, нељубено... извива кавалот милно, копнежливо - сега му е време, додека се готват тапанџијата и двајцата зурлаџии.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

На пример, кога велам: „Те гледам, можам да те видам“, тоа значи: „Можам да те видам бидејќи не гледам што е зад тебе, те гледам внатре рамките што ги цртам; не можам да видам низ тебе.“

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Најстина, имаш браќа, снаи, внучиња. ама сете те гледаат напреку.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На овој рид ќе те оставам и кога ќе заминам пак да те гледам Голема. За неколку нови чекори недостижност ме остави утринава зад тебе.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Колку те гледам, сѐ полична стоиш. И лицето ти е денес друго: радосно, моминско, младо невестинско!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: (Ја прегрнува). Машко, машко!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Збунетиот оџа те гледа без да зуцне, а ти изнемоштено прошепотуваш: „Добровечер... примате ли?“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Јас постојано те гледав и ти се насмевнував.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Те гледам тебе на манастирскиот панаѓур: зацрпуваш вода со стомните и ми подаваш... Те сака твојот Наќо“.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Слушај!“ му рече. „Те гледам денгубиш, ама, прости, не ми изгледаш како човек којшто има пари да плаќа хотел.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тркалезнообразен но со истакнати вилици и како вегав, те гледа со главата свртена в лево, како некоја граблива птица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Од каде таа латентна заблуда тревожното претчувство дека сум само ехо (е-х-о) додека окото ослепува гледајќи во замисленото сонце да речам ли еретички - слободата оти само таа може да те гледа без да трепне право в очи и да те изгори додека ти не сеќаваш ништо друго освен восхит!“

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Свири на виолина, ми рече една вечер. Свирев и те гледав.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ама, убаво ти е кога те гледаат.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Таму е темно и попелишта само од пресушени мориња Небото распнато на крст се ниша И глас од подземјето вие: - Лош знак е душата себе си кога се моли, И кога човекот остане само со сенката бледа, Зашто тебе во ова соѕвездие те нема – а те гледам, Некаде си – но, каде си, Андромеда?

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

„Убаво е што те гледам повторно здрав“, рече татко му.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А доволно ми е и тебе што те гледам... - Ти, никаквецу, како можеш!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Разбери еднаш: што чини, што не чини, што е добро а што не е: не дозволувај да ти префрлаат луѓето, да те гледаат намуртено, да ти врескаат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Глуждот ми се измолкнува од прстите, потоа телото се подига и јас те гледам оддоле, веќе преземена од ноќта, стануваш дел од неа, исчезнуваш . . . ***

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Утринава ми го извадија пердето од десното око. Сега, тазе бистроок, те гледам сета во џиш црвено.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Земјата ја гледам, Интелектуалец јава на диви тараби, Нејќат да те гледаат и од облакот земам, во мала чаша 10 литри млеко, Како се прчиш по сѐ што сум тагувал човек без заби не јаде меко, Повраќаш и плукаш тука потреба немам. вистинско чудо, молва телевизори И ко бојлер брмчиш крши, И по небото шетам едномесечно бебе се храни со мрши, Док не зинеш и од облаците пасам. злобна тетка мие заби со метла, Нема да загинеш А доле е гласање, ајде влегувај народе да ја видиш Не, не, док не зинеш боже, јас нема да гласам, својата иднина светла.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мораш да стоиш простум пред шпиончето од вратата, а оттаму постојано некој те гледа и во нешто те расколебува.