таа (зам.) - чуден (прид.)

Денес во разни компјутерски мрежи се вклучени неколку милиони корисници, меѓу нив и многу „свесни” мејл-уметници, иако и оние другите, „несвесните”, ја играат таа чудна комуникациска игра во светот во кој уметноста добива некои сосема други форми.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не знаеше дали таа чудна состојба на одделеност на духот од телото траела само неколку секунди, или пак така заспан чекорел со минути, можеби дури и со часови.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во таа чудна средба никој не беше ни исклештен ни намуртен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Цела мрежа зраци го позлатуваше пејсажот, и не можеше да се определи изворот на таа чудна, дифузна светлина.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа буква-девојка излгедала, според цртежот во претсмртните ливчиња на Мида, токму вака: Отстапено со љубезност на Максим Димановски Уште една ситница беше важна за целата таа чудна книга-одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас бев легната во креветот, таа седната крај мене, во собата беше изгасната светилката, па не можев да ѝ го видам лицето кога ја изговори таа чудна реченица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Срипав од креветот и се втурнав кон неа: - Што сакаш да кажеш со тоа – една среда?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ко клинец цртав прилично добро, но редовно се соочував со таа чудна реакција: „никој нема да верува дека е од дете.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но, пред воопшто да започнеме да ја објаснуваме таа чудна синтагма, ќе појдеме малку наназад во нашата анализа и ќе се вратиме во времето кога Хундертвасер не бил толку познат како архитект, туку пред сè како сликар.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Во таа чудна суводолица, ни рана на заздравување, ни болка, ни спомен на болка, во сета нејзина издолженост, до работ на острата вилица, лежела зимска модрина на истинато месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник поминал со палец преку лузната на своето лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Им реков на моите од бандата, - продолжив јас, - дека мора да испитаме што се случило во таа чудна куќа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еднаш, по таа чудна ноќ проведена крај заспаниот човек со уништен разум, се обидов во едно друштво да ја прераскажам одисејата на скитникот.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Гледаш со половина окце, повеќе го чувствуваш тој мир, таа чудна промена. Општа глувост.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Според објаснувањата на татко ти, тие девојки од Градината на Иван Степанович биле многу чудни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Пријателката на Сузи потоа рекла оти кога ќе стигнат во Рим веднаш ќе ѝ се јави со писменце, и со слика, и таа чудна девојка многу била радосна од ова ветување, на сите им ги раскажала ветувањата на Сузи па така и татко ти дознал за неостварените планови на Ролан.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Иако за сета таа чудна историја имам и малку поинакво мислење.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Смит викаше, а под нив, во таа чудна соба, крвта течеше во капсули, разматена, се обрнуваше во центрифуга, беше размачкувана на стакленца, под разни микроскопи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)