Тие, гоедските суви лепешки, развиваат таков оган, тивок, постојан и јак, и кој не бара стално да си врзан за него, зашто не постои опасност изненадеж да пламне или сам од себе да изгасне.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Оти човечката душа е единствениот дом на неговото битие и нема таква поплава што тој дом ќе го однесе, или земјотрес што ќе го срамни, и нема таков оган што ќе го изгори, оти во тој дом живеат оние нешта што се направени од тули кои никогаш нема да се сронат пред забот на времето.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Има повеќе видови јадења, кои кога се изготвуваат, бараат токму таков оган, од исушени гоедски лепешки.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)