таа (зам.) - општ (прид.)

Денес, меѓутоа, верувам дека во таа општа радост која не ме привлекуваше премногу, се случи нешто друго. 4Што? 4Не би знаел тоа да го именувам, некој тип на сеизмичко тресење кое дошло од голема оддалеченост и се пренело мошне далеку.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тие години го покренав Greph (карактеристичен збор на Дерида; значи и калем и обележување - заб. на прев.)... 4Што се случи 68-та?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се водеа по тесното патче од Кучкин Камен кон Суши Кутол и се грижеа да ги заборават сите непријатности што ги поднесоа овие два три месеци, зафатени со таа општа работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Да беа паднале баре десетина — дваесет жртви, еден двајца од војводите, и кое како.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но таа општа констатација беше проследена од сосем различни чувства кај двајцата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во таа општа ѓурултија никој не забележуваше дека Никодин веќе подолго време се држи за градите, борејќи се за воздух.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Подоцна тоа неверување се претвори во тип на маничен заборав, па секогаш кога ќе се соочев со фактот дека тој не е меѓу нас бев изненаден, како таа информација да има само формална вредност, а никако суштинска... како таа општа констатација да е некаков трач кој набрзо ќе биде демантиран... лично од професорот Гуте кој ќе се појави однекаде и ќе ни раскаже како е таму, од онаа страна на цртата...
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Да си одиме по пругата“, рече Земанек и јас знаев зошто вели така: во таа општа дезориентираност во тој широк простор, во таа светлина што гаснеше, единствена сигурност да не се изгубиме нудеше пругата; таа водеше некаде, водеше на конкретно место, и гарантираше дека ако се оди по неа, нема да се скршне од вистинскиот пат; мостот нѐ воведуваше право во тунелот, тунелот што изгледаше како да ќе нѐ шмукне, како да ќе нѐ голтне, како да ќе нѐ спроведе на саканото место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некои во таа општа веселба, од радост, или испијанети скокаа од црвената карпа на брегот, паѓаа, се удираа, се шинуваа, но и тие и другите, во општата радосна зашеметеност, малку обрнуваа внимание на тоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)