таа (зам.) - никогаш (прил.)

Таа никогаш не се реши за случајот да се обрати кај Трудовата инспекција.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
По ова, тие ја замолуваат спорот да не оди на суд и се сложуваат да ѝ го исполнат барањето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Треба да се нагласи дека иако Костадиновска размислуваше за тоа, таа никогаш не се реши за нејзиниот случај да се обрати до Трудовата инспекција.4 Причината за тоа, како што посочува, е сознанието за корупција кај инспекторите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но, како по обичај, по којзнае кој пат, нивниот збор нема никаква тежина и таа пак не го добива она што законски ѝ следува.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Откако Ф. И. увиде дека работодавачот нема никаква намера да го оствари ветеното, конечно се реши да покрене работен спор пред основниот суд во нејзината општина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Изминаа веќе три часа откако Ева се обидуваше да го скине сочното јаболко, кое речиси доземи ја беше навалило гранката на старата јаболкница, а сите мислеа дека таа никогаш повеќе нема да раѓа плодови.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Освен на почетокот кога за кратко ја заведе егзотиката на Солун, таа никогаш не го прифати овој град. И тој не ја прифати неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога свати дека од неа се одвојува и нејзиниот маж, се почувствува поосамена и понесреќна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во Англија тој жанр е составен дел од литературата, и таму не беше тешко да се добие Донат или било кој актер.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тоа беше начин тоа да се претстави од гледиштето на главната хероина: таа никогаш не знае каде се наоѓа г-ѓата Денверс и со тоа сѐ е пострашно; да се види г-ѓата Денверс како оди, тоа би ја направило похумана.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
На Вера Кузмановска И одново на птиците помислувам, на полската чучулига, помислувам, која уште при прв допир со болен човек распознава исцелимо од неисцелимо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Откако ќе погледне во болен човек таа никогаш веќе нема да го симне погледот од оној кој брзо ќе заздраве и никогаш веќе нема да погледне во очите на оној на кого му нема спас.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Шитската економска криза хараше. Македонија додуша не ја ни осети кризата затоа што таа никогаш и не излезе од криза.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ги направи, со голема мака, неколкуте чекори до својата работна маса, до таа никогаш ненапуштена тврдина на својот живот, од каде, додека имаше моќ, му ги испраќаше своите пораки на светот борејќи се соармии на души од своите сиџили, трагајќи по последните неоткриени зборови на својата Историја на Балканот низ падовите на империите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
", песна што таа никогаш не ја запеала.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Во надежните времиња, веднаш по војната до 1948 година кога цветаше и свена неочекувано комунистичкото братство помеѓу Албанија и Југославија, започна да се гради оваа пруга од албанската страна, од крајморскиот Драч, до Поградец и албанско – југословенската граница, со надеж дека од другата страна на границата, од Југославија ќе пристигне новата пруга во пресрет. Таа никогаш не стигна.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Дури ни тогаш кога јас го напаѓав. (А за моето незадоволство од однесувањето на Ѓурчин, нели, постоеја конкретни причини).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во секој случај таа никогаш отворено и со конкретни зборови немаше изразено незадоволство поради начинот на кој ја прифатила понудата од човекот на кого ни името не му го знаела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до Ѓурчин, таа никогаш го немаше спомнато како лош другар или грд пример.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и подоцна по сите оние сознанија со кои се имаше здобиено од животот таа се трудеше самата себе си да се увери дека се можело да тргне и по други патишта, но и тоа што се случило имало свое оправдување а и свои вредности, па нема потреба да се оцрнува и да се трупа кај грдите спомени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Таа никогаш не рече дека нема да се омажи за мене.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Самата таа никогаш не спомна дека посакува да стане мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш, кога ни кажуваше како некое дете од домот за деца без родители, каде што таа повремено помагаше, ѝ рекло “мамо”, ми се пристори дека во нејзиниот глас почувствував нешто како разнежнување, некакво нејасно навестување на желба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но таа никогаш не згреши во своите читања на знаците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој остана да ѝ биде единствениот родител и сам да се бори со својата тага, за која таа никогаш не стана сосема свесна.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Всушност, таа никогаш не забораваше ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но одговорот сигурно беше на друго место, зашто таа никогаш не можеше да го најде во своите очи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мара за тоа не му рече нему ништо, таа никогаш не му се мешаше во неговите работи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Денот ѝ поминуваше во страдање, а ноќите во долга бессоница.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа никогаш така не подвикнала. Ѝ падна жал и се расплака.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој никогаш не почувствувал таква луња во прстите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа никогаш не почувствувала такво слатко треперење од петиците нагоре.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Историјата, мој Камилски, нема единствен правец на одвивање, таа никогаш не се насочува како што сакаат победниците или таму каде што се носат поразените.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зборовите на госпоѓа Марилеа за Ема беа шокантни, но брзо се прибра, пред сè затоа што таа никогаш не сакаше убавите чувства да ги гарнира со лоши претпоставки и секогаш, особено кога беше во прашање милата госпоѓа, се држеше до првото ниво; едноставно не сакаше за причините да размислува врз основа на факти кои допрва треба да бидат осветлувани.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таквото чувство го имаа и тогаш кога госпоѓа Мариела ја раскажуваше епизодата од филмот “Ден потоа”: девојката, во филмот во улога на глумица, плачеше со спуштена глава врз рамото на својот љубовник, заради објавувањето на нејзините скандалозни фотографии во печатот, љубовникот ја тешеше шепотејќи ѝ дека сето тоа ќе се заборави со утрешниот ден, кога излегуваат новите броеви на весниците, но таа му велеше дека тоа не е така, дека новинарите во секое време ќе можат приказната да ја рециклираат и дека таа никогаш нема да се ослободи од срамот што ѝ е фрлен врз лицето.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа никогаш не постоела, тој ја измислил.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа никогаш не би помислила дека некој чин што нема ефект станува бесмислен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон забележа дека таа никогаш не употребува зборови од Новоговорот, со исклучок на оние што беа поминале во секојдневна употреба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Исто така беше сигурен дека таа никогаш повеќе нема да сака ни да се сретне со нив. А камоли да живее во исто семејство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Та таа никогаш дотогаш не мислеше за ова.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Просторијата е полупразна. На другана страна има некои луѓе што таа никогаш не ги видела.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И мене, можеби како единствена утеха и можност да се доближам до Мајка, да исполнам некаков долг кон неа, којшто таа никогаш не би го побарала од мене, ми остануваат овие пишани зборови, на различни јазици, како сведоштво за една судбина и за едно опстојување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа никогаш не ја облече бундата надвор.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вујна Клементина ѝ ја беше раскажала албанската варијанта за жртвуваната жена, на тврдината Розафата, на својата внука Ервехе којашто таа никогаш не ќе ја заборави во животот и ќе си извлече сопствена поука, но сега, накусо, ѝ ја раскажа и на мајката Амелија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бундата блескаше како нова. Татко ја беше заборавил Мајкината бунда, зашто таа никогаш не ја носеше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа никогаш, ни во себе, не се пожали на Најда; тој ѝ беше добар „кога топол леб“, но не можеше да го заборави Дракчета и покрај топлина во очите на Најда Пашалески со која што тој ја гледаше, која што чинеше маката што ја имаше да ѝ олесни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби затоа таа никогаш нема да се омажи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ми се разбистри најпосле. Кутрата Дуда! Таа никогаш не греши кога е во прашање некоја туѓа невола.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веднаш ќе дотрча на местото на очајот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И во ноќите кога надоаѓаа топли ветрови носејќи од далеку мирис на морска вода и лесна ладовина откај лозјата, кога месечината и опојниот мирис на јасмините и багремите ги тераа сите под стреите на бараките, таа никогаш не зборуваше за своите маки.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа никогаш не може да се скраси, на едно место да застане: се мрешка, се мешколи, потфрла бранчиња и го подлижува брегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По некое време успеав да ѝ речам: - Немој да се изненадуваш што не покажувам знаци на радост, едноставно не можам сè уште да се радувам – а таа не престануваше да ме гушка и да ме бакнува и да повторува: - Знам, знам, мило мое, најмило мое, знам како ти е.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Молчев и ја гледав право в очи, како да сакам да се уверам дека не се шегува со мене, иако добро знаев дека ја зборува вистината, оти тоа ќе беше недозволено ужасна шега ако ме лажеше и таа никогаш не би ми го сторила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)