таа (зам.) - сѐ (прил.)

Црни горо црни сестро и животот црн чмае во место другите девојки фатија спонзор а таа сѐ уште дреме на прозор Се к’ти ноќта и зимата црна студот во коски со кубик дрва да учи во студ, да ѕемне под јорган за упис на факс да продаде орган
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Минат неколку чекори, а таа сѐ го гледа и му се смешка, така што и тој мора малце да ѝ се насмевне, чувствувајќи по нешто дека така треба.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа сѐ поубава, јас сѐ поизмачен...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Циљка сврте поглед кон Мита. Таа сѐ уште на лицето има блажен израз на недоискажана молитва.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И на крајот на сето тоа, таа сѐ уште пее.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, таа сѐ уште не се чувствува добро и води борба со француското социјално осигурување да ја вратат во болница, да продолжат да ја лекуваат и да ѝ овозможат да го школува својот син.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во постмодерната ситуација во која што доаѓа до губење на авторитети, може да се забележи „своевидна ‘несериозност’ на поединецот“, уште повеќе, може да се зборува за еден механички непетрифициран поединец или за идиосинкратичноста на поединецот („за карактеристиката на поединецот да ѝ се измолкнува на шемата на идеологијата, да ја негира нејзината претстава за неговата пластичност“).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Според Саркањац, со забрзувањето на општеството, особено со зголемувањето на идиосинкратичноста на читањето на идеологијата од страна на субјективитетот, сѐ помали се шансите на идеологијата да го пронајде „идеопластичниот“ поединец, нејзината делотворност се намалува, и таа сѐ повеќе се доближува до царството на „чистата идеологија“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас во меѓувреме заминав, но слушам дека таа сѐ уште е таму, насекаде околу сивата зграда на булеварот „Партизански одреди“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа сѐ уште ми е сопруга.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Инаку таа сѐ уште беше заробеник на болката зашто таа беше таму како некој чувар кој постојано набљудува и демне.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Fuck him!“ ѝ рече Британецот, испивајќи ја чашата, “or, better – fuck me!“ и ѝ ја пикна раката под здолништето додека таа сѐ уште седеше со подотворена уста не сфаќајќи што се случи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Уште тогаш, додека сите нејзини соученички веќе имаа момчиња, а момчињата веќе имаа по неколку девојки, таа сѐ уште чекаше да ѝ се случи првиот бакнеж. (Никогаш во животот нема да може да си објасни што е тоа што неа ја задржуваше да тапка неколку чекори зад животните искуства на својата генерација).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа сѐ уште молчеше. Татко ѝ ја гледаше немо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, и тука работодавачот потфрли при почитувањето на работничките права па, освен неисплатените придонеси во ФПИОМ, не му исплати ниту испратнина, за што Авдиќ повторно тужеше и иако има добиено судска извршна пресуда, таа сѐ уште не е испочитувана и сумата не му е исплатена.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова Авдиќ е принуден да потпише за „доброволно“ прогласување за технолошки вишок.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Беснееше таа сѐ повеќе, ама ѓоа не знаеше кому попрво да му се одмазди за својата мака.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Понекогаш ја прифаќам шегата, а понекогаш имам желба да му скокнам и да го убијам, особено ако се најде уште некој кој ќе ме земе во одбрана и ќе рече: „Мала е таа сѐ уште за дечковци. Не ѝ е уште време“.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Многу знаат тие кога ми е време, а кога не!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја сакаше нејзината насмевка додека го послужуваше нешта што - кога ќе се погодев со нив, ќе спомнев онака отстрана - почнала самата да ги готви и кои тој искрено ги фалеше зашто тие за него имаа двојна сласт.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Нашиот Пурим” Алегра ја нарекуваше нивната свадба што ја очекуваше со нежната женска душа, но и со сѐ порастрепереното тело со кое таа сѐ повеќе копнееше по него со една чиста и исполнета љубов што извираше длабоко од неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А притоа уште не си начисто дали таа сѐ повеќе те интересира или ракописот на делото во нејзините раце.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Тој е, само тој е и никој друг, - доаѓаше гласот на Оливера Срезоска, таа сѐ уште не можеше да се смири.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но таа сѐ посилно липаше гушкајќи ме мене: - Не зборувај, чедо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Иако пропустливоста на меѓународната граница можеби е зголемена, таа сѐ уште е детерминирана од класата, националноста и другите општествени „скриптови“.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Меѓудржавните граници не се само средиште на националниот идентитет, туку и на меѓународниот систем (политички и економски) и на глобалниот режим за мобилност.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Таа сѐ повеќе се потврдуваше со настаните коишто се навестуваа, со крајот на фашизмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја тресеше, но таа сѐ уште му се смееше в лице. Ја трескаше, ја шутираше со ногата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)