таа (зам.) - и (сврз.)

Се случуваше, во војната, кога бевме сами, а мајка ми помлада, таа и самата да се породи, без ничија помош.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Ти не ми даде да се омажам ни за Никола, - рече таа и го погледна в очи.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
(Се приближува, сака да ја прегрне, но забележува дека не е таа и исплашено се повлекува) Ах…
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
„Дали не се насити Толе со мене и сега сака да не оставе пак на воа црното аро?“ — си помисли таа и му се обеси на вратот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А најважното беше тоа што Митра не беше турска посестрима, та Толе не се гнасеше од неа. Таа и таква Митра му се бендиса на Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Боже, белки ќе го свртиш надесно, да се прибере, да си и изгледаме дечињата како сете еснафки" си помисли таа и си зашетка дома да си види ред домашни работи, за кои немаше никако време, та дури ни кркмите немаше време да си ги потсече; беа ѝ паднале до очи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не беше сигурна. Сѐ едно, заслужува таа и споменик да ѝ се подигне, помисли Љуба.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Ви кажав... - Со презир рече таа и ја трасна вратата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Мачорот замина без да забележи таа и сега се врати со глушец во устата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Стоеше таму и се плашеше да дише, небаре таа и птицата беа во некаков занес и нејзиното дишење можеше да го прекине тој занес.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа гласеше: „Решение број 12 од ден 7, четврти месец година таа и таа.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ина имаше сосема класична несреќна судбина до доаѓањето во циркусот: татко алкохоличар кој умрел рано; останале со мајка им, таа и Светлана; двете се истакнувале во партерна и атлетска гимнастика во училиштето, и по наговор на наставникот, почнале интензивно да тренираат со некој познат руски стручњак кој пребегал во Украина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тоа се случи и синоќа…
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па и Стојна, (бидејќи е најблизу), и моето колебливо однесување; бев нели решил дека е крајно време сосема да ја заборавам, па сепак, при случајните пребарувања низ тој недорасчистен полигон на крвавите чувствени пресметки, каква што беше и онаа сношната, се случуваше неочекувано да истрча лично таа и тоа облечена во онаа нејзина кожа од далечната младост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Навистина ќе треба да ја посетам, и тоа само уште еднаш, за да утврдам дали до крај ја имам исцрпено од себе си.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мојот одговор воопшто не ја зачуди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Го знаев тоа и пред да те прашам - рече таа и продолжи да ги составува со иглата разделените делови на здолништето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Господе, ме обрал, неспокојно извика таа и притрча до вратата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Засега на првите, - рече таа и благо се насмевна со големите црни добри очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Вие дојдовте кај нас со тетка Рајна? - реков. - Да, да ... рече таа и ме погали по косата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Била бремена кога таа и сопругот добиле известување дека ќе бидат транспортирани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Понекогаш најубавите нешта се случуваат во најтешките времиња,“ рече, и погледна во својот стомак.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Оди си сам!“ му се врекна таа и додека тој зјапаше во неа, збунет, потивко му прос’ска: „Оди си сам кај тоа курвиштето што ти е мајка“, и со трчање избега од него за да не види дека очите ѝ се полни со солзи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Не баш“, рече таа и влезе во кујната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Марш џукело“, вика таа и со израз на гадење продолжува да чекори.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И, го пронајде, тој и тој, женет тогаш и тогаш, за таа и таа и... чекај, да, да тука имаме уште еден брак, па уште еден.... па уште еден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сметаме дека ќе биде интересно за вашите читатели ако им ги соопштиме имињата на оние бугарски претставители кои по 450 години на 15 март 1871 г. се собраа во престолнината на некогашната византиска слава и величие за братски да се посоветуваат како да си ја уредат својата црква на која до пред десетина години ѝ се закануваше опасност да стане плен на фанариотите; таа и денес од нив страда насекаде во несреќна Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но, тогаш, не бев ни свесен за мојата среќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Детето уште гледа, но набргу ќе стане она што таа и сака да тоа биде: слепец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Еве, најдов, во ред е“ рече таа и се насмевна.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
А таа и сестра ѝ гледаа во земја и чекаа татко им да им каже дека можат да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
„Шамивче“ одговори таа и шмркна, подигнувајќи ги капаците на прекрасните бадемести очи преполни со солзи погледнувајќи го со топла тага.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Вистина е дека историјата ги избира своите херои, но таа и немилосрдно ги отфрлува, во неизвесните меандри на минливоста, на неумоливата фаталност на владеењето. ***
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Еве, од овде си ја подаде муцката онаа гадотија“, рече таа и ја ритна ламперијата веднаш под сликата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Проклет! - свика таа и го фрли гобленот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во едната Петра, а во другата таа и Митра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— „Кој ќе дојде мене овде друг од Тода да ми каже" — ал рече таа и го зеде букарот да оди на вода, иако пред еден саат полн го донесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Значи, сега Крсте ќе се заборче кај вујка си и после ќе му ги одработува“ — Ц'к, ц'к!“ — си направи таа и му рече да не заима.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сите ја сисаат, а таа и понатаму дава и раздава.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Им објасни дека тоа ѝ го сторил светецот за да ја казни, зашто на некој од манастирските орачи кога подлегнал да преспие на нивата, му дошла таа и му го изела едниот вол; се исплашил тој и отрчал кај свети Наум и му кажал плачејќи; тој му рекол да се врати на нивата и таму ќе ја најде мечката впрегната во јарем.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Татко беше задоволен што разговорот се пренесуваше на јагулите, но уште не беше начисто за крајната цел на неговиот собеседник, макар што таа и можеше да се насети.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Ох!“ вреснала таа и дотрчала до неговото тело што било во бесознание.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Лекарот ќе дојде вечерва во осум“, рече таа и излезе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И штом помислив така, се почувствував мал, зашто одеднаш пред мене чиниш се појави таа и ме гледа со своите големи сини , тивки и насолзени очи; ја чувствував топлината и горчината на мајкините солзи. Многумина како мене свртеа глави и многумина како мене се засркнаа од липање.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поточно, таа и нејзиниот монолог, зашто Тој беше нејзиното ехо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тогаш се јави Трајанка: - Јас ќе му проговорам, - рече таа и тргна надолу.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Е, кога Голем Тодор и тајфата музичари и песнопојци ја испеале првата песна под прозорецот на Рајна, пресреќна таа и на чардакот ги поканила, ги нагостила, па дури и новите чевли си ги клала и прошетала на топуци пред нив.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За една недела, во тој и тој парк, на таа и таа клупа, во толку и толку часот.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
„Губи се! Не сакам повеќе да те видам!“ – му рече таа и му залепи шлаканица.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
- Што се случува? Кој плаче? - праша таа и од устата ѝ падна една трошка. Нешто џвакаше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Над нејзината постела стоеше фотографија. На неа: Таа и Тој.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
- Молкни! - просаска таа и си го спомна денот кога, лани, во јуни го мобилизираа Ставре.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се изрони таа и чувствува пустош...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тоа лето не само што сфати дека таа и тој не се брат и сестра, туку сфати и зошто Дончо на Чана го викаше Големиот Бато.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Таа и Чана набргу испраќањето го претворија во она и што требаше да биде, дека никој друг освен баба им и дедо им не може да им биде поблизок од родителите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
За содржината на писмото се дозна многу подоцна, кога дедо му веќе не беше жив, односно, при првата посета на брат му на татко му, односно на стрико му, кога овој признал дека тој отишол во Карсој, ја нашол таа и таа зеленика и го поткренал тој и тој камен, ама нашол само адно писусче за бурмут, а во такво писусче собирало само десет жоутици.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ќе потргнам јас и ќе ја отскријам неа, ќе потргне таа и ќе ме отскрие мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му кажувам: таа и таа, а тој само ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме пречекаа две криминалки и ми велат: — Ти си таа и таа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мајко, вика таа и мајка ѝ се повраќа, им се фрла на карабинерите, ги драска по лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Така таа и во мракот ќе ја гледа виделината.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)