Претпоставувавме дека таа понекогаш речиси насоне ја довикува мајка си која никогаш не ја видела во животот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Таа понекогаш се наѕираше во твојот несериозен начин на скокање од зградите, а понекогаш невино и наивно се смешкаше мавтајќи со своите бели заби, како што мавтаат белите гаќички на тенисерките под здолништата разиграни.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Единствено последната година пред да почине, таа понекогаш тивко, без воздишка, ќе речеше: „Зошто не си го зедов долапчето со чеизот?“ - Ете така беше баба ти Марија.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Во таквите утра, во таквите чувства, таа понекогаш помислуваше дека животот како песок ѝ истекува низ прстите.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Во кратките моменти на сексуална страст, таа понекогаш здогледувала зрак од бараното единство.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Така некако, Џон Хауард, истакнатиот геј-историчар, приговара дека американската геј- и лезбијска историја „честопати ги заташкува еротските интеракции на теми од квир-историјата.
Засегната со идентитетот, со културата и со политиката, таа понекогаш учтиво ја превидува онаа веројатно дефинирачка одлика на тој потфат, хомосексот“.101
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)