таа (зам.) - нејзин (прид.)

Трајанка ја премина таа нејзина голема вода- долговечноста.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Менувањето на правецот на ветровите и притисоците на воздухот, заедно со ненадејното пореметување на температурата, таа нејзина брановидност, ја чинеше недопирлива.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Никогаш не ја разбравме сериозно таа нејзина желба за смрта.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Таа нејзиниот не можеше да го замисли без мене и без сестра ми!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Само еден убав збор во денот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во име на тоа уверување, им благодарам на сите што несебично ја поддржаа појавата оваа книга како во нејзиното прво, двојазично, така и во ова издание наменето за македонскиот читател. Авторот
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Холокаустот е трагедија искусена од повеќе народи, а напати ми се чини и судбина на современата цивилизација која продолжува да трае и во таа нејзина трагична димензија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Јатката на моливот, сите мои копнежи и тајни ги пресоздаваше во зборови и таа нејзина дарба е дело на голем и свет оган, низ кој се топела и претопувала нејзината света твар, сѐ дури низ тој оган и самата не се пресоздала во мое сеќавање.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во таа нејзина одвај видлива надворешна промена, имаше уште една, внатрешна: не ѝ се допаѓаа убавите мажи, чувствуваше одбивност кон нив и тоа не го криеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Знаев дека таа нејзина сигурност е неприродна; претпоставував, дури, дека зад неа се крие и сосема ронливо човечко суштество, слабо и искомплексирано.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така идентитетите не ни се непосредно на удар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Одредени одговори на тоа прашање веќе дале студијата на Ричард Дајер за геј-мажите и Џуди Гарланд, студијата на Нил Бартлет за геј-мажите и Оскар Вајлд, па дури и студијата на Д. А. Милер за геј-мажите и бродвејскиот мјузикл, при што сите тие даваат мошне различни визии за машката геј-култура и за машкиот геј-субјективитет – иако визии што не се неспојливи со сликата што ја иcцртав тука.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Прифаќањето на Најмила мамичке од страна на машката геј-култура ги поттикнува геј-мажите да ја заземат таа абјектна положба, при што иронично ќе си ја присвоиме, идентификувајќи се со таквата разулавена женственост, истовремено одбивајќи да ја сфатиме буквално – со што ѝ се опираме на склоноста на филмот да ги третира жените како место на некоја чудесна, страшна, демонска другост, како носители на опасна и разорна емоционална претераност која, наводно, им била само ним присушта.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Значи, зборовите Ritorna vincitor! веќе се многу оптоварени со драматична иронија во самиот текст на Вердиевата опера, а ирониите се умножуваат кога тие зборови ги цитираат и ги користат геј-мажи повеќе од еден век подоцна во контекст на некој локален натпревар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Токму затоа што Џоан Крафорд не зазема страшно многу простор во нашата култура, како и да ја дефинираме, токму затоа, велам, можеме да се обидеме да ја истражуваме привлечноста што ја побудува кај гејовите без да се чувствуваме лично засегнати од исходот – или, барем, без да се чувствуваме баш толку лично засегнати колку што би се чувствувале кога би избрале предмет во кој сме сега внесени (како Лејди Гага).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ниту, пак, се обидуваше да имитира дрег-кралица кога ја прикажуваше Крафорд, дури ни кога таа нејзина кабуки шминка ѝ го претвори лицето во нешто како маска, ни кога вулканските ерупции на бес, самосожалување, очај и емоционална потреба по правило создаваа толку бизарен и толку недостоинствен телесен израз, што да биде неусогласена со конвенционалното женско отелотворение. Ѝ се оставило на машката геј-култура да ја усвои таа нејзина изведба и ни се оставило да си го запоседнеме за себе тој нејзин спектакуларен неуспех да го додржи сериозниот, моралистички приказ на една длабоко растроена и дисфункционална жена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Хор Египќани, кој си го бодри јунакот кон победа, извикува „Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Феј Данавеј, од друга страна, не е дрег-кралица.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од каде, тогаш, таа нејзина збунетост и запрепастеност?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“, а Аида ги следи како екот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А дури и да немаме инстинктивно сознание за тоа што им значела Џоан Крафорд на геј-мажите од претходните ери, барем ја имаме привилегијата да можеме да се извадиме од гравитациското поле на нејзината силна привлечност и да размислиме за природата на таа нејзина привлечност на релативно незасегнат и непристрастен начин – спокојно, љубопитно и од редица можни стојалишта – што значи дека ни е полесно да коваме критички метајазик на кој ќе зборуваме за тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во прочуената арија што следува, таа се грчи од ужас и од збунетост поради чувството што предмалку го изговорила, повторувајќи го, од јад и запрепастена, велепредавничкиот поздрав што му го рекла на својот љубовник и си ги коментира предавство на татковината и на татка си кое се подразбира, размислувајќи за растргнатоста меѓу еротската љубов и патриотската љубов, меѓу семејството и сопругот, меѓу должноста и желбата, па ги моли бозите да ѝ се смилуваат во таа нејзина гибелна и абјектна (несомнено и гламурозна) положба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со други зборови, нема ништо иронично во таа иронија: таа, како што тоа си оди со иронијата, е сосема сериозна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
На пример, таа нејзина приказна за делфинот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Токму таа нејзина импулсивност беше и пречката Јана да заплови во некоја посериозна врска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За тоа време, скриена в сенка на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзин жива и страшна омраза.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
За тоа време, скриена во сенки на диви боцки, волчицата внимателно го следеше животот пред себе - стадото на густо збиените овци и кучињата, таа нејзина жива и страшна омраза.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А нему таа нејзина приврзаност кон него и сочувствување со неговата трагедија, му ја олеснуваше болката, му даваше утеха на разнебитената душа. Ѝ се радуваше кога ноќе ја сонуваше и кога во сонот господ му го враќаше видот и ја гледаше како што ја гледаше пред да ослепи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја воспоставуваа таа врска меѓу мајка им и Богдан зашто него повеќе го сакаа и гледаа дека по секоја средба со него, мајка им сè поведра и повесела станува и таа нејзина радост тие ја споделуваа со себе.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Петре не го запикаса тоа веднаш, таа нејзина нарав и склоност да прави пакост на послаби од себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Елена ја прегрна, честитајќи ѝ од срце. Откако се разделија, на Елена не ѝ се веруваше каква среќа ѝ донесол животот на таа нејзина другарка!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури и таа самата почна да размислува - дали таа нејзина бременост и неа не ја спречува да го напушти нивниот дом?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Хелвиг ја погледна. По изразот во тој негов поглед, Марија виде дека тој сфати што се содржи во таа нејзина реченица. Таа нејзина воздишка...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
На сите нејзини воздишки и каења ѝ даваше кураж и ѝ ветуваше дека и таа нејзина мала Неда ќе ја пушти на училиште.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зар имаше уште нешто да каже за таа нејзина единствена пролет, голема пролет во нејзиниот живот, што не ни беше познато во семејството?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само така можев да си ја повратам таа нејзина близина, да го обновам детството во себе кое, поради неа, никогаш не ме напушташе, но чиј интензитет се смалуваше со текот на годините.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Но Денко скокна од петти кат - се обидов да ја изненадам додека ги преместував симидите од слободниот стол на креветот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ете, тоа ме дотепуваше, таа нејзина близина и истовремено толкавата оддалеченост што создаваше вистински бездни помеѓу нас..
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На пример од она што го рече за Загорка Пеперутката произлегуваше дека таа, според однесувањето а и пројавените активности можела слободно да се смести во една посебна категорија суштества и дека токму таа нејзина посебност можела да ни понуди објаснувања и во врска со нејзиното исчезнување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А кога ја расчешлуваше, докторе Ференц, а кога ја расчешлуваше, како тељови, црни, ама блескаа во првичниот зрак на сонцето, како црна свила таа нејзина долга коса и се распостелуваше по рамената, по плеќите дури до витата половина и и ги покриваше колковите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А и татко ти, иако го викнаа за сведок, не можеше со сигурност да потврди и да објасни кој бил човекот што поминал покрај него а со кого легнала кутрата Босилка во таа нејзина единствена ноќ и со единствениот нејзин случај на платена љубов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Изгледа не беше спремна да го продолжи гладувањето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш ѝ пријдов и ѝ ја ставив раката на челото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мене ми се нема доверено но јас мислам оти таа нејзина молба беше знак на слабост.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Токму така ми вели, а чиниш оти и очите ѝ се потат од таа нејзина љубовна болка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Не е редно да ѝ ги сечеш прстите на судбината а потоа да ја сожалуваш и да ја проколнуваш поради таа нејзина несреќа“, му велам онака, за да го отрезнам, или барем да му ги изгонам бубачките од главата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Од година во година таа нејзина заинтересираност станувала сè поголема низ историјата, а во XX век, веќе дефинираниот интерес дошол во судир со интересите на Австро-Унгарија и Русија, а во текот на Втората светска војна со СССР.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од сета душа и од длабочините на срцето излегуваше таа нејзина и љубов и дарба во која беше внесено сѐ што со себе со векови носеа старите и го пренесуваа на новите колена.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во тој момент погледот ми отиде налво од таа нејзина Блажена Девица Марија, кон една стара фотографија.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се виде многу убава со таа нејзина долха коса и црни очи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Глупости зборуваш! - ѝ свикав, но се стресов од таа нејзина помисла.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Таа расмеаност, во моментот кога им сретнаа и скоро заварија погледите еден во друг меѓусебно продирајќи се, особено откако и тој просто ѝ се израдува, таа нејзина расмеаност како да црпеше сок од некаде длабоко во нејзиното торзо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мајка ми одбиваше да даде какви било информации околу значењето на таа нејзина среда во која двете ќе заминеме за Париз и ме убедуваше дека треба да бидам стрплива и да чекам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Чекав. Еден ден строго ја предупредив: - Јас чекам и ќе ја дочекам, се надевам, таа твоја среда, ама внимавај како ќе ми соопштиш дека дошла, оти може да побудалам од преголема среќа, може дури и срцето да престане да ми чука и да умрам од радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ех – воздивна мајка ми – да си повозрасна... Таа често имаше обичај да каже така, но откако се врати од таа нејзина Индија, секогаш кога ќе речеше, јас се нервирав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од сонување ми беше преку глава, а тој „еден ден” ми изгледаше толку далечен, што ме фрлаше во уште поголем очај таа нејзина, божем утешителна реченица.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Една вечер се случи нешто невообичаено.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)