таа (зам.) - наш (прид.)

Сега сите ја гушкавме нашата Сталинка, небаре сакавме да нè разбере дека никогаш нема да ја прежалиме таа наша голема спаси­телка, сигурно прва жртва на сталинизмот во овој јужен дел од Балканот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Многу му беше мило заради таа наша сличност и напразно се обидуваше да ја убеди мајка ми дека тоа не се учи, туку дека е вродено.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И сите беа присутни во неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дури и таа наша девојка да се приналути, знаеме што би ја чекало.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа е таа наша нулта точка во која се затворени сите спротивности и сили.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А таа, сосема опиена, развеселена, фрли по мене со тетратката и повеќе формално, за одбрана на некаква апстрактна чест (ме загрижи тоа кај Луција: поимот на апстрактната чест), рече: „Свињо безобразна“, и се стрча по мене, а јас бегав; во таа наша игра веќе немаше ништо сериозно, ништо од пред малку, оти кружокот беше завршен, а чудото почнато.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И забележав нешто чудно, нешто што не ми даваше мир: саксофонот задоволително ја изразуваше таа наша народна песна; но тој ја изразуваше до одредени граници, и не понатаму.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А ете, погледнете што сторивме: се соочивме со вистината дека не умееме ни да ја засадиме а камоли да ја одгледаме таа наша голема, да не речам света билка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем не еднаш и ти го имаш речено тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Покрај тоа и самиот отсекогаш верував дека планината ја заслужува таа наша љубов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никако да ни тргне од рака таа тешка и мачна работа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
5 песна За таа наша пропаст жал на Махмуда му стана, се спушти како орел тој.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
А за таа наша заклетва дозна цела Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не сакам да имам разбирање за тие кои таа наша младешка самопаленица си ја присвојуваат, па дури и сега тоа го прават и мислат дека тоа е исклучиво нивна заслуга, па дури и денес во разни прилики и поводи за огромен успех го сметаат чинот, дека по нивна заслугата се крена целиот народ на нога.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Каков е тој „ксмет“ и како не можеше да ме разбере таа наша тетка, што донекаде не исчувала, не сфаќав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Маќеа - уште еднаш колку грубо ми прозвучи, иако кажано со шепот, како нешто навредливо, и во тој момент такво нарекување воопшто не можев да го поврзам со таа нашата нова мајка, со Вера.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И најпосле, ако Организацијата и македонската емиграција во Бугарија, особено оној дел од неа што има или државна служба со убави плати или се занимава со журналистика и со тоа има убави доходи и големо влијание на бугарските работи, така што се јавува со кандидатура за министерски места во Бугарија или си има други згодни потфати, -дали, велам, и без помошта на таа наша колонија е возможно некакво особено пројавување на нашата преродба, а имено во таква смисла како што ја спомнав, т.е. во полно одделување на нашите интереси од оние на балканските народи и во развивање меѓу македонската интелигенција и народот македонско народно самосознание?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- За таа наша љубов знаеја сите, дури и нашите родители и ни предвидуваа богата и среќна иднина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бидејќи јас, во договор со адвокатот, бев решен да не скријам ништо од тоа, немав намера да ја осудувам за истата постапка Ема, доколку таа решила да го прави тоа, но сепак, попусто обидувајќи се, без јасно сознание зошто тогаш имав потреба да ја следам бледата неонска светлина што се шеташе по масата и по папката со материјали од досието “НиЕ”, се прашував: од каде таа решеност двајцата да бидеме докрај отворени, која е целта на таа наша согласност, ако е точна мојата претпоставка за таквата согласност, и: во чиј интерес е сето тоа?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Што стана со таа наша ѓаурка? Ќе прими ли исламот или уште се тегави?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тој велеше дека е таа нашата најголема болка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стотици години бевме на таа наша земја крај Езе­ро­то, а сепак останавме туѓинци, размислуваше, небаре наоѓајќи утеха во една мисла од Кабалата која ја прелистуваше во миговите кога се двоумеше дали да ја земе или не.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Командантот на штабот одеше на положаите над селото, ги зајакнуваше, ги извидуваше движењата на албанските единици по патот Подградец - Корча и кога ќе се вратеше во штабот во училиштето ги фрлаше весниците што му ги даваше учителот да ги чита лут што спорот сè повеќе се заплеткува. Викаше: - Ах, таа наша влада...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мислам дека би било и одвишно овде да тврдам дека нашата живеачка ми се чини многу поприродна во моментите на нејзината разголеност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие се таа наша кутра живеачка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таква беше таа наша мајка Евгенија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зар таа наша стара чаршија не е демократска, најдемократска асоцијација, зашто го почитува секој, па и најнемоќниот член?, се обидов да го заинтригирам кураторот, но тој веќе се заврте кон поинтересен соговорник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Од пазувите на актерот повремено се слупа рапаво кавкање, како да се накашлува актерот, кој инаку зборува со длабок глас.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ова беше единствениот ведар момент од сета таа наша посета.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не добил цел месец писмо од Аксја.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
После таа наша прва средба зачестија заедничките излегувања.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Таа наша ѕвезда водилка на семејната судбина во небеската геометрија на егзилот, остануваше како наша последна татковина – надеж.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тоа наше примитивно однесување кон природата, таа наша неодговорност, е одраз на нашата ниска култура, одраз на нашата неизградена свест.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Не знам зошто, но бев сигурен дека тато не е воопшто задоволен од помошта на таа наша заедница и на тоа наше општество, а тоа уште повеќе ме растажи.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Едно време Дена фати на секои пет минути да прашува кога ќе стигнеме во тоа наше Маврово, па што има таму, па како е таму, па зошто е, па кој живее во таа наша куќа кога нас нè нема, и сè некои такви досадни прашања, на кои никој не ѝ обрнуваше внимание, па сите одговори ги очекуваше од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа беше мала лани, кога прв пат Тета ја однесе во Маврово, и ништо не паметеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)