Таа црвеникава, поправо розова гама на сликата е од сончевиот здив, од опојните испарувања на изгревот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Место сето тоа, тој само зграпчи една рака од таа црвеникава мека раздробеност, а после ја пушташе да му се рони меѓу прстите, паѓајќи исто онака безшумно, пепелаво и право, како и густите ситни преспи на снежинките во прозорецот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)